Λεπτομέρειες... - Ελληνική Γαστρεντερολογική Εταιρία

8627 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣP249ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΜΟΞΙΦΛΟΞΑΣΙΝΗΣ ΣΤΟ ΑΣΚΙΤΙΚΟ ΥΓΡΟ ΑΣΘΕΝΩΝΜΕ ΜΗ ΑΝΤΙΡΡΟΠΟΥΜΕΝΗ ΚΙΡΡΩΣΗΓ. Λαζαράκη 2 , Σ. Μεταλλίδης 1 , Α. Τσώνα 1 , Γ. Γερμανίδης 2 , Σ. Δόκας 2 ,Ι. Νικολαΐδης 1 , Β. Γώγου 1 , Θ. Χρυσανθίδης 1 , Π. Νικολαΐδης 11Α΄ Παθολογική Κλινική, Τμήμα Λοιμώξεων, ΠΓΝΘ ΑΧΕΠΑ, 2 Α΄ Παθολογική Κλινική,Γαστρεντερολογικό Τμήμα, ΠΓΝΘ ΑΧΕΠΑΕισαγωγή: Η αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα (ΑΒΠ) είναι μια συχνήεπιπλοκή της μη αντιρροπουμένης κίρρωσης. Η χρήση των κινολονώνέχει προταθεί τόσο για την χρήση όσο και για την προφύλαξη της ΑΒΠ. Λίγεςμελέτες έχουν αξιολογήσει το βαθμό διείσδυσης των νέοτερων κινολονώνστο ασκιτικό υγρό.Σκοπός: Να μελετήσουμε τον βαθμό διείσδυσης της μοξιφλοξασίνης στοασκιτικό υγρό και να συσχετίσουμε τις συγκεντρώσεις της σε σχέση με τιςMICs των πιο κοινών παθογόνων.Υλικό - Μέθοδοι: Οχτώ ασθενείς 4 άνδρες και 4 γυναίκες με μέση ηλικία53 ±6,25 έτη, που νοσηλεύτηκαν λόγω μη αντιρροπούμενης κίρρωσηςεντάχθηκαν στην μελέτη. Οι ασθενείς έλαβαν 400 mg μοξιφλοξασίνης IVμία φορά την ημέρα για 3 συνεχόμενες ημέρες και την 4η μέρα της μελέτηςκαι 2 ώρες μετά την έγχυση του ελήφησαν δείγματα αίματος και ασκιτικούυγρού. Η μέτρηση των συγκεντρώσεων έγινε με την μέθοδο της υγράςχρωματογραφίας υψηλής πίεσης.Αποτελέσματα: Την 4η μέρα της μελέτης (επίτευξη επιπέδου σταθερώνδόσεων) 2 ώρες μετά την έγυση της μοξιφλοξασίνης η μέση συγκέντρωσητης, στο πλάσμα και το ασκιτικό υγρό ήταν 3.43 μg/ml (± 0.74) και 2.46 μg/ml (± 0.43) αντίστοιχα. Η μέση διείσδυση της μοξιφλοξασίνης στο ασκιτικόυγρό ήταν 74.63% (± 18.11%).Συμπέρασμα: Η μοξιφλοξασίνη επιτυγχάνει υψηλό ποσοστό διείσδυσηςστο ασκιτικό υγρό και οι απόλυτες συγκεντρώσεις σε αυτό είναι πολλαπλάσειςτων MIC90 έναντι του κολοβακτηριδίου (0.06 μg/ml), των στρεπτοκόκκων(0,12 μg/ml), σταφυλοκόκκων (0.06 μg/ml) και των εντεροβακτηριοειδών(0.12 μg/ml), με εξαίρεση την ψευδομονάδα (8 μg/ml) και τοεντερόκοκκο (4 μg/ml) καθιστώνας την αποτελεσματική τόσο στην θεραπείαόσο και στην προφύλαξη της ΑΒΠ.P250ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΛΕΒΟΦΟΞΑΣΙΝΗΣ ΣΤΟ ΑΣΚΙΤΙΚΟ ΥΓΡΟ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕΜΗ ΑΝΤΙΡΡΟΠΟΥΜΕΝΗ ΚΙΡΡΩΣΗΣ. Μεταλλίδης 1 , Γ. Λαζαράκη 2 , Α. Τσώνα 1 , Ι. Νικολαΐδης 1 , Β. Γώγου 1 ,Γ. Γερμανίδης 2 , Θ. Χρυσανθίδης 1 , Π. Νικολαΐδης 11Α΄ Παθολογική Κλινική, Τμήμα Λοιμώξεων, ΠΓΝΘ ΑΧΕΠΑ, 2 Α΄ Παθολογική Κλινική,Γαστρεντερολογικό Τμήμα, ΠΓΝΘ ΑΧΕΠΑΕισαγωγή: Η αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα (ΑΒΠ) είναι μια συχνήεπιπλοκή της μη αντιρροπουμένης κίρρωσης με συνοδό ασκίτη. Η χρήσητων κινολονών έχει προταθεί τόσο για την χρήση όσο και για την προφύλαξητης ΑΒΠ. Λίγες μελέτες έχουν αξιολογήσει το βαθμό διείσδυσης τωννέοτερων κινολονών στο ασκιτικό υγρό.Σκοπός: Να μελετήσουμε τον βαθμό διείσδυσης της λεβοφλοξασίνης στοασκιτικό υγρό και να συσχετίσουμε τις συγκεντρώσεις της σε σχέση με τιςMICs των πιο κοινών παθογόνων.Υλικό-Μέθοδοι: Οχτώ ασθενείς 5 άνδρες και 3 γυναίκες με μέση ηλικία 49±7,29 έτη, που νοσηλεύτηκαν λόγω μη αντιρροπούμενης κίρρωσης εντάχθηκανστην μελέτη. Οι ασθενείς έλαβαν 500 mg λεβοφλοξασίνης IV μίαφορά την ημέρα για 3 συνεχόμενες ημέρες και την 4η μέρα της μελέτηςκαι 2 ώρες μετά την έγχυση του αντιβιοτικού ελήφησαν δείγματα αίματοςκαι ασκιτικού υγρού. Η μέτρηση των συγκεντρώσεων έγινε με την μέθοδοτης υγράς χρωματογραφίας υψηλής πίεσης.Αποτελέσματα: Την 4η μέρα της μελέτης (επίτευξη επιπέδου σταθερώνδόσεων) 2 ώρες μετά την έγυση της λεβοφλοξασίνης η μέση συγκέντρωσητης λεβοφλοξασίνης στο πλάσμα και το ασκιτικό υγρό ήταν 5.7 (± 0.72) και3.87 (± 0.7) αντίστοιχα. Η μέση διείσδυση της λεβοφλοξασίνης στο ασκιτικόυγρό ήταν 67.7 % (± 8.53 %).Συμπέρασμα: Η λεβοφλοξασίνη επιτυγχάνει υψηλό ποσοστό διείσδυσηςστο ασκιτικό υγρό και οι απόλυτες συγκεντρώσεις σε αυτό είναι πολλαπλάσειςτων MIC90 έναντι του κολοβακτηριδίου (0.25 μg/ml), των στρεπτοκόκκων(2 μg/ml), σταφυλοκόκκων (0.25 μg/ml) και των εντεροβακτηριοειδών(0.25 μg/ml), με εξαίρεση την ψευδομονάδα (4 μg/ml) καθιστώνας την αποτελεσματικήτόσο στην θεραπεία όσο και στην προφύλαξη της ΑΒΠ.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):86P251ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΗΠΑΤΟΠΑΘΕΙΑΚ. Βασιλείου, Α. Ηλίας, Π. Ξιάρχος, Θ. Μάρης, Γ. Κοκοζίδης, Γ. ΚητήςΓαστρεντερολογική Κλινική Γ.Ν.Θ «Γ. Παπανικολάου»Σκοπός της αναδρομικής αυτής μελέτης ήταν η καταγραφή των περιστατικώνφαρμακευτικής ηπατοπάθειας που νοσηλεύτηκαν στην κλινική μαςτην τελευταία 5ετία.Ασθενείς – Μέθοδοι: Από τη μελέτη των φακέλλων νοσηλευθέντων ασθενώνμε ηπατικές παθήσεις τεκμηριώθηκαν 11 ασθενείς με φαρμακευτικήηπατοπάθεια, άνδρες 6, γυναίκες 5, μέση ηλικία 50 ετών (φάσμα 16 – 76).Σε όλους τους ασθενείς η διάγνωση ετέθη με βάση το ιστορικό λήψεωςφαρμάκου και πλήρη εργαστηριακό έλεγχο. Οκτώ ασθενείς υποβλήθηκανσε βιοψία ήπατος. Με βάση τις βιοχημικές διαταραχές ο τύπος της φαρμακευτικήςηπατοπάθειας ταξινομήθηκε ώς: χολοστατικός σε 5 ασθενείς μεενοχοποιούμενα φάρμακα αμοξυκιλλίνη + κλαβουλανικό οξύ, τικλοπιδίνη,νιμεσουλίδη, νορφλοξασίνη και energy drink, ηπατοκυτταρικός σε 5 με ενοχοποιούμεναφάρμακα τερβιναφίνη, ιντρακοναζόλη, σουλφαμεθοξαζόλη+ τριμεθοπρίμη, ισονιαζίδη και μεθοτρεξάτη και μικτός σε μία ασθενή πουέλαβε το αντισυλληπτικό δισκίο Nordette (αιθινυλοισταδιόλη + λεβονοεργεστρέλη).Με βάση τη βιοψία ήπατος 7 ασθενείς είχαν ενδοηπατική χολόστασημε ενοχοποιούμενα φάρμακα αμοξυκιλλίνη + κλαβουλανικό οξύ,νιμεσουλίδη, νορφλοξασίνη, energy drink, σουλφαμεθοξαζόλη + τριμεθοπρίμη,τερβιναφίνη, ιντρακοναζόλη και μεθοτρεξάτη. Μία μόνο ασθενήςείχε ιστολογική εικόνα ήπιας ηπατίτιδας με ενοχοποιούμενο φάρμακο τηνορφλοξασίνη. Η φαρμακευτική ηπατοπάθεια υποχώρησε σε όλους τουςασθενείς. Μέση διάρκεια νοσηλείας: 10 ημέρες (φάσμα 3 – 20). Σε 3 απ’ αυτούςχορηγήθηκε ουρσοδεοξυχολικό οξύ (UDCA) + μεθυλπρεδνιζολόνη, σε2 μόνο UDCA, ενώ 6 ασθενείς δεν έλαβαν φαρμακευτική αγωγή.Συμπέρασμα: Η φαρμακευτική ηπατοπάθεια είναι μια ασυνήθης αιτία νοσηλείας.Η διάγνωσή της απαιτεί τη λήψη λεπτομερούς ιστορικού και η έκβασήτης είναι συνήθως καλή.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):86P252Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΒΙΟΨΙΑΣ ΗΠΑΤΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣΝΟΣΟΥ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΞΕΝΙΣΤΗΑ. Ηλίας 1 , Π. Σακάς 2 , Κ. Βασιλείου 1 , Π. Καλογιαννίδης 3 , Β. Τζάρου 2 ,Α. Μπέλτσης 1 , Δ. Καπετάνος 1 , Φ. Ιορδανίδης 2 , Θ. Μάρης 1 , Α. Φασσας 3 ,Γ. Κητης 11Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Νοσοκομείο «Γ. Παπανικολάου», Θεσσαλονίκη,2Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Νοσοκομείο «Γ. Παπανικολάου», Θεσσαλονίκη,3 Αιματολογικό Τμήμα, Νοσοκομείο «Γ. Παπανικολάου», ΘεσσαλονίκηΕισαγωγή: Η χρόνια νόσος μοσχεύματος έναντι ξενιστή (Graft versus HostDisease – GvHD) είναι μια πολυοργανική, αυτοάνοση νόσος που εκδηλώνεταιτο νωρίτερο 100 ημέρες μετά από αλλογενή μεταμόσχευση μυελούτων οστών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το χρόνιο GvHD έπεται τηςοξείας νόσου, ακόμα και αν η τελευταία έχει φαινομενικά αποδράμει. Τοήπαρ εμπλέκεται στις περισσότερες περιπτώσεις χρόνιας νόσου. Για τη διάγνωσηχρησιμοποιείται η βιοψία δέρματος και ήπατος, όπου υπάρχει κλινικήκαι βιοχημική υποψία.Σκοπός: Η αναδρομική καταγραφή των περιστατικών χρόνιου GvHD πουυποβλήθηκαν σε βιοψία ήπατος στη κλινική μας τα τελευταία 4 χρόνια.Ασθενείς – Μέθοδοι: Δέκα οκτώ ασθενείς, 10 άνδρες και 8 γυναίκες μεφάσμα ηλικιών 19 – 53 ετών, που παρουσίασαν τρανσαμινασαιμία μετάαπό αλλογενή μεταμόσχευση μυελού των οστών, παραπέμφθηκαν στηνκλινική μας προκειμένου να υποβληθούν σε βιοψία ήπατος. Διενεργήθηκεβιοψία ήπατος μετά από τον απαραίτητο εργαστηριακό και απεικονιστικόέλεγχο.Αποτελέσματα: Με βάση τη βιοψία ήπατος, η διάγνωση του χρόνιου GvHDτεκμηριώθηκε από την παρουσία ενδεικτικών ιστολογικών χαρακτηριστικών(ενδοκυττάρια χολόσταση, χολαγγειοπενία και εξοίδηση με πτυλοειδήεκφύλιση του κυτταροπλάσματος των ηπατοκυττάρων) σε 14 ασθενείς(78%), ενώ σε 4 ασθενείς (22%) διεγνώσθη φαρμακευτική ηπατίτιδα.Συμπεράσματα: Ο ρόλος της βιοψίας ήπατος είναι καθοριστικός στη διάγνωσητου χρόνιου GvHD και συμβάλλει.αποφασιστικά στην περαιτέρωαντιμετώπιση αυτού.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):86ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):86