SAMENSTURING IN DE MAATSCHAPPELIJkE OPVANG

etrokken; de sfeer is euforisch. Direct worden er taken verdeeld. Boodschappenlijstenen een corveerooster worden gemaakt en aan de muur gehangen. De nachtopvang stelttijdelijk matrassen, lakens en dekens ter beschikking. Tafels en stoelen staan er nog. Inde weken erna wordt een paar keer een busje gehuurd; IKEA doet goede zaken. De groepgaat bewust met alle beschikbare middelen om.WantrouwenIn het contact met de groep stuit ik in het begin op veel wantrouwen en andersom isdit eigenlijk ook zo. Ik wil mensen graag vertrouwen geven, maar dat doe ik niet blindelings.In al die jaren heb ik vaak genoeg ervaren dat ook dak- en thuislozen verborgenagenda’s kunnen hebben of de neiging tot misbruik. Over en weer tasten we af en testenwe elkaar; ik moet een paar keer heel diep gaan om te bewijzen dat ik oprecht ben.Gevoelsmatig ben ik vooral als persoon bij de voorziening in zelfbeheer betrokken,maar vanzelfsprekend word ik ook als vertegenwoordiger van de instituten gezien. Zowaag ik het een keer om een bedrag te noemen over de maandelijkse eigen bijdrage diede bewoners van een zelfbeheerproject zouden moeten betalen. Dat had ik niet mogendoen want daar wilde men zelf over gaan! Een dag later ben ik ten overstaan van de helegroep over dit onderwerp door het stof gekropen; dat was nodig om te bewijzen datde eerste beslissingsbevoegdheid inderdaad volledig bij hen zelf ligt. Onderhandelingenkomen daarna.Zoals veel andere dak- en thuislozen voelen ook de leden van de initiatiefgroep zichmurw gebeukt door de systemen van de traditionele hulpverlening en hebben ze ergenoeg van om telkens opnieuw hun verhaal te moeten vertellen. Vooral ook omdat ervrijwel nooit iemand écht naar dat verhaal luistert: het moet verteld worden als onderdeelvan een procedure. Ze ervaren betutteling en bevoogding en erg weinig oprechtemenselijke interesse. Stuk voor stuk zijn de leden van de initiatiefgroep nogal afgeknaptop de reguliere hulpverlening. Het is dan ook moeilijk voorstelbaar dat juist een groteinstelling als HVO-Querido, die vooral traditionele reguliere hulpverlening biedt, een initiatieftot zelfbeheer neemt en ondersteunt. Er moet wel ergens een addertje onder hetgras zitten; de eerste gedachten gaan uit naar geld. Men gelooft niet dat een organisatieals HVO-Querido oprecht geïnteresseerd is in het onderzoeken en ontwikkelen van zelfbeheer.En van de gemeente geloven ze dat evenmin; “het zal ze wel om bezuinigingengaan; als we het zelf doen is het nog goedkoper.” Telkens weer houd ik de groep voordat zij het paard van Troje kunnen zijn; dat zij in de gelegenheid zijn om van binnenuitinvloed uit te oefenen!SchaamteVeel dak- en thuislozen zijn vrijwel alle bindingen met de reguliere maatschappij kwijt.In de loop van de jaren heb ik heel veel levensverhalen van mensen mogen horen. En ikheb geleerd om zo nabij te komen dat ik die verhalen ook te horen krijg. Toch vind ik het22 Samensturing in de maatschappelijke opvang