RUG01-001458187_2011_0001_AC

gelegenheid maakt namelijk de dief” of in diens eigen woorden “de kat wordt bij de melk gezet in
België”.
“Als men één en ander logisch optelt: zowel de potentiële doelwitten als de aanwezigheid
van ideale covers, dan kan men zich toch niet anders dan van de indruk ontdoen dat in
België gebruik wordt gemaakt van het diplomatieke statuut met als doel inlichtingenwerk
uit te voeren.”
Het is volgens de heer Clerix enkel het topje van de ijsberg -met betrekking tot deze ‘clandestiene
activiteiten’- dat publiekelijk bekend wordt (gemaakt). Over kwantiteiten kunnen we in deze
masterproef bijgevolg geen uitspraak doen. Afgaande op wat gekend is in criminologisch
onderzoek over de mate van voorkomen van gedrag dat tegen de gangbare regels indruist of het
daglicht niet mag zien, mag inderdaad gesteld worden dat het fenomeen in realiteit vaker
voorkomt dan de officiële persmeldingen laten uitschijnen. 221
De heer Clerix en de anonieme respondent bij het Comité I wezen ons er tijdens het interview wel
op dat een veelgemaakte fout erin bestaat om diplomatie per definitie gelijk te stellen met een
“cover voor inlichtingenwerk”. Respondent Clerix vermeldt tevens dat er nog tal van andere
‘dekmantelfuncties’ bestaan van waaruit aan inlichtingenwerk kan worden gedaan. Bijvoorbeeld
de journalistiek. De job van een inlichtingenofficier die clandestiene informatie verzamelt en die
van een journalist lijken immers heel sterk op elkaar. Wat journalisten doen, is zich specialiseren
rond een bepaald thema, een netwerk van belangrijke personen daar rond opbouwen, contacten
leggen met deze mensen, proberen hun vertrouwen te winnen, informatie uit hen te sleuren, en de
vertrouwensrelatie onderhouden.
Het verschil tussen een journalist en een inlichtingenofficier die onder journalistieke dekmantel
werkt duidt hij als volgt:
“Het cruciale verschil ligt hem het feit dat de informatie die ik als journalist inwin en
verwerk, net zoals een undercover agent die ook verwerkt, dat ik die wel naar een groot
221 Het is opvallend dat niemand zich echt concreet kan of wil uitspreken met betrekking tot deze materie. Het grijze
getal of de ‘dark number’ blijkt hier bijgevolg moeilijk in te schatten. Vooral professor Matthijs (VUB) wijt dit aan
het gebrek aan het bestaan van een echte inlichtingencultuur in België. Noch de politiek, noch de wetenschap, en
slechts in mindere mate de journalistiek zijn echt geïnteresseerd in het topic.
95