Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

52
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
Nog afgezien van de terminologie – die alleen de moeite van Professor Engelsma's om de ware
Gereformeerde leer te hekelen weerspiegelen – moeten we ook de strekking van wat Engelsma
zegt afwijzen. Wij leren niet dat de kinderen van de gelovigen een belofte krijgen dat Christus hen
allen gewassen heeft in zijn bloed. We zeggen: God belooft in Christus dat Hij hen wassen zal in
zijn bloed van al hun zonden en voegt bij deze belofte zijn eis dat de kinderen zich van het kwade
keren, zijn Woord geloven en dat de ouders hun kinderen onderwijzen in deze zaken. Wanneer
kinderen die opgroeien Gods beloften niet geloven, dan betekent dit niet dat Christus terugneemt
wat Hij hen eerst gaf. Maar het betekent dat zijn beloften afgewezen werden, en de
verbondsbreker haalt Gods verbondswraak over zich. God heeft zijn verbond ingesteld om duidelijk
te maken hoe ernstig zijn verbondsverplichtingen zijn in zijn dienst.
3. Engelsma’s laatste bezwaar is dat de visie van de Canadese Gereformeerde kerken impliceert
dat Gods Woord faalt. Voor hen die niet geloven blijkt Gods belofte geen waarheid te zijn. Maar dit
is ook een karikatuur van ons standpunt. Wanneer de apostel Paulus geconfronteerd wordt met het
ongeloof van veel Israëlieten spant hij zich tot het uiterste in om duidelijk te maken ‘Doch ik zeg dit
niet, alsof het Woord Gods ware uitgevallen’ (Rom. 9 6). Het ongeloof van mensen kan nooit de
genade van God nietig verklaren. Gods Woord keert nooit ledig weer, maar bereikt altijd haar doel
– genade uitwerkend voor de een, en toorn voor de ander, alles in overeenstemming met zijn
soeverein welbehagen (Jes. 55: 11). Maar de verbondsbelofte blijft hetzelfde voor alle kinderen van
de gelovigen.
Engelsma gebruikt sterke woorden tegen de Canadese Gereformeerde Kerken. Hij schrijft dat hun
leer ‘lijnrecht tegenover de leer van de Schrift’ staat en ‘in conflict is met de kardinale doctrines
van de Schrift’. Maar wanneer het erop aan komt om deze stellingen aanhangig te maken dan merk
je dat hij geen steekhoudende argumenten heeft bij zijn pogingen om de beschuldigingen te
onderbouwen. Hij laat ons aan de ene kant dingen zeggen die we helemaal niet zeggen en
anderzijds leest hij onze (en zijn) belijdenis niet goed, maar hij leest ze met zijn Protestant
Reformed bril, die interpretatie laat de leer van de uitverkiezing domineren over alle andere
doctrines. Daarom worden wij valselijk beschuldigd van Arminiaanse overtuigingen.
Engelsma’s visie
We zullen nu de visie met betrekking tot de kinderen in het verbond die Engelsma zelf verdedigd
overwegen. We hebben al geconcludeerd dat hij pleit voor opname van de kinderen in het verbond.
Hij dringt aan op deze stellingname en dat tegenover de Baptisten en de visie van de
Gereformeerde Gemeenten en de Christelijk Gereformeerde Kerken in Noord Amerika. Hierbij een
korte beschrijving van zijn visie.
Hoewel al onze kinderen zich bevinden in de kring van het verbond en daarom het teken van
het verbond krijgen en worden opgevoed als bondskinderen, is het toch zo dat het verbond
van God, zijn gemeenschap als vrienden in Jezus Christus, alleen is opgericht met de
uitverkorenen.
Daar komt de aap uit de mouw en zien we wat Engelsma’s stelling echt inhoud. De kinderen van
gelovige ouders zijn opgenomen in het verbond, maar ze zijn tegelijk ook buitengesloten van dit
verbond.
Hoe kan iemand een dergelijke redenering nu begrijpen? Wat betekent het om opgenomen te zijn
in de kring van het verbond? Nu wordt Engelsma ineens erg vaag in zijn bewoordingen. En er is
ook wel een duidelijke reden voor zijn plotselinge gebruik van erg vaag taalgebruik wanneer hij
gaat spreken over de ‘kring van het verbond’. Wanneer men de deur sluit voor de simpele en
duidelijke leer van de Schrift, dan moet men natuurlijk elke kans grijpen om zich er nog uit te
praten.
Wanneer Engelsma eenmaal op dit pad begint is er geen houden meer aan. Hoewel hij begint met
het ontkennen van de veronderstelde wedergeboorte, aan het eind zegt hij dan toch ‘Ouders
moeten hun kinderen in de opvoeding beschouwen als bondskinderen, in hun tucht en onderwijs
moeten ze de kinderen benaderen als uitverkoren kinderen, alhoewel er onder hen mogelijk nietwedergeboren
en verloren kinderen zijn. De uitverkiezing bepaald de benadering.’ Dit is toch
gewoon veronderstelde wedergeboorte? Hoewel hij verder spreekt over de Dordtse Leerregels die
de belofte van het Evangelie en de sacramenten beperken tot de gelovigen (DL H. 3&4 artikel 8).
Een bewering die dit artikel van de Dordtse Leerregels helemaal niet maakt, ja het is een klap in
het gezicht van wat duidelijk staat in Hoofdstuk 2 artikel 5. Uiteindelijk moeten we concluderen dat
Engelsma zijn visie in de belijdenissen inleest, en dat hij daarom de betekenis van de belijdenis
volledig verkeerd interpreteert.
Welke Schriftbewijs heeft Engelsma om zijn beweringen te onderbouwen? Hij verwijst naar Gods
Woorden tot Mozes in Romeinen 9: 15 ‘Ik zal Mij ontfermen, diens Ik Mij ontferm, en zal