ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝP173ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΕΚΤΙΚΗΣ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΑΚΗΣ ΛΟΙ-ΜΩΞΗΣ. ΠΡΟΔΡΟΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑΠ. Τζαφέστας, Ι. Σαραντώνης, Δ. Τζιβράς, Κ. Τριανταφυλλίδου,Ν. Μποβαρέτος, Δ. Παπαγεωργίου, Σ. Σουγιουλτζής, Μ. ΤζιβράςΓενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Λαϊκό»Εισαγωγή: Τα συνήθη χορηγούμενα τριπλά 10ήμερα σχήματα εκρίζωσηςπαρουσιάζουν φθίνουσα αποτελεσματικότητα, κυρίως λόγω ανάπτυξηςαντοχής του μικροοργανισμού στα χορηγούμενα αντιβιοτικά.Σκοπός: Η διερεύνηση της αποτελεσματικότητας του τριπλού σχηματοςεκρίζωσης που περιέχει λεβοφλοξασίνη σε ασθενείς ανθεκτικούς στη συνήθητριπλή αντιΗp αγωγή (διάρκειας 10 ημερών).Υλικό: 15 ασθενείς (5 με 12δακτυλικό έλκος) που απέτυχαν σε τριπλή 10ήμερηαγωγή εκρίζωσης (Αναστολείς αντλίας πρωτονίων X2, Aμοξυκιλλίνη1grX2, Kλαρυθρομυκίνη 500mgX2) ετέθησαν σε 10ήμερη τριπλή αγωγή μεΕσομεπραζόλη 40mgX2, Λεβοφλοξασίνη 500mgX2, Αμοξυκιλλίνη 1grX2.Όλοι οι ασθενείς επανελέγχθηκαν τουλάχιστον 4 εβδομάδες μετά το πέραςτης αγωγής, με αναπνευστική δοκιμασία ουρεάσης.Αποτελέσματα: Όλοι οι αθενείς εκρίζωσαν τον μικροοργανισμό. Το χορηγηθένσχήμα ήταν πολύ καλά ανεκτό και δεν παρατηρήθηκε καμία παρενέργεια.Συμπέρασμα: Αν και οι μελετηθέντες ασθενείς είναι λίγοι, το τριπλό σχήμαπου περιέχει λεβοφλοξασίνη φαίνεται ότι είναι αποτελεσματικό καιασφαλές σαν αγωγή 2ης γραμμής σε ασθενείς με ανθεκτική ελικοβακτηριδιακήλοίμωξη.67P174ΕΚΡΙΖΩΣΗ ΤΟΥ ΗΡ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ 12ΔΑΚΤΥΛΙΚΟ ΕΛΚΟΣ ΚΑΙΜΗ ΕΛΚΩΤΙΚΗ ΔΥΣΠΕΨΙΑΙ. Σαραντώνης, Π. Ζιάκας, Π. Τζαφέστας, Κ. Τριανταφυλλίδου, Δ. Τζιβράς,Σ. Σουγιουλτζής, Μ. ΤζιβράςΓενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Λαϊκό»Εισαγωγή: Η εκκρίζωση του ΗΡ, προκαλεί ύφεση της συμπτωματολογίαςσε ορισμένους ασθενείς με μη ελκωτική δυσπεψία.Σκοπός: Η συγκριτική μελέτη της αποτελεσματικότητας 10ήμερων τριπλώνσχημάτων εκρίζωσης σε Ηρ+ δυσπεπτικούς ασθενείς οι οποίοι διεγνώσθησανμε 12δακτυλικό έλκος (ΔΕ) ή μη ελκωτική δυσπεψία (ΜΕΔ).Υλικό - μέθοδοι: Μελετήσαμε 214 ασθενείς με δυσπεπτικά ενοχλήματα οιοποίοι ενδοσκοπήθηκαν από 3/2005 έως 3/2007 και βρέθηκαν θετικοί στοΗρ με ιστολογική εξέταση ιστοτεμαχιδίων του γαστρικού βλεννογόνου ή/και CLO test. Σε όλους ελήφθη πλήρες ιατρικό ιστορικό, που περιελάμβανεκαταγραφή καθημερινών συνηθειών και τυχόν χρόνια χρήση φαρμάκων.89/214 έλαβαν Ομεπραζόλη 20mgX2, Aμοξυκιλλίνη 1grX2, Kλαρυθρομυκίνη500mgX2 (LAK 10), 83/214 έλαβαν Ραμπεπραζόλη 20mgX2, Aμοξυκιλλίνη1grX2, Kλαρυθρομυκίνη 500mgX2 (PAK 10), 42/214 έλαβαν Eσομεπραζόλη40mgX2, Aμοξυκιλλίνη1grX2, Kλαρυθρομυκίνη 500mgX2 (NAK 10).Όλοι οι ασθενείς επανελέγχθηκαν τουλάχιστον 4 εβδομάδες μετά το πέραςτης θεραπείας εκρίζωσης με ενδοσκόπηση και λήψη βιοψιών ή αναπνευστικήδοκιμασία ουρεάσης (test INFAI).Αποτελέσματα: 106/214 ασθενείς είχαν ΔΕ και 108/214 ΜΕΔ. 96/106(90.6%) με ΔΕ και 96/108 (88.9%) με ΜΕΔ εκρίζωσαν τον μικροοργανισμό(p=ns). Τα χορηγηθέντα σχήματα εκρίζωσης δεν διέφεραν σημαντικά ωςπρος την αποτελεσματικότητα. Το φύλο, η χρήση αλκοόλ, καπνού, ΜΣΑΦή ασπιρίνης δεν βρέθηκε να επηρεάζουν τα αποτελέσματα. Οι παρενέργειεςήταν ήπιες, δεν οδήγησαν σε διακοπή της αγωγής και δεν διέφερανστις δύο ομάδες ασθενών.Συμπέρασμα: Το τριπλό 10ήμερο σχήμα εκρίζωσης είναι το ίδιο αποτελεσματικότόσο σε ασθενείς με ΔΕ όσο και σε ασθενείς με ΜΕΔ.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):67P175ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΠΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΘΗ-ΚΑΝ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ΣΕ ΣΥ-ΣΧΕΤΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ1Τ. Παπαβασιλείου, 1 Τ. Πετρωνιάτης, 1 Ε. Γιωργάκης, 1 Β. Κινούς,1Ε. Αντώνογλου, 1 Ε. Σερασκέρη, 1 Σ. Αφαντενού, 1 Γ. Μυλωνάκης,1Ελ. Σπάρταλης, 2 Ν. Παπαντωνίου, 3 Μ. Πολίτου1Α΄ Χειρουργική Κλινική, 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, 3 ΠαθολογοανατομικόεργαστήριοΣκοπός της μελέτης είναι να δείξει κατά πόσον επηρεάζεται η επιβίωση των ασθενώνπου χειρουργήθηκαν με καρκίνο στομάχου σε προχωρημένο στάδιο όταν ταξινομηθούνσε δυο διαφορετικά συστήματα (UICC 87, UICC 97).Υλικό - Μέθοδος: Κατά την περίοδο 99 εώς 30/6/06 χειρουργήθηκαν 37 ασθενείςμε καρκίνο στομάχου σε προχωρημένο στάδιο. Σε 22 ασθενείς πραγματοποιήθηκευφολική γαστρεκτομή, ενώ σε 15 διενεργήθη ολική γαστρεκτομή. Σε 8 ασθενείς έγινεD1 λεμφαδενεκτομή, ενώ σε 29 ασθενείς έγινε D2 λεμφαδενεκτομή. Οι 8 ασθενείςστους οποίους έγινε D1 λεμφαδενεκτομή αφαιρούνται της μελέτης. Η ιστολογική κατάταξηέγινε κατά Lauren, ενώ η σταδιοποίηση της νόσου έγινε με βάση το σύστημαΤΝΜ κατά UICC 87 καθώς και με το ΤΝΜ σύστημα κατά UICC 97. 21 ασθενείς υπεβλήθησανμετεγχειρητικά σε χημειοθεραπεία. Η μετεγχειρητική αντιμετώπιση των ασθενώνγίνεται σε τακτικούς εξαμηνιαίους ελέγχους. Η στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτωνέγινε μονοπαραγοντικά με την Kaplan-Mayer ανάλυση και πολυπαραγοντικάσε ένα cox μοντέλο.Αποτελέσματα: Μια Ro αφαίρεση του όγκου επιτεύχθη σε 27 ενώ R2 σε 10 από τους37 ασθενείς. Η μετεγχειρητική νοσηρότητα ήταν 8,1 ενώ η θνητότητα 2,7. Κατά μέσονόρο αφαιρέθηκαν 19 λεμφαδένες, εκ των οποίων οι 9,5 παρουσίασαν διήθηση απότον όγκο. Με βάση την σταδιοποίηση κατά UICC 87 ένας ασθενής συμπεριλαμβανότανστο στάδιο ΙΙ, 12 ασθενείς στο στάδιο ΙΙΙα, 12 ασθενείς στο στάδιο ΙΙΙβ και 4 στο στάδιοIV, ενώ με την ταξινόμηση UICC 97, η σταδιοποίηση ήταν στάδιο ΙΙ ένας, στάδιο ΙΙΙα 9,στάδιο ΙΙΙβ 15, στάδιο IV τέσσερεις. Λόγω της διαφορετικής κατανομής της διήθησηςτων λεμφαδένων στις δύο ταξινομήσεις, υπάρχει μια μείωση του σταδίου ΙΙΙα και μιααύξηση του σταδίου ΙΙΙβ στην ταξινόμηση κατά UICC 97. Στην Kaplan-Mayer ανάλυσηπαρατηρείται μια μεταβολή της πενταετούς πρόγνωσης σε 5 ασθενείς, η οποία ναι μενδεν είναι στατιστικά σημαντική, ρ< 0.1, αλλά φανερά αισθητή, αν αναλογιστεί κανείςότι η εξάμηνη αύξηση της επιβίωσης των ασθενών με καρκίνο στομάχου προχωρημένουσταδίου μετά από χημειοθεραπεία θεωρείται σημαντική επιτυχία.Συμπέρασμα: Μολονότι ο αριθμός των ασθενών είναι μικρός, το ποσοστό επιβίωσηςτων ασθενών φαίνεται να επηρεάζεται από το σύστημα ταξινόμησης που επιλέγεται. Γι’αυτό κρίνεται σκόπιμο να τηρείται από όλους ένα σύστημα ταξινόμησης-σταδιοποίησηςτης νόσου, ούτως ώστε να υπάρχει αξιοπιστία στη σύγκριση των αποτελεσμάτων.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):67P176ΣΠΑΝΙΟ ΑΙΤΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΕΝΔΟΑΥΛΙΚΗΣ ΥΠΟΤΡΟΠΗΣ ΜΕΤΑΓΑΣΤΡΕΚΤΟΜΗ ΣΕ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟ ΣΤΑΔΙΟ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΣΤΟΜΑ-ΧΟΥ1Τ. Παπαβασιλείου, 1 Ε. Γιωργάκης, 1 Β. Κινούς, 1 Ε. Αντώνογλου,1Τ. Πετρωνιάτης, 1 Ε. Σερασκέρη, 1 Σ. Αφαντενού, 1 Γ. Μυλωνάκης,1Ελ. Σπάρταλης, 2 Ν. Παπαντωνίου, 3 Μ. Πολίτου1Α΄ Χειρουργική Κλινική, 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, 3 ΠαθολογοανατομικόΕργαστήριοΣκοπός: Στην παρούσα αναδρομική μελέτη ελέγχεται αν η ύπαρξη του ρινογαστρικούσωλήνα κατά τη διάρκεια γαστρεκτομών για καρκίνο του στομάχου προχωρημένουσταδίου, συντελεί στην ανάπτυξη ενδοαυλικών υποτροπών.Υλικό - Μέθοδος: Κατά την περίοδο 1999-2006 χειρουργήθηκαν 37 ασθενείς με καρκίνοστομάχου προχωρημένου σταδίου. Σε όλους τους ασθενείς τοποθετήθηκε διεγχειρητικάρινογαστρικός σωλήνας. Στον εξαμηνιαίο επαναληπτικό έλεγχο που υποβάλλονται όλοιοι ασθενείς διαπιστώθηκαν 5 υποτροπές. Τρεις υποτροπές ήταν εξωαυλικές και δυο ενδοαυλικές.Στον ένα ασθενή με ενδοαυλική υποτροπή της νόσου, ο όγκος αναπτύχθηκεεπί της αναστόμωσης και σε απόσταση 5 εκατοστών επί της έλικας του λεπτού εντέρου.Στον δεύτερο ασθενή με ενδοαυλική υποτροπή, ο όγκος αναπτύχθηκε 10 εκατοστά απότην αναστόμωση επί της έλικας του λεπτού εντέρου. Επειδή και στους δύο ασθενείς οιπαράγοντες που ενοχοποιούνται συνήθως για την ανάπτυξη τοπικής υποτροπής δενήταν σαφείς και παράλληλα δεν υπήρχε εξωαυλική υποτροπή, πιθανολογήθηκε ως αίτιοανάπτυξης του όγκου η εμφύτευση καρκινικών κυττάρων στον βλεννογόνο του λεπτούεντέρου από μικροτραυματισμούς του βλεννογόνου από τον ρινογαστρικό σωλήνα κατάτη διάρκεια της επανατοποθέτησής του. Γι’ αυτό, στους τελευταίους τρεις ασθενείς πουχειρουργήθηκαν για καρκίνο του στομάχου, μετά από την παρασκευή του στομάχουκαι προ της αφαίρεσής του, αφαιρέθηκε ο ρινογαστρικός σωλήνας και το περιεχόμενότου εξετάσθηκε κυτταρολογικά για καρκινικά κύτταρα. Σε δύο ασθενείς η κυτταρολογικήεξέταση ήταν αρνητική, ενώ στον τρίτο ασθενή η εξέταση ήταν θετική για καρκινικάκύτταρα. Στον ασθενή που η κυτταρολογική εξέταση ήταν θετική, η διενεργηθείσα μετάέξι μήνες γαστροσκόπηση έδειξε έναν φυσιολογικό βλεννογόνο οισοφάγου και λεπτούεντέρου και μια φυσιολογική αναστόμωση. Η επόμενη γαστροσκόπηση που έγινε προγραμματισμέναμετά έξι μήνες, έδειξε εκβλαστήσεις στην περιοχή της αναστόμωσηςκαι κάτωθεν αυτής, των οποίων η ιστολογική εξέταση έδειξε αδενοκαρκίνωμα στομάχου.Η αξονική τομογραφία κοιλίας απέκλειε τοπική υποτροπή.Συμπέρασμα: Αναδρομικά, άξιο αναφοράς και προβληματισμού είναι ο ρόλος που παίζειη ύπαρξη του ρινογαστρικού σωλήνα στην ενδοαυλική ανάπτυξη υποτροπών μετάγαστρεκτομή, ιδιαίτερα μακράν της αναστόμωσης. Φρόνιμον είναι να αποφεύγεται ητοποθέτηση ρινογαστρικού σωλήνα κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Να τοποθετείταιδε μετά τη διενέργεια της αναστόμωσης.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):67ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):67
6827 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣP177ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ ΠΕΠΤΙΚΩΝ ΕΛΚΩΝ ΣΕ ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ ΚΑΙΗ ΕΤΗΣΙΑ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΟΥΣ ΤΟ 2006Π. Χέρας, Α. Χατζόπουλος, Κ. Κρητικός, Α.Π. Γεωργοπούλου,Β. Ξουραφάς, Ι. ΣφυρήςΠαθολογική Κλινική Νοσοκομείου ΝαυπλίουΣκοπός της μελέτης μας ήταν η καταγραφή του αριθμού των ανδρών πουνοσηλεύθηκαν για αιμορραγία εκ πεπτικών ελκών και η κατανομή τουςκατά τη διάρκεια του έτους 2006.Ασθενείς και Μέθοδος: Από 4250 ασθενείς που εξετάσθηκαν στο ΤμήμαΕπειγόντων Περιστατικών της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου μας,82 άνδρες νοσηλεύθηκαν για αιμορραγία εκ πεπτικού έλκους.Αποτελέσματα – Συμπεράσματα: 63% των ανδρών με αιμορραγία είχανλάβει ασπιρίνη, 17% είχαν λάβει μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη και 20%δεν είχαν χρησιμοποιήσει κανένα φάρμακο αλλά η αιμορραγία εκ πεπτικούέλκους συνεδέετο με ερεθιστικές τροφές και αλκοόλ. Οι περισσότερες γαστρορραγίεςπαρατηρήθηκαν μεταξύ των ηλικιών 62-72 (27,1%) και ακολουθούσανοι ηλικίες μεταξύ 52-61 (22,3%). 7 περιπτώσεις αφορούσαν ηλικιωμένουςασθενείς και 2 ήταν ηλικίας κάτω των 30 ετών. Οι περισσότερεςαιμορραγίες παρατηρήθηκαν κατά τη διάρκεια των μηνών Μαρτίου, Ιουνίουκαι Σεπτεμβρίου. Ο μέσος όρος ημερών νοσηλείας ήταν 3-4. οι ασθενείςέλαβαν αγωγή με Η2 ανταγωνιστές και αντιόξινα.P178ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ ΠΕΠΤΙΚΩΝ ΕΛΚΩΝ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥΚΑΙ Η ΕΤΗΣΙΑ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΟΥΣ ΤΟ 2006Π. Χέρας, Α. Χατζόπουλος, Κ. Κρητικός, Α. Π. Γεωργοπούλου,Β. Ξουραφάς, Ι. ΣφυρήςΠαθολογική Κλινική Νοσοκομείου ΝαυπλίουΣκοπός της μελέτης μας ήταν η καταγραφή των αιμορραγιών εκ πεπτικώνελκών σε γυναίκες κατά τη διάρκεια του έτους 2006.Ασθενείς και Μέθοδος: Μεταξύ 115 γυναικών ασθενών με πεπτικό έλκοςπου νοσηλέυθηκαν στο Νοσοκομείο Ναυπλίου, 32 παρουσίασαν αιμορραγία.Αποτελέσματα – Συμπεράσματα: Σχεδόν το 68% των περιπτώσεων πεπτικώνελκών με αιμορραγία είχαν λάβει προηγουμένως ασπιρίνη, 23% είχανλάβει μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη και στο 9% η αιμορραγία οφειλότανσε άγνωστα αίτια. Κατά τη διάρκεια του Μαρτίου, Αυγούστου και Οκτωβρίουδεν παρατηρήθηκε κανένα επεισόδιο αιμορραγίας. Δεν παρατηρήθηκεαυξομείωση της συχνότητας της αιμορραγίας τους υπόλοιπους μήνες αλλάμια σχετική σταθερότητα. Οι περισσότερες αιμορραγίες παρατηρήθηκανστις ηλικίες μεταξύ 59-71 ετών (31%) και ακολουθούσαν οι ηλικίες μεταξύ50-58 ετών (21%). Επίσης καταγράφηκαν 2 περιπτώσεις πολύ γηραιών γυναικώνκαι 1 περίπτωση ασθενούς 19 ετών. Η νοσηλεία τους διήρκεσε 3-4ημέρες και εξήλθαν με αγωγή Η2 ανταγωνιστές και αντιόξινα.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):68P179ΑΝΑΙΜΙΑ ΣΥΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΠΥ-ΛΩΡΟΥ-ΑΝΑΦΟΡΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣΠ. Χέρας, Α. Χατζόπουλος, Κ. Κρητικός, Β. ΞουραφάςΠαθολογική Κλινική Νοσοκομείου ΝαυπλίουΤο ελικοβακτηρίδιο του Πυλωρού είναι ευρέως γνωστό ότι αποτελεί αιτιολογικόπαράγοντα οξείας και χρόνιας μη ειδικής γαστρίτιδας και έχει αναδειχθείως κύριος παράγοντας στην ανάπτυξη του πεπτικού έλκους, ιδίωςτου δωδεκαδακτύλου.Συσχετίζεται επίσης με αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης γαστρικού αδενοκαρκινώματοςκαι ΜΑLT λεμφώματος.Αναιμία συσχετιζόμενη με το Ελικοβακτηρίδιο του Πυλωρού-θετική χρόνιαενεργός αιμορραγική γαστρίτιδα- ή με Ελικοβακτηρίδιο του Πυλωρού- θετική χρόνια ενεργός μη αιμορραγική γαστρίτιδα, έχει περιγραφεί πρόσφατα,αλλά είναι πολύ ασυνήθης.Σκοπός της παρούσης αναφοράς είναι η καταγραφή περίπτωσης σοβαρήςσιδηροπενικής αναιμίας σε μια ηλικιωμένη γυναίκα 72 ετών με χρόνια επιφανειακήμη ενεργό γαστρίτιδα του άντρου συσχετιζόμενη με Ελικοβακτηρίδιοτου Πυλωρού, χωρίς συμπτώματα εκ του γαστρεντερικού και η οποίαήταν ανθεκτική στην από του στόματος χορήγηση σιδήρου.Η αναιμία βελτιώθηκε μόνο μετά την θεραπεία εκρίζωσης για το Ελικοβακτηρίδιοτου Πυλωρού.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):68P180ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΠΡΩΤΕΪΝΩΝ ΜΑΣΤΙΧΑΣ ΧΙΟΥ ΚΑΙ HP ΛΟΙΜΩΞΗΦ. Κοττάκης 1 , Σ. Πέντας 2 , Ι. Κουντουράς 2 , Θ. Χολή-Παπαδοπούλου 11Εργαστήριο Βιοχημείας,Τμήμα Χημείας Α.Π.Θ., 2 Β’ Παθολογική Κλινική Α.Π.Θ.,Ιπποκράτειο ΝοσοκομείοH HPNAP (Helicobacter Pylori Neutrophil Activating Protein) αποτελεί μείζοναπαράγοντα πυροδότησης και εξέλιξης της H. pylori λοίμωξης. Κύριεςδράσεις της αποτελούν η επιστράτευση των πολυμορφοπύρηνων και η πυροδότησητης φλεγμονής του γαστρικού βλεννογόνου μέσω έκλυσης ελευθέρωνριζών οξυγόνου. Ο φαρμακευτικός αποκλεισμός της HPNAP ή η τροποποίησητου παθογενετικού αυτού μηχανισμού δυνατόν να συμβάλει στηναντιμετώπιση της H.pylori λοίμωξης.Η μαστίχα της Χίου (φυσικό προϊόν προερχόμενο από το φυτό PistachiaLentiscus) ασκεί βακτηριδιοκτόνο δράση έναντι του Η.Pylori in vitro και invivo, έχει δε τεκμηριωθεί η ικανότητά της να περιορίζει τον αποικισμό του βακτηρίουστο στόμαχο. H χορήγησή της σε πάσχοντες από H.Pylori λοίμωξη μεαντιμικροβιακή θεραπεία και PPIs δυνατόν να ενισχύσει τα ποσοστά εκρίζωσης.Επιπλέον, υφίστανται ενδείξεις και του πιθανού ανοσοτροποποιητικούκαι ανοσορρυθμιστικού ρόλου της μαστίχας μέσω των αραβινογαλακτανών(AGPs) που αποτελούν συστατικό του υδατικού εκχυλίσματος της μαστίχας,Οι AGPs in vitro τροποποιούν την χυμική ανοσιακή απάντηση μέσω επαγωγήςτης παραγωγής ΙgM ανοσοσφαιρινών από τα πλασματοκύτταρα και τηςέκκρισης ιντερλευκινών από τα μαστοκύτταρα και μακροφάγα.Στη πιλοτική αυτή μελέτη χορηγήθηκε μαστίχα της Χίου σε 7 πάσχοντεςαπό Η.Pylori λοίμωξη σε συνδυασμό με αγωγή εκρίζωσης επί δίμηνο καιεκτιμήθηκε πειραματικά η διέγερση πολυμορφοπυρήνων, που απομονώθηκαναπό τους πάσχοντες προ και μετά την αγωγή. Για την δοκιμασία διέγερσηςτα πολυμορφοπύρηνα επωάστηκαν με ανασυνδυασμένη HPNAPκαι με μαστίχα Χίου.Το αξιοσημείωτο εύρημα που προέκυψε από τα πρώιμα αποτελέσματα αυτήςτης μελέτης είναι ότι η συνδυασμένη επώαση της HPNAP και μαστίχαςμε πολυμορφοπύρηνα πασχόντων μετά το δίμηνο θεραπευτικό σχήμα προκαλείσημαντική μείωση της διέγερσης των πολυμορφοπύρηνων. Το εύρημααυτό υποδηλώνει πιθανή ανοσοτροποποιητική δράση της μαστίχας στηνδιεγερσιμότητα και την απάντηση των πολυμορφοπυρήνων.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):68ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):68
Change language