Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

53
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
barmhartig zijn, dien Ik barmhartig ben.’ Maar zoals ik al eerder stelde, deze tekst ontkent geen
enkel moment de ernst en de validiteit van Gods verbondsbelofte aan de kinderen van alle
gelovigen in het verbond. Engelsma leest deze ontkenning in, in de tekst. De focus van Romeinen 9
ligt op de vervulling van de verbondsbelofte door Gods soevereine daad, en het raakt niet aan de
validiteit (wettelijke betrouwbaarheid) van de verbondsbelofte aan alle nakomelingen. Dan citeert
Engelsma Romeinen 4: 16 en zegt: ‘ten einde de belofte vast zij al den zade’ maar dan moet hij
toch wel een rare bril op hebben, want Romeinen 4: 16 zegt: ‘Daarom hangt het allemaal af van
geloof, opdat het zou zijn naar genade, en dus de belofte zou gelden voor al zijn (Abrahams)
nakomelingen, niet alleen voor wie uit de wet, maar ook voor wie uit het geloof van Abraham zijn,
die de vader van ons allen is,’. Paulus benadrukt de voorwaarde van het verbond: de roeping te
geloven! En de noodzaak van het geloof als weg tot zaligheid, doet geen jota af van de zekerheid
van Gods beloften!
De redeneringen van Engelsma zijn een eindeloze cirkel, gevuld met zelfcontradicties. Eerst zijn de
kinderen in het verbond, dan zijn ze toch uitgesloten. Eerst is er geen veronderstelde
wedergeboorte, dan moeten we onze kinderen beschouwen als uitverkoren kinderen. Wanneer stop
dit nu eindelijk? In haar uitwerking, is er niet veel verschil tussen de visie op de positie van de
kinderen in het verbond, van de Protestant Reformed Churches, de Baptisten en de Gereformeerde
Gemeenten die Engelsma veroordeelt om hun verbondsvisie. Er is misschien verschil in gradatie,
maar niet in de essentie, ze nemen alle kinderen van de gelovigen niet echt op in het verbond van
genade.
Het trieste van dit alles is dat de theorie van de ‘kring van het verbond’ zoals Engelsma die
presenteert geheel vreemd is aan de Schrift. Het is een ‘kring van het verbond’ theorie die in
dezelfde lijn ligt als de visies die geponeerd werden door de kerkleiders die zich stelden tegen de
eenvoudige visie die verdedigd werd in 1944 tijdens de Vrijmaking. En hoewel Ds. Hoeksema op
een goede manier stelling nam tegen de ‘drie punten van Kalamazoo’ die de leer van de gemene
gratie in 1924 bindend maakte, ging in 1950 toch al zijn winst verloren toen hij een bindende
uitspraak maakte over zijn visie, terwijl hij de visie van de belijdenis, zoals die door Prof. K.
Schilder werd verdedigd, uitsloot. En Engelsma herhaalt slechts dezelfde soort van
‘uitverkiezingstheologie’ die de Schriftuurlijke leer van het geloof als de weg of voorwaarde tot
zaligheid afwijst, evenals de notie van Gods wraak tegen de verbondsbrekers.
Samenvattende wijzen wij de beschuldigingen van Prof. Engelsma dat wij Arminiaans zouden zijn in
onze verbondsvisie van de hand van de hand, en we verwerpen de beschuldiging dat we een leer
zouden aanhangen die lijnrecht tegen de Schrift ingaat. We onderhouden de leer die duidelijk staat
in de drie formulieren van enigheid en die hij blijkbaar niet ziet: het verbond heeft voorwaarden.
De crux in dit debat is uiteindelijk heel praktisch. Hoe zien we onze kinderen? Hoe benaderen en
onderwijzen we onze kinderen? De Heere gebied ons grote offers, juist omdat ze in het verbond
zijn opgenomen – een verbond waarin onze verantwoordelijkheid nooit is afgeschaft. Laat niemand
de duidelijke eis van het verbond begraven onder het vage rookgordijn van ‘kring’ theorieën, maar
gewoon zijn werk doen op de plek waar hij door God geroepen is. Hij zal ook de beloning zien!
Het bezwaar van de Canadese Gereformeerde Kerk (vrijgemaakt) beantwoordt
De kern van het bezwaar van de Canadese Gereformeerde Kerken is, volgens de theoloog Dr. J. de
Jong, het feit dat het een „uitverkiezingstheologie‟ van het verbond is. Hij uit zijn fundamentele
bezwaren wanneer hij schrijft: „En Engelsma herhaalt slechts dezelfde soort van ‘uitverkiezing’
theologie die de Schriftuurlijke leer van het geloof als de weg of voorwaarde tot zaligheid afwijst’.
Hij zegt hetzelfde wanneer hij mij beschuldigd van dat ik de belijdenis verkeerd zou lezen door de
‘Protestant Reformed bril, die interpretatie laat de leer van de uitverkiezing domineren over alle
andere doctrines‟.
In zijn stellingen verdedigd, de Canadese Gereformeerde Professor in de Theologie de verbondsleer
van de Gereformeerde kerken (vrijgemaakt) in Nederland. Dit zijn de kerken, en de
verbondstheologie, die geassocieerd worden met de namen van Prof. Klaas Schilder, Prof. Benne
Holwerda en Prof. C. Veenstra, en anderen.
Voor de „vrijgemaakten‟ is het de ene, fundamentele dwaling van de verbondsleer van de
Protestant Reformed - de fundamentele en beslissende plaats - die men geeft aan Gods
uitverkiezing van eeuwigheid. Voor de „vrijgemaakten‟ is de beschuldiging: „uitverkiezingstheologie‟
van het verbond, de beschuldiging die de Protestant Reformed verbondbeschouwing diskwalificeert.
Voor de Protestant Reformed is deze „beschuldiging‟ nu juist de rechtvaardiging voor onze leer van
het verbond als voluit Gereformeerd. Immers de beschuldiging van de vrijgemaakten dat onze
verbondsleer een „uitverkiezingstheologie‟ zou zijn, impliceert dan dat hun theologie geen
„uitverkiezingstheologie‟ van het verbond is, en dus is het de beschuldiging zelf die de
'vrijgemaakte' verbondsbeschouwing veroordeelt, tenminste wat ons betreft.