ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝP05ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΣ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΕΙΣ ΝΟΣΟΙ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΑΘΗ-ΡΟΣΚΛΗΡΩΣΗΚ. Κοντοτάσιος 1,2 , Ε. Θεοχαρίδου 2 , Γ. Ευστρατιάδης 31Ειδικευόμενος Παθολογίας Β’ Προπαιδευτικής Κλινικής Ιπποκράτειου ΝοσοκομείουΘεσσαλονίκης, 2 Μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΠΜΣΙ «Ιατρική ΕρευνητικήΜεθοδολογία» του ΑΠΘ, 3 Αναπληρωτής Καθηγητής ΝεφρολογίαςΕίναι πλέον αποδεκτό ότι η φλεγμονή παίζει σημαντικό ρόλο στην παθογένειατης αθηροσκλήρωσης και ότι αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνουγια την εμφάνιση αθηροσκλήρωσης. Υπάρχουν αρκετές ενδείξειςότι ασθενείς με χρόνιες φλεγμονώδεις νόσους, όπως ρευματοειδή αρθρίτιδακαι συστηματικό ερυθηματώδη λύκο, έχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισηςκαρδιαγγειακών παθήσεων.Διάφοροι μεσολαβητές έχουν ενοχοποιηθεί, όπως η CRP, η ιντερλευκίνη 6,η φωσφολιπάση Α2 και ο TNF-α. Ειδικότερα η CRP προκαλεί δυσλειτουργίατου ενδοθηλίου, επηρεάζει τη διαδικασία επιδιόρθωσης του ενδοθηλίου καιευνοεί το σχηματισμό και τη ρήξη της αθηρωματικής πλάκας.Παραδόξως δεν υπάρχουν δεδομένα που να υποστηρίζουν την άποψη ότιασθενείς με ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσους του εντέρου (ΙΦΝΕ) έχουν αυξημένοκίνδυνο για αθηροσκληρωτικά συμβάματα. Η πλειονότητα των αγγειακώνσυμβαμάτων στις ΙΦΝΕ είναι θρομβοεμβολικές επιπλοκές. Οι επιπλοκέςαυτές σχετίζονται είτε με την ομοκυστεϊναιμία, είτε με την υπερπηκτικότηταπου παρατηρείται στις ΙΦΝΕ, ή και με τα δύο.Ανασκοπήσαμε τους πιθανούς κοινούς μοριακούς μηχανισμούς, πουεμπλέκονται στην παθογένεια τόσο των ΙΦΝΕ όσο και της αθηροσκλήρωσης.Μεταξύ αυτών οι κυριότεροι είναι τα μόρια προσκόλλησης, η οδόςNF-κB, το σύστημα CD40, οι μεταγραφικοί παράγοντες PPAR, τα μακροφάγα,η ομοκυστεΐνη και η ομοιοστασία των λιπιδίων. Παρά το γεγονόςότι αρκετοί από αυτούς τους μηχανισμούς είναι ιδιαίτερα ελκυστικοί, τακλινικά δεδομένα που προέρχονται από μια μετα-ανάλυση και δύο μελέτεςασθενών-μαρτύρων δεν φαίνεται να στηρίζουν τη συσχέτιση ΙΦΝΕ καιαθηροσκλήρωσης.25P06ΑΝΙΧΝΕΥΣΗ ΑΝΤΙΣΩΜΑΤΩΝ ΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΩΝ ΜΕ ΕΝΤΕΡΟΠΑΘΕΙΑΑΠΟ ΓΛΟΥΤΕΝΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΕΛΚΩΔΗ ΚΟΛΙΤΙΔΑ (ΕΚ) ΚΑΙΝΟΣΟ CROHN (ΝC): ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕ HLA ΑΠΛΟΤΥΠΟΥΣΑ. Χρηστίδου, Α. Τσιρογιάννη, Α. Ρούσσος 1 , Σ. Κοιλάκου,Χ. Παπαστεριάδη 1 , Γ.Ι. Μάντζαρης, Α. Αρχιμανδρίτης 2Α’ Γαστρεντερολογικό Τμήμα & 1 Τμήμα Ανοσολογίας-Ιστοσυμβατότητας, ΓΝΑ«Ο Ευαγγελισμός», και 2 Β’ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, ΙπποκράτειοΓΝΑΕισαγωγή: Η ΕΚ αλλά όχι η NC συνδυάζεται με εντεροπάθεια από γλουτένη (ΕαΓ). ΣυγκεκριμένοιHLA απλότυποι (DR3-DQ2, DR5-DQ2, DR7-DQ2) καθορίζουν τη γενετική προδιάθεση για ΕαΓενώ αυτό δεν φαίνεται να ισχύει για τις ΙΦΝΕ, που έχουν πολυγονιδιακή και μη HLA γενετική συνιστώσα,η NC ισχυρότερη της ΕΚ. Η ΕαΓ συσχετίζεται επίσης με την ανίχνευση στον ορό αντισωμάτωνκατά γλιαδίνης (AGA), ενδομυΐου (ΕmΑ) και ιστικής τρανσγλουταμινάσης (t -TG).Σκοπός: Να ελεγχθεί αν οι τυπικοί HLA απλότυποι της ΕαΓ ανιχνευόμενοι σε ασθενείς με ΙΦΝΕσυνδυάζονται με ανάπτυξη AGA, EmA, t-TG και ιστολογικών αλλοιώσεων ΕαΓ.Μέθοδος και Υλικό: Μελετήθηκαν 37 ασθενείς με νόσο Crohn [16A, 21Θ, μέσης ηλικίας κατά τηδιάγνωση 31,5 (εύρος 17-55) ετών] και 20 ασθενείς με NC [10Α, 10Θ, ηλικίας 42.3 (20-82) ετών]σε οξεία φάση. Προσδιορίστηκαν οι απλότυποι HLΑ (μικρολεμφοκυτταροτοξική μέθοδος), IgA/IgG-AGA και t-TG (ELISA), EmA (ανοσοφθορισμός). Αποτελέσματα: Συνολικά 7/20 (35%) ασθενείςμε ΕΚ και 9/37 (24%) με ΝC είχαν HLA απλοτύπους σχετιζόμενους με ΕαΓ αλλά σε κανέναδεν τεκμηριώθηκε ιστολογικά ΕαΓ. AGA αλλά όχι ΕΜΑ ή t-TG ανιχνεύθηκαν σε 4/20 ασθενείς μεΕΚ (20%) και 4/37 με NC (10.8%) (πίνακας) και 3 από αυτούς τους 8 ασθενείς (2 ΕΚ, 1 ΝC) είχαναπλοτύπους HLA σχετιζόμενους με ΕαΓ. Οι τίτλοι των AGA ήταν γενικώς χαμηλοί (ΦΤ 1 και >1,4 για όλα τα αντισώματα ανιχνεύθηκε αντίστοιχα σε 21 (42%) και 12 (24%) ασθενείς με NCέναντι 1 (4%) με ΕΚ και ουδενός (0%) ΥΜ. Έτσι, η ευαισθησία, ειδικότητα, θετική και αρνητική προγνωστικήαξία σε ασθενείς με NC και ELISA σκορ >1 για όλα τα αντισώματα έναντι της ΕΚ ήταν αντίστοιχα42%, 96%, 95.4% και 45.3% ενώ για ELISA σκορ >1,4 ήταν αντίστοιχα 25%, 100%, 100% και 40%. Ταεπίπεδα των ASCA ήταν σημαντικά υψηλότερα σε ασθενείς 40 ετών (Α3) (p
2627 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣP09ΙΦΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΑΝΟΣΕΣ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΠΑΘΕΙΕΣΜ. Θεοφιλοπούλου 1 , Π. Αγγέλη 1 , Σ. Μπάλλας 1 , Ν.Σπουρλής 1 ,Β. Ξηρομερίτου 1 , Ν. Ροσόλυμος 1 , Γ. Κυριακός 21Γ.Ν.Α. Ιπποκράτειο Γαστρεντερολογικό Τμήμα, 2 Ενδοκρινολογικό ΤμήμαΑντικείμενο: Ο εντερικός βλεννογόνος δρα ως φίλτρο έναντι πληθώραςεξωγενών παραγόντων, αποτελεί δε σημαντικό ενδοκρινικό σύστημα λόγωπαραγωγής ορμονών με ποικίλη δράση.Οι διαταραχές της λειτουργίας του θυρεοειδούς, που στην πλειονότητάτους έχουν αυτοάνοσο υπόστρωμα, συνυπάρχουν δυνητικά με τις ΙΦΝΕως εξωεντερικές εκδηλώσεις. Δεν υπάρχουν όμως πολλές αναφορές γιατη συχνότητα και το βαθμό δυσλειτουργίας του θυρεοειδούς.Σκοπός: Η μελέτη της συνύπαρξης ΙΦΝΕ και διαταραχών του θυρεοειδούς.Μέθοδοι: Στην μελέτη συμπεριελήφθησαν 33 ασθενείς με ενεργό ΙΦΝΕ [17με ελκώδη κολίτιδα (ΕΚ), 16 με ν. Crohn (NC)], στους οποίους έγινε μέτρησητων θυρεοειδικών ορμονών (Τ3, Τ4, TSH, FT3, FT4) και αντιθυρεοειδικώναντισωμάτων (θυρεοσφαιρινικών και έναντι υπεροξειδάσης).Αποτελέσματα: Στη ν. Crohn παρατηρήθηκε διαταραχή των θυρεοειδικώνορμονών σε 3/16 ασθενείς(18,75%) με αύξηση FT4, FT3 και Τ4 και μείωσητης TSH σε 2/16 ασθενείς (12,5%) και ελάττωση των περιφερικών ορμονώνκαι αύξηση της TSH άνω των 5 mU/ml σε 1/16 ασθενείς (6,25%).Στην ελκώδη κολίτιδα παρατηρήθηκε διαταραχή των θυρεοειδικών ορμονώνσε 7/17 ασθενείς (41,1%) με αύξηση των περιφερικών ορμονώνκαι μείωση της TSH σε 5/17 ασθενείς (29,4%), και ελάττωση των περιφερικώνορμονών με αύξηση της TSH σε τιμή άνω των 5 mU/ml σε 2/17 ασθενείς(11,8%).Αύξηση αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων παρατηρήθηκε σε 20/33ασθενείς(60,6%), σε 7/16 ασθενείς με νόσο ΝC (43,7%) και σε 13/17 ασθενείςμε ΕΚ (76,4%).Συμπέρασμα: Η μελέτη επιβεβαιώνει ότι οι ΙΦΝΕ συνοδεύονται συχνάαπό παρουσία αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων και διαταραχή θυρεοειδικώνορμονών.P10ΙΦΝΕ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ ΑΔΕ-ΝΑΣ. Μπάλλας 1 , Π. Αγγέλη 1 , Μ. Θεοφιλοπούλου 1 , Ν. Χρύσανθος 1 ,Β. Ξηρομερίτου 1 , Ν. Ροσόλυμος 1 , Γ. Κυριακός 21Γ.Ν.Α. Ιπποκράτειο Γαστρεντερολογικό Τμήμα, 2 Ενδοκρινολογικό ΤμήμαΑντικείμενο: Οι ΙΦΝΕ παρουσιάζουν συχνά εξωεντερικές εκδηλώσεις, όπωςστο δέρμα, οφθαλμούς, ήπαρ, νεφρά. Δεν έχει πλήρως διευκρινιστεί αν συνυπάρχουνμε διαταραχές της λειτουργίας του θυρεοειδούς και της αρχιτεκτονικήςτου. Μεμονωμένες μελέτες αναφέρονται στην συχνότητα των υπερηχογραφικώναλλοιώσεων του θυρεοειδούς, όπως αύξηση διαστάσεων,ανομοιογένεια παρεγχύματος, ατροφία, ίνωση και όζοι. Πρόσφατα έχουναναφερθεί περιπτώσεις συνύπαρξης θηλώδους καρκίνου και ν. Crohn.Σκοπός: Η μελέτη της συχνότητας υπερηχογραφικών αλλοιώσεων του θυρεοειδούςαδένα σε ασθενείς με ΙΦΝΕΜέθοδοι: Στην μελέτη συμπεριελήφθησαν 33 ασθενείς με ενεργό ΙΦΝΕ(17 με ελκώδη κολίτιδα και 16 με ν. Crohn), οι οποίοι υποβλήθηκαν σε υπερηχογραφικόέλεγχο θυρεοειδούς. Η αναλογία αντρών- γυναικών ήταν 1:1στη ν. Crohn και 1:1,5 στην ελκώδη κολίτιδα.Αποτελέσματα: Σε 7/16 ασθενείς (43,5%) με ν. Crohn παρατηρήθηκε υπερηχογραφικήεικόνα θυρεοειδίτιδας Ηashimoto, με μικροοζώδεις και πολυοζώδειςσχηματισμούς, εκφυλιστικά στοιχεία και έντονη ανομοιογένειαπαρεγχύματος. Σε 13/17 (76%) με ελκώδη κολίτιδα, παρατηρήθηκε εικόναδιάχυτης βρογχοκήλης με έντονη ανομοιογένεια παρεγχύματος και σε15/17(88%) εικόνα μικροοζώδους και πολυοζώδους βρογχοκήλης, με προεξάρχοντεςόζους και έντονη ανομοιογένεια παρεγχύματος, ώς επί θυρεοειδίτιδαςHashimoto. Σε δυο περιπτώσεις(11,7%) παρατηρήθηκαν αποτιτανώσειςκαι όζοι καλά περιχαρακωμένοι με άλω, η παρακέντηση των οποίωνανέδειξε θηλώδες καρκίνωμα θυρεοειδούς, διάγνωση η οποία επιβεβαιώθηκειστολογικά μετά την χειρουργική εκτομή του αδένα.Συμπέρασμα: Οι ασθενείς με ΙΦΝΕ παρουσιάζουν συχνά υπερηχογραφικάευρήματα αυτοάνοσης θυρεοειδοπάθειας και θα πρέπει να υποβάλλονταισυστηματικά σε υπερηχογραφικό έλεγχο λόγω αυξημένης πιθανότηταςανάπτυξης καρκίνου θυρεοειδούς ή άλλης θυρεοειδικής πάθησης.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):26P11ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΧΟΡΗΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΙΝΦΛΙ-ΞΙΜΑΜΠΗΣ (IFX) ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ CROHN ΣΤΗ ΓΑΣΤΡΕ-ΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙ-ΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥΠ. Ουσταμανωλάκης, Λ. Μπουρίκας, Κ. Καρμίρης, Β. Οικονόμου,Μ. Ρουσσομουστακάκη, Ι.Ε. Κουτρουμπάκης και Η.Α. ΚουρούμαληςΓαστρεντερολογική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου ΗρακλείουΕισαγωγή: Η χρήση βιολογικών παραγόντων έχει επαρκώς τεκμηριωθεί στηναντιμετώπιση των Ιδιοπαθών Φλεγμονωδών Εντερικών Νόσων (ΙΦΕΝ) και ιδιαίτερατης Νόσου Crohn (NC). Η ινφλιξιμάμπη (ΙFX), ένα χιμαιρικό αντίσωμαεναντίον του παράγοντα νεκρώσεως των όγκων (TNF-α), είναι ο πρώτος βιολογικόςπαράγοντας που χρησιμοποιήθηκε σε ασθενείς με NC.Σκοπός: Η αναδρομική καταγραφή των ενδείξεων χορήγησης και της αποτελεσματικότηταςτης θεραπείας με ΙFX ασθενών με ΝC στο ΠανεπιστημιακόΝοσοκομείο Ηρακλείου Κρήτης από το 2001 έως το 2007.Αποτελέσματα: Έναρξη θεραπείας και αγωγή συντήρησης με IFX έγινε σε43 ασθενείς με ΝC (20 άνδρες, 23 γυναίκες) με μέση ηλικία 37,3 έτη (38,4 έτηστους άνδρες και 36,3 έτη στις γυναίκες). Το σύνηθες δοσολογικό σχήμα πουχρησιμοποιήθηκε ήταν 5 mg/kg στις εβδομάδες 0, 2 και 6 και κατόπιν ανά 8εβδομάδες με τροποποιήσεις κατά περίπτωση.Οι ενδείξεις χορήγησης IFX ήταν: αποτυχία προηγούμενης αγωγής με Αζαθειοπρίνη/6-Μερκαπτοπουρίνη(23/43-53,43%), αποτυχία ελέγχου εξωεντερικώνεκδηλώσεων (16/43-37,2%), περιεδρική νόσος (11/43-25,58%), κορτικοεξαρτώμενη/κορτικοανθεκτική νόσος (2/43-4,65%), ενώ 9/43 ασθενείς(20,9%) είχαν περισσότερες από μία ενδείξεις. H μέση τιμή του δείκτη ενεργότηταςτης νόσου (CDAI) κατά την έναρξη της θεραπείας ήταν 192,7 (εύροςαπό 70-490).Το ποσοστό των ασθενών που ανταποκρίθηκε στην αγωγή ήταν 72,1%(31/43), ενώ από τους παραπάνω ασθενείς 5 διέκοψαν τη θεραπεία λόγωπλήρους ύφεσης (5/43-11,6%), χωρίς ανάγκη επανέναρξης.Συμπέρασμα: Η χρήση του IFX σε ασθενείς με ενεργό NC μετά από αποτυχίαπροηγούμενων θεραπειών είναι αποτελεσματική σε ποσοστό αντίστοιχο μεαυτό της παγκόσμιας βιβλιογραφίας. Οι συχνότερες ενδείξεις είναι η ανθεκτικήνόσος, οι σοβαρές εξωεντερικές εκδηλώσεις και η περιεδρική νόσος.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):26P12ΑΙΤΙΑ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙ-ΑΣ ΜΕ ΙΝΦΛΙΞΙΜΑΜΠΗ (IFX) ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΣ ΦΛΕΓ-ΜΟΝΩΔΕΙΣ ΕΝΤΕΡΙΚΕΣ ΝΟΣΟΥΣ (ΙΦΕΝ)Λ. Μπουρίκας,, Π. Ουσταμανωλάκης Κ. Καρμίρης, Ι. Χαλκιαδάκης,Μ. Ρουσσομουστακάκη, Ι.Ε. Κουτρουμπάκης και Η.Α. ΚουρούμαληςΓαστρεντερολογική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου ΗρακλείουΕισαγωγή: Η ινφλιξιμάμπη (ΙFX), ένα χιμαιρικό αντίσωμα εναντίον του παράγοντανεκρώσεως των όγκων (TNF-α), χρησιμοποιείται τόσο σε ασθενείςμε Νόσο Crohn (NC) όσο και Ελκώδη Κολίτιδα (ΕΚ).Σκοπός: Η καταγραφή των αιτίων διακοπής και των ανεπιθύμητων ενεργειώντης θεραπείας με ΙFX ασθενών με ΙΦΕΝ στο Πανεπιστημιακό ΝοσοκομείοΗρακλείου Κρήτης από το 2001 έως το 2007.Αποτελέσματα: Έναρξη θεραπείας και αγωγή συντήρησης με ΙFX έγινεσε 51 ασθενείς με ΙΦΕΝ (43 με NC, 8 με ΕΚ). Το δοσολογικό σχήμα ήταν 5mg/kg σε 2-3 ώρες συνεχούς έγχυσης στις εβδομάδες 0, 2 και 6 και κατόπινανά 8 εβδομάδες με τροποποιήσεις κατά περίπτωση. Οξείες αντιδράσειςεμφάνισε το 19,6% (10/51) των ασθενών (εξάνθημα 7,8%, δύσπνοια7,8%, εμετός -ναυτία 3,9%, μυαλγίες 1,9%, κεφαλαλγία 1,9%). Συνολικά διέκοψετην αγωγή το 41% (21/51), 19/43 ασθενείς με NC (44%) και 3/8 με ΕΚ(37,5%). Ο λόγος διακοπής της αγωγής στους ασθενείς με ΕΚ ήταν ή ανεπαρκήςανταπόκριση. Μεταξύ των ασθενών με NC 5 (11,6%) διέκοψαν τηθεραπεία λόγω πλήρους ύφεσης, 4 (9,3%), λόγω σοβαρής επαναλαμβανόμενηςοξείας αντίδρασης, 4 (9,3%) λόγω απώλειας ανταπόκρισης, 2 (4,65%)λόγω κύησης, 1 (2,32%) διέκοψε οικειοθελώς, 2 (4.65%) λόγω σοβαρής λοίμωξης(1 ασθενής εμφάνισε αναζωπύρωση λανθάνουσας φυματίωσης και1 κατέληξε λόγω ανεξέλεγκτης σήψης). Δεν αναφέρθηκε ανάπτυξη κακοήθειαςή λεμφώματος.Συμπέρασμα: Η θεραπεία με IFX στις ΙΦΕΝ εμφανίζει ένα ποσοστό ανεπιθύμητωνενεργειών που είτε σχετίζεται με αναφυλακτοειδείς αντιδράσειςκατά την έγχυση, είτε με την επαγόμενη ανοσοκαταστολή. Η πλειοψηφίατων ασθενών (59 %) υπό αγωγή με IFX χρήζει μακροχρόνιας αγωγήςσυντήρησης.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):26ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):26
Change language