Λεπτομέρειες... - Ελληνική Γαστρεντερολογική Εταιρία

8427 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣP241ΑΣΥΝΗΘΗΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΟΜΑΤΗΣ ΒΑΚΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΕΡΙΤΟΝΙ-ΤΙΔΑΣ (ΒSP) ΣΕ ΚΙΡΡΩΤΙΚΗ ΑΣΘΕΝΗΒ. Μάμαλη 2 , Π. Κωνσταντόπουλος 1 , Μ. Κουπετώρη 1 , Θ. Λούκας 1 ,Μ. Τριπολίτου 1 , Γ. Κουρούνης 1 , Ε. Κρόκου 1 , Ζ. Αλεξίου 1 ,Ε. Τρίκκα-Γραφάκου 2 , Γ. Πανουτσόπουλος 11A Παθολογική Κλινική, Μικροβιολογικό Τμήμα, 2 Γ.Ν. Ελευσίνας «Θριάσιο»Εισαγωγή-Σκοπός: Η αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα (BSP) είναι μίασυχνή και σοβαρή επιπλοκή της κίρρωσης του ήπατος με χρόνιο ασκίτη πουοφείλεται σε πρωτοπαθή λοίμωξη του ασκιτικού υγρού χωρίς να υπάρχειπρωτοπαθής ενδοκοιλιακή λοίμωξη. Οφείλεται κυρίως σε εντεροβακτήρια(67%), Gram(+)κόκκους (25%) και σπανιότερα σε άλλα μικρόβια. Περιγράφουμεπερίππωση κιρρωτικού ασθενούς στην οποία διεγνώσθη (BSP) απόκλωστηρίδιο tertium ένα κατ΄εξοχήν σπάνιο μικρόβιο για BSPΠεριγραφή περιπτώσεως: Πρόκειται για ασθενή 69 ετών με ιστορικό κίρρωσηςλόγω χρόνιας ηπατίτιδας C. Προσήλθε διότι από 4ημέρου εμφάνισεπυρετό, έμετους, κοιλιακό άλγος. Από την αντικειμενική εξέταση: μεγάληασκιτική συλλογή, ίκτερος, ευαισθησία κοιλίας. Η γενική εξέταση του ασκιτικούυγρού ήταν συμβατή για (BSP) με 2.824 λευκά αιμοσφαίρια/mm3 εκτων οποίων πολυμορφοπύρηνα 85%, ολική πρωτείνη < 1gr/dl και η LDH= 480mg/dl, PT=28”, INR=1,7,TB=2,24Αποτελέσματα: Η καλλιέργεια του ασκιτικού υγρού σε δύο δείγματα ανέδειξεκλωστηρίδιο tertium (gram (+) αναερόβιο οργανισμό με την βοήθειατου συστήματος API 20A (bioMerieux). Όλες οι καλλιέργειες αίματος ήταναρνητικές. Ετέθη σε θεραπευτική αγωγή αρχικά κεφουροξίμη 2grX3 i.v καιστην συνέχεια σε αμπικκιλίνη 3grX4 i.v. Παρά το θεραπευτικό σχήμα η ασθενήςκατέληξε από σηπτικό σόκ και πολυοργανική ανεπάρκεια.Συμπέρασμα: λόγω της μεγάλης συχνότητας και της υψηλής θνησιμότηταςτης BSP στους κιρρωτικούς ασθενείς απαιτείται η αναζήτηση με εξειδικευμένεςδιαγνωστικές μεθόδους και η ακριβής ταυτοποίηση ασυνήθωνμικροβίων για την έγκαιρη εφαρμογή της ενδεικνυόμενης αντιμικροβιακήςαγωγής.P242Η ΜΗ ΑΛΚΟΟΛΙΚΗ ΣΤΕΑΤΟΗΠΑΤΙΤΙΔΑ ΣΕ ΠΑΧΥΣΑΡΚΟΥΣ ΑΣΘΕ-ΝΕΙΣ ΜΕ ΔΕΙΚΤΗ ΜΑΖΑΣ ΣΩΜΑΤΟΣ > 40 Kg/m 2Α. Ντόβας, Ι. Γκαμπράνης, Γ. Καπετάνος, Α. ΜαργαρίτηςΒ΄παθολογικη κλινικη Γενικού Νοσοκομείου ΛάρισαςΕισαγωγή: Η συχνότητα της παχυσαρκίας τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί στιςαναπτυγμένες χώρες. Ο Δείκτης μάζας σώματος (ΔΜΣ) θα μπορούσε να θεωρηθείαποκλειστικά υπεύθυνος για την εκδήλωση της μη αλκοολικής στεατοηπατίτιδος,χωρίς τη συμμετοχή άλλων παραγόντων κινδύνου.Σκοπός της παρούσης μελέτης ήταν η διαπίστωση της συχνότητος της στεατοηπατίτιδος,της ηπατοκυτταρικής βλάβης, της στεάτωσης, του Σ. Διαβήτου καιτης υπερλιπιδαιμίας, σε ασθενείς με ΔΜΣ > 40 Kg / M2.Yλικό - Μέθοδος: Μελετήθηκαν συνολικά 20 ασθενείς (14 γυναίκες και 6 άνδρες),μέσης ηλικίας 52 ετών και μέσου ΔΜΣ 45.5 Κg / M2. Οι μελετηθέντες δενεποιούντο χρήση οινοπνευματωδών και δεν είχαν ιστορικό ιογενούς ηπατίτιδος.Η τεκμηρίωση της μη αλκοολικής στεατοηπατίτιδος έγινε κλινικά, απεικονιστικά,βιοχημικά και ιστολογικά (βιοψία ήπατος). Στους μελετηθέντες έγινε αξιολόγησητης μη αλκοολικής στεατοηπατίτιδος, του Σ. Διαβήτου, της τρανσαμινασαιμίαςκαι της χοληστερόλης του ορού.Αποτελέσματα: 8 / 20 ασθενείς (ποσοστό 40 %) είχαν Σ. Διαβήτη, 10 / 20 ασθενείς(ποσοστό 50 %) τρανσαμινασαιμία, 12/20 ασθενείς (ποσοστό 60%) υπερλιπιδαιμία.Απουσία ηπατικής βλάβης παρατηρήθηκε σε 4/20 ασθενείς ποσοστό (20 %),ενώ στεάτωση διαπιστώθηκε σε 6/20 ασθενείς (ποσοστό 30 %) και μη αλκοολικήστεατοηπατίτιδα σε 10/20 ασθενείς (50 %). Στους ασθενείς με τις ψηλότερες τιμέςΔΜΣ η ηπατική βλάβη ήταν πιο σοβαρή. Ο Σ. Διαβήτης ήταν συχνότερος στουςασθενείς με στεάτωση, παρά στους ασθενείς με μη αλκοολική στεατοηπατίτιδα.Η τρανσαμινασαιμία και η υπερλιπιδαιμία παρατηρήθηκαν στο ίδιο ποσοστό σταπεριστατικά με στεάτωση και μη αλκοολική στεατοηπατίτιδα.Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα της μελέτης μας έδειξαν ότι: 1. Η μη αλκοολικήστεατοηπατίτιδα είναι συχνή στους ασθενείς με ΔΜΣ>40 Kg/M2. 2. Η ηπατοκυτταρικήβλάβη είναι συχνότερη στους παχύσαρκους με τις ψηλότερες τιμέςΔΜΣ. 3. Ο Σ. Διαβήτης είναι συχνότερος στους ασθενείς με στεάτωση. 4. Διαταραχέςτης ηπατικής βιολογίας (τρανσαμινασαιμία) παρατηρούνται πιο συχνάεπί βλάβης του ηπατικού παρεγχύματος. Η υπερλιπιδαιμία παρουσιάζει τοίδιο ποσοστό εκδήλωσης στη στεάτωση και στη στεατοηπατίτιδα επί παχυσαρκίαςμε ΔΜΣ > 40 Kg / M2.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):84P243ΤΡΑΝΣΑΜΙΝΑΣΑΙΜΙΑ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΑ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ(ΜΕΘ)Σ. Γεωργίου 1 , Ε. Ζαμπέλη 2 , X. Kάββουρας 1 , Α. Κατράνης 1 , Α. Χαλκίδου 1 ,Ι. Αργυρού 1 , Α. Σπυροπούλου 1 , M. Guillaume-Βασιλάκη 11ΜΕΘ Π.Γ.Ν. Τρίπολης, 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Γ.Ν. ΚαλαμάταςΕισαγωγή: Η ανεύρεση τρανσαμινασαιμίας σε ασθενείς που νοσηλεύονταιστη ΜΕΘ αποτελεί συχνό εύρημα.Σκοπός: Η καταγραφή των αιτίων της τρανσαμινασαιμίας σε βαρέως πάσχοντεςασθενείς.Υλικό και μέθοδοι: Ως τρανσαμινασαιμία ορίστηκε η μεγαλύτερη ή ίση μετο διπλάσιο του φυσιολογικού, τιμή τρανσαμινασών. Η διαγνωστική προσπέλασηπεριέλαβε έλεγχο για ιογενείς ηπατίτιδες, υπερηχογράφημα κοιλίαςκαι αξονική τομογραφία. Σε κανέναν ασθενή δεν παρέστη ανάγκη διενέργειαςβιοψίας ήπατος, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις το θεραπευτικό κριτήριοχρησιμοποιήθηκε προκειμένου να επιβεβαιωθεί η διάγνωση.Αποτελέσματα: Στη διάρκεια ενός 6μήνου (1/07-7/07) νοσηλεύτηκαν στηνΜΕΘ 50 ασθενείς. Σε 22/50 (44%) ασθενείς διαπιστώθηκε τρανσαμινασαιμία.Η μέγιστη τιμή που παρατηρήθηκε ήταν 10πλάσια της ανώτερης φυσιολογικήςτιμής και η μέση διάρκεια της διαταραχής ήταν 7 ημέρες. Σε11 (50%) ασθενείς η τρανσαμινασαιμία αποδόθηκε σε ισχαιμική ηπατίτιδαλόγω καταπληξίας (στα πλαίσια σήψης, υποογκαιμίας ή καρδιογενούςσοκ). Σε 5 (22,72%) ασθενείς τα φάρμακα (αντιεπιληπτικά, αντιβιοτικά κλπ)ήταν η αιτία της τρανσαμινασαιμίας, ενώ ο τραυματισμός (κακώσεις, τροχαίακλπ) ευθυνόταν σε 6 (27,27%) περιπτώσεις.Συμπεράσματα: Η καταπληξία οιασδήποτε αιτιολογίας ήταν η συχνότερηαιτία τρανσαμινασαιμίας στην ομάδα των ασθενών μας. Η επαρκής ενυδάτωσηκαι η διαρκής αιμοδυναμική παρακολούθηση, σε συνδυασμό με τηνορθολογική χρήση αντιβιοτικών είναι οι βασικότεροι παράγοντες πρόληψηςτης ηπατικής δυσλειτουργίας.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):84P244ΑΝΑΤΟΜΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΤΗΣ ΗΠΑΤΙΚΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΣΜ. Πιάγκου, Ε. Παναγούλη, Α. Τσαρακλής, Γ. ΠιάγκοςΕργαστήριο Περιγραφικής Ανατομικής Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου ΑθηνώνΣκοπός: Η γνώση της ανατομίας των ηπατικών αγγείων είναι απαραίτητηγια τη διενέργεια ηπατικών μεταμοσχεύσεων και ηπατοχολικών και παγκρεατικώνεπεμβάσεων. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίασηκαι ανάλυση των ανατομικών παραλλάγων και ανωμαλιών της ηπατικήςαρτηρίας, καθώς και της σημασίας και εφαρμογής των γνώσεων αυτώνστην σύγχρονη χειρουργική ήπατος.Υλικό και μέθοδος: Η παρούσα μελέτη στηρίζεται στην ανασκόπηση τηςελληνικής και διεθνούς βιβλιογραφίας.Αποτελέσματα: Στο κυρίαρχο πρότυπο, το οποίο εντοπίζεται στο 50-80%του πληθυσμού, η κοινή ηπατική αρτηρία, μετά την έκφυση της από τονκοιλιακή αρτηρία, χωρίζεται στους κλάδους της, μεταξύ των οποίων καιτην ιδίως ηπατική αρτηρία, η οποία διαιρείται σε δεξιά και αριστερή. Στηδιεθνή βιβλιογραφία γίνεται λόγος για πολλαπλές παραλλαγές του προτύπουαυτού.Πρώτος παρουσίασε και ταξινόμησε τις παραλλαγές αυτές ο Michels μαζίμε τους συνεργάτες του το 1966. Μετά την μελέτη 200 ανατομικών παρασκευασμάτων,πρότειναν 10 διαφορετικά μοντέλα της ηπατικής αρτηρίας,με πιο συχνή την παρουσία επικουρικής αριστερής ή δεξιάς ηπατικήςαρτηρίας ή την αντικατάσταση αυτών. Η διεθνής αυτή ταξινόμηση τροποποιήθηκετο 1994 από τον Hiatt και τους συνεργάτες του. Μετά από τημελέτη 1000 ασθενών, ο Hiatt μείωσε τα μοντέλα από δέκα σε πέντε βασικάκαι σε ένα έκτο, πιο σπάνιο. Οι πιο συχνές παραλλαγές σύμφωνα μετον Hiatt είναι η έκφυση δεξιάς ηπατικής αρτηρίας από την άνω μεσεντέριααρτηρία και η έκφυση αριστερής ηπατικής αρτηρίας από την αριστερήγαστρική αρτηρία.Συμπεράσματα: Ο σχεδιασμός και η πραγματοποίηση επεμβάσεων στηνάνω κοιλία απαιτεί πολύ καλή γνώση της ανατομίας των αγγείων του ήπατοςκαι των παράλλαγών αυτών.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):84ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):84