SAMENSTURING IN DE MAATSCHAPPELIJkE OPVANG

je nooit hebt kunnen denken dat ze in een groep bespreekbaar zouden moeten zijn. Vanhuishoudelijke kwesties als boodschappen, schoonmaken en klein onderhoud tot zakenals gedrag, onderlinge steun, overlast, drank- en drugsgebruik en samenleven. Het isopvallend hoe goed en intensief er soms met elkaar over deze pijnlijke en moeilijkezaken wordt gesproken. Ook, of misschien wel juist, tijdens huisvergaderingen wordenregelmatig hele ingewikkelde kwesties bij de kop genomen en sparen de JES bewonerselkaar niet. Terwijl ze na afloop van die vergadering dus niet naar huis kunnen gaan; JESis op dat moment hun thuis. Er is nauwelijks tot geen privacy.Mensen die gaan samenwonen, wat hun relatie ook is, ervaren verschillen in leefstijlenen moeten zich aan elkaar aanpassen. En dan hebben we het hier dus over zestienex dak- en thuislozen die er in principe niet voor kiezen om in een groep te leven. Waarregelmatig mensen vertrekken en net zo regelmatig weer nieuwe mensen bijkomen.Nieuwe mensen die altijd redelijk zorgvuldig door de bewoners zelf worden uitgezocht,maar ja; hoe goed kun je iemand beoordelen na een intakegesprek van een uur of twee?ToekomstInmiddels heb ik ongeveer drie keer een volledige wisseling van bewoners meegemaakt.Dat gebeurt natuurlijk niet in één keer, maar desondanks is het goed te merken wanneerde invloed van de oude groep afneemt en de nieuwe bewoners het heft in handennemen. De bewoners die nog bij de oude lichting horen proberen dan hun ervaringenaan de nieuwe groep over te dragen zodat deze niet dezelfde fouten gaan maken. Tothun grote frustratie komt die boodschap vaak niet over. Het is jammer dat het voor deoude garde zo moeilijk is om te beseffen dat ook de nieuwe ezels recht hebben op huneerste steen om zich aan te stoten. Zelfbeheer is een permanent en zichzelf herhalendleerproces.Nu heeft JES er dus voor gekozen om een sociale professional aan te stellen die veelaanwezig is. Een goede ontwikkeling, maar tegelijk bespeur ik bij mezelf ook enige lichtetwijfels. Voor mij is het de vraag in hoeverre van een voorziening die in de dagelijkseuitvoering (groten)deels door professionals gedraaid wordt nog een herstellende enemanciperende werking uit kan gaan. Volgens mij is het belangrijk dat de bewoners vanJES zich gezamenlijk ontworstelen aan hun rol van cliënt zijn. Dat ze zich bewust wordenvan de mechanismen in henzelf die ze afhankelijk van hulpverlening maken en houden.Met aan de andere kant de hulpverleningsindustrie die de ook neiging heeft om op dieafhankelijkheid te blijven drijven. Naar mijn idee ligt in de Wmo de impliciete opdrachtaan cliënten en hulpverleners besloten om zich los te vechten van elkaar. Of tenminsteom uit de traditionele rolverdeling van hulpvrager en hulpverlener te breken en tot eenmeer wederkerige relatie te komen.Uit de grond van mijn hart hoop ik dat zowel de gemeente Amsterdam als HVO-Querido de verdere ontwikkeling van JES nog tenminste een aantal jaren wil ondersteunen,zonder zich al te nadrukkelijk met het beleid van JES te bemoeien. En zonder teverlangen dat de vorm van vandaag ook de vorm is waarin JES in de toekomst voortgezetSamensturing in de maatschappelijke opvang 25