Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

55
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
Eerlijk gezegd vind ik dit ongelofelijk in een Gereformeerde kerk. Adoptie als kind van God door
een publieke, rechtelijke daad van God voor alle kinderen van de gelovigen, de Ezaus evenals de
Jakobs, zij die vergaan onder de wraak van God nu en eeuwig evenals hen die het eeuwige leven
krijgen? Maar dit is zeker: het is geen verkeerde weergave van de „vrijgemaakte‟ verbondsvisie als
een waarbij God genade verleent aan alle gedoopte kinderen. Dit is namelijk inherent aan hun
fundamentele doctrine dat de verbondsbelofte voor alle kinderen is. Dit betekent dat de
„vrijgemaakten‟ voor zichzelf en anderen een verklaring moeten geven waarom hun verbondsvisie
hen niet in conflict brengt met twee fundamentele waarheden van het Evangelie zoals deze beleden
worden door de Gereformeerde kerken: het onweerstaanbare karakter van Gods genade en de
onmogelijkheid om uit de genade te vallen. Want zo spreken de Dordtse Leerregels over de
volharding van de Heiligen, God laat niet toe dat de uitverkorenen „van de genade der aanneming
en van den staat der rechtvaardigmaking uitvallen‟. 106
Dat de „vrijgemaakte‟ leer leert dat God genadig is voor alle kinderen van godvrezende ouders
verklaard ook waarom de Canadese Gereformeerde theoloog Jelle Faber de verbondstheologie van
William Heyns zo graag omarmt. De Christian Reformed (Gereformeerde kerk) theoloog Heyns
leerde dat aan elk gedoopt kind een werk van genade is gedaan, waardoor het kind in staat is om
de voorwaarde van geloof te vervullen, als hij maar wil. Faber heeft slechts milde kritiek op Heyns
leer. Heyns dwaling was volgens hem slechts „terminologisch‟. In elk geval was het slechts een
detail. Faber verdedigt Heyns tegen de beschuldiging van Arminianisme. Hij is graag bereid om
Heyns te zien als „afgescheiden broeder‟ van de „vrijgemaakten‟. Er is een verwantschap tussen
Schilder en Heyns wat hun verbondsleer betreft. 107
Veelbetekenend is dat Faber, wanneer hij de ernst van Heyns leer van universele weerstaanbare,
„subjectieve‟ genade aan alle gedoopte kinderen minimaliseert, verwijst naar Jesaja 5, Johannes
15, Romeinen 11, Hebreeën 6 en Hebreeën 10. Deze teksten werden door Norman Shephard
gebruik ter ondersteuning van zijn leer van universele, weerstaanbare en verliesbare genade in het
verbond. 108
Het tweede punt wat opgehelderd moet worden is dat de Protestant Reformed Churches inderdaad
vrijelijk en openlijk de eis van het verbond prediken. In dit opzicht doen we niet in de geringste
mate onder voor de „vrijgemaakten‟. In de doop is de eis voor kinderen om zich te bekeren, te
geloven, en Gods wet te gehoorzamen ingesloten. In de „Verklaring van Principes‟ die door de
Protestant Reformed Church is aangenomen in 1951, roepen we op om de leer van een
voorwaardelijk verbond te verwerpen, maar het stelt ook dat de belofte van God bij de doop „ons
confronteert met de verplichting om lief te hebben, om te wandelen in een nieuw en heilig
leven‟. 109 Bij de kinderdoop is er ook de verbondseis voor de ouders om hun kinderen in deze
waarheid, met alle kracht die in hen is, te onderwijzen. De Protestant Reformed Churches houdt
ook vast aan artikel 21 van de Dordtse Kerkorde waar „als één van de verbondseisen‟ wordt
genoemd dat ouders hun kinderen moeten laten onderwijzen op goede Christelijke scholen. 110 Een
theologie die de uitverkiezing als haar fundament heeft, zwakt op generlei wijze, en schaft zeker
niet, de verantwoordelijkheid van kinderen, ouders en de kerk, af. Integendeel!
De Protestant Reformed Churches predikt ook de waarschuwing van Hebreeën 10: 26-31 dat
gedoopte leden van het verbond die het verbond overtreden door hun ongeloof de ergste straf
zullen krijgen. En dit zijn voor ons geen lege woorden. Wanneer onze vleselijke kinderen zichzelf
manifesteren als wereldse verachters van het verbond, dan zullen we ze door christelijke tucht
uitsluiten van het koninkrijk van God.
Maar de Protestant Reformed Churches verschillen van de „vrijgemaakten‟ omdat we de eis die aan
de kinderen gesteld wordt bij de doop niet zien als een voorwaarde, waarop de vervulling van de
belofte berust. Maar we zien dat de eis om te geloven de weg is waarin God zijn verbond met de
uitverkorenen kinderen verwerkelijkt. Hun gehoorzaamheid aan de eis, namelijk om te geloven, is
op zichzelf al vrucht van de vervulling van de belofte in hun leven. De belofte is niet afhankelijk van
de eis (geloof). Maar de eis (geloof) is afhankelijk van de belofte. Bij de verworpen kinderen is deze
eis, namelijk geloof en bekering, hun opdracht onafhankelijk van het feit dat ze daartoe helemaal
niet in staat zijn. Inderdaad, hun verantwoordelijkheid neemt alleen maar toe door het ontvangen
van het teken van het verbond, door de opvoeding in de verbondswaarheid en door hun tijdelijke
lidmaatschap van het verbondsvolk.
106 DL H. 5, artikel 6
107 Jelle Faber, „American Secession Theologians on Covenant and Baptism‟, Pag. 49, 51, 52.
108 De leer van Norman Shephard wordt behandeld in deel 5 en 6 van dit boek. (Niet in hun geheel in deze
vertaling. Zie hiervoor 'Covenant of God and Children of Believers' in het Engels)
109 „The Declaration of Principles of the Protestant Reformed Churches: A Brief Exposition of the Confession
Regarding Certain Points of Doctrine As Maintained by the Protestant Reformed Churches, „Church Order of the
Protestant Reformed Churches, Pag. 148, 149.
110 „Church Order of the Protestant Reformed Churches,‟ artikel 21, Church order 12.