SAMENSTURING IN DE MAATSCHAPPELIJkE OPVANG

zoeksverslag van de Wmo-werkplaats Amsterdam, vandaar dat we ons in dit boek alleenbeperken tot het eerste deel, het warme onderzoek.Dat het onderzoek soms spanningen opleverde beschreven wij al in onze bijdrageover JES. Het begon er mee dat de eerste versie van het startdocument werd geweigerd,we moesten het maar in “gewone mensentaal” schrijven. Het was het begin van wat wijlater heet onderzoek zijn gaan noemen (als toevoeging op het onderscheid tussen warmen koud onderzoek). De tweede botsing zat al in datzelfde startdocument. De “learninghistory” methode die wij gebruikten, onderscheidt een binnen- en een buitencirkel, debinnencirkel wordt bevolkt door cliënten en uitvoerende professionals, de buitencirkeldoor andere betrokkenen (andere cliënten, managers, stafleden etc.). De binnencirkel ismeermalen geïnterviewd met intervallen van enkele maanden. De buitencirkel slechtséén keer. Door de bewoners van JES werd dit als “uitsluitend” ervaren. Alsof bewonersdie maar één keer geïnterviewd werden minder belangrijk waren. Tijdens een van deinterviews wees een van de bewoners er op dat “daklozen vrij wantrouwend zijn en omdie muur te doorbreken: daar gaat wel tijd in zitten…. en die tijd heb je niet altijd…”Voor het onderzoek naar JES hebben wij interviews gehouden en vergaderingenbezocht maar ook bijgedragen aan projecten, mede op basis van de tussentijdse onderzoeksresultaten.Ook telefonisch contact en wederzijdse bezoeken waren onderdeel vanhet proces om elkaar beter te leren kennen om zo ook de voortdurend veranderendeomstandigheden te kunnen inschatten en weergeven. “Er zijn”, letterlijk en figuurlijk,was in de ogen van de bewoners van JES dé manier om een wederzijds vertrouwen op tebouwen. De bewoners hebben van het begin af aan actief bijgedragen aan het ontwerpen de ontwikkeling van het onderzoek. Hierdoor is de kwaliteit van het onderzoek verbeterden is het onderzoek zo uitgevoerd dat het lijkt bij te dragen aan de ontwikkelingvan JES. Daarnaast hebben we samen workshops voorbereid en gegeven. Tijdens dezemomenten leerden we elkaar beter kennen en ze gaven meer zicht op elkaars sterkeen minder sterke kanten. Daarbij moet wel aangetekend worden dat het wantrouwenvan de bewoners van JES naar grote instituten, waar de Hogeschool van Amsterdam eréén van is, de samenwerking soms kwetsbaar maakte en maakt. Beperkingen waar wijmee te maken hadden, bijvoorbeeld tijdgebrek en de noodzaak van een neutrale houding,werden ons soms kwalijk genomen en als een persoonlijke aanval ervaren. Gelukkigzijn we er altijd weer samen uitgekomen en heeft het geleid tot een beter begripvoor elkaars positie. Het feit dat we iets bij konden dragen, bijvoorbeeld contacten, hetnetwerk wat er vanuit het praktijkinstituut is, de inzet van studenten uit het onderwijsin het onderzoek (of als stage) en de reflectie die de onderzoeksstrategie teweegbracht,en niet alleen maar kwamen halen, heeft het vertrouwen bevorderd. Vooral de reflectiebleek in veel gevallen bij te dragen aan de verdere ontwikkelingen. Door het onderzoek,waarin de geïnterviewden tot reflectie gestimuleerd werden, kwam een denkproces opgang, simpelweg door te vragen: waarom doe je dit of dat? Waarom niet wat anders?Samensturing in de maatschappelijke opvang 111