Λεπτομέρειες... - Ελληνική Γαστρεντερολογική Εταιρία

4827 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣP97ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΑΤΑΓ-ΜΑΤΑ ΟΣΦΥΪΚΗΣ ΚΑΙ ΘΩΡΑΚΙΚΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗ-ΛΗΣΝ. Σύρμoς, B. Βαλαδάκης, K. Γρηγορίου, Δ. ΑρβανιτάκηςΝευροχειρουργική Κλινική, “Βενιζέλειο” Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου ΚρήτηςΕισαγωγή - Σκοπός: H εμφάνιση γαστρεντερολογικών διαταραχών σεασθενείς με κατάγματα οσφυϊκής και θωρακικής μοίρας(Ο.Μ.Σ.Σ καιΘ.Μ.Σ.Σ) σπονδυλικής στήλης αποτελούν συχνό φαινόμενο. Σκοπός τηςπαρούσας μελέτης ήταν να ερευνήσει την συχνότητα αυτών των διαταραχών,και να αναφερθεί στην αντιμετώπιση τους.Υλικό - Μέθοδος: Έγινε αναδρομική καταγραφή σε τέτοιου είδους περιστατικάπου αντιμετωπίσαμε στην Νευροχειρουργική Κλινική του νοσοκομείουμας,κατά την τελευταία πενταετία (2002-2007),Αποτελέσματα: Συγκεκριμένα, είχαμε 19 περιστατικά ασθενών με κατάγματαΟ.Μ.Σ.Σ και Θ.Μ.Σ.Σ xωρίς νευρολογική σημειολογία που εμφάνισανγαστρεντερολογικές διαταραχές. Αφορούσαν 12 άνδρες(ποσοστό 63%) και6 γυναίκες(ποσοστό 27%).Οι 15 από αυτές ήταν ήπιες (ποσοστό 79%),ενώοι 4 (ποσοστό 21%) έχρηζαν ιδιαίτερης παρακολούθησης. Όλες οι περιπτώσεις(100%)αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά.Συμπεράσματα: Τέτοιου είδους διαταραχές παρατείνουν την νοσηλείατων ασθενών. Ωστόσο, με την κατάλληλη συνδρομή και συναφών ειδικοτήτωνέχουν καλά αποτελέσματα.P98ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΕΥΡΗΜAΤΩΝ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗΣ ΧΟΛΑΓΓΕΙΟΠΑΓΚΡΕΑ-ΤΟΓΡΑΦΙΑΣ (MRCP) ΚΑΙ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣ XΟ-ΛΑΓΓΕΙΟΠΑΓΚΡΕΑΤΟΓΡΑΦΙΑΣ (ERCP) ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΔΙΑΤΑΣΗΚΟΙΝΟΥ ΧΟΛΗΔΟΧΟΥ ΠΟΡΟΥΟ. Γιουλεμέ 1 , Ν. Βουγιουκλής 2 , Α. Μπουμπόναρης 1 ,Κ. Θεοδωρόπουλος 1 , Δ. Γκισάκης 1 , Θ. Βασιλειάδης 1 , Ν. Γραμματικός 1 ,†Ν. Νικολαΐδης 1 , Ν. Ευγενίδης 11Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Β΄ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, ΙπποκράτειοΝοσοκομείο Θεσσαλονίκης, 2 Ακτινολογικό Τμήμα, Ιπποκράτειο ΝοσοκομείοΘεσσαλονίκηςΕισαγωγή: Στην κλινική πράξη, η διενέργεια ERCP στηρίζεται στα απεικονιστικά ευρήματατης μαγνητικής παλίνδρομης χολαγγειοπαγκρεατογραφίας (MRCP) σε ασθενείς μειστορικό χολαγγειΐτιδας, παγκρεατίτιδας, αποφρακτικού ικτέρου ή χολόστασης.Ασθενείς - Μέθοδος: 84 ασθενείς (38 άνδρες- 46 γυναίκες), μέσης ηλικίας 54.4 έτη (εύρος42-95) που υπεβλήθησαν σε ERCP στην Κλινική μας την τελευταία διετία είχαν ως εύρημαστην MRCP διάταση κοινού χοληδόχου πόρου >8mm. Παρουσία λίθων στην MRCPεντός του χολ. πόρου είχαν 61 ασθενείς (72,62%). H αιτιολογία διενέργειας MRCP ήταν:επεισόδιο οξείας χολαγγειΐτιδας 41/84 (48,81%), επεισόδιο οξείας παγκρεατίτιδας 36/84(42,86%), ανώδυνος αποφρακτικός ίκτερος / χολόσταση 7/84 (8,33%). Σε 40 ασθενείς(47,62%) η MRCP διενεργήθη > 2 μήνες προ της διενέργειας ERCP ενώ στους υπόλοιπους44 ασθενείς σε χρονικό διάστημα μικρότερο από 2 μήνες. Σε 78/84 ασθενείς (92,85%)έγινε καθετηριασμός του φύματος Vater – στους υπόλοιπους δεν ήταν δυνατός ο καθετηριασμόςλόγω ευμεγέθους εκκολπώματος (4 ασθενείς) και στένωσης του πυλωρικούστομίου (2 ασθενείς). Η σκιαγράφηση του κοινού χοληδόχου πόρου έγινε με ιωδιούχοσκεύασμα και ελήφθησαν ακτινογραφίες για τον προσδιορισμό της διάτασης του κοινούχοληδόχου πόρου και της παρουσίας ή όχι λίθων.Αποτελέσματα: Επιβεβαίωση της διάτασης του κοινού χοληδόχου πόρου έγινε στους 62από τους 78 ασθενείς (79,49%). Η απόκλιση αυτή σχετιζόταν περισσότερο με την αιτιολογίακαι το χρόνο διενέργειας της MRCP. Από τους 16 ασθενείς που δεν είχαν διάτασητου ΚΧΠ στην ERCP, οι 12 είχαν επεισόδιο χολαγγειΐτιδας και οι 4 επεισόδιο παγκρεατίτιδας,ενώ στους 11 από τους 16 (68,75%) η διενέργεια της MRCP είχε γίνει σε διάστημαμεγαλύτερο των 2 μηνών από την ERCP. Από τους 16 ασθενείς χωρίς διάταση του ΚΧΠστην ERCP, οι 9 (56,25%) είχαν απεικονιστικό εύρημα χοληδοχολιθίασης στον έλεγχο μεMRCP. Επιπλοκές μετά την ERCP εμφάνισαν 6 ασθενείς (7,69%) - 2 ασθενείς (2,56%) εμφάνισαναιμορραγία μετά τη σφιγκτηροτομή που αντιμετωπίσθηκε με θερμοπηξία και4 ασθενείς (5,13%) ασθενείς εμφάνισαν παγκρεατίτιδα.Συμπεράσματα: Σε ποσοστό ασθενών που υποβάλλονται σε ERCP δεν επιβεβαιώνονταιτα ευρήματα της MRCP. Η αιτιολογία και ο χρόνος διενέργειας ERCP φαίνεται να σχετίζεταιμε τα αποτελέσματα αυτά που πιθανόν οφείλονται στη δίοδο λίθων μέσω του ΚΧΠκαι του φύματος του Vater.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):48P99ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΣΩΜΑΤΟΣΤΑΤΙΝΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΑΛΟΓΩΝ ΤΗΣ ΣΤΗΝΟΞΕΙΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΤΙΔΑΚ. Κοντοτάσιος 1,2 , Ε. Θεοχαρίδου 2 , Ε. Χοβαρδά 2 ,Μ. Μυρωνίδου Τζουβελέκη 31Ειδικευόμενος Παθολογίας Β’ Προπαιδευτικής Κλινικής Ιπποκράτειου ΝοσοκομείουΘεσσαλονίκης, 2 Μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΠΜΣΙ «Ιατρική ΕρευνητικήΜεθοδολογία» του ΑΠΘ, 3 Αναπληρώτρια καθηγήτρια φαρμακολογίας ΑΠΘΕισαγωγή: Αρκετά χρόνια μετά την εισαγωγή της σωματοστατίνης και τωναναλόγων της στην κλινική πράξη, η αποτελεσματικότητά τους στην οξείαπαγκρεατίτιδα συνεχίζει να αποτελεί αμφιλεγόμενο ζήτημα.Σκοπός: Να αξιολογηθεί η επίδραση της χρήσης σωματοστατίνης ή των αναλόγωντης στη θνησιμότητα και τη νοσηρότητα στην οξεία παγκρεατίτιδα.Υλικό-μέθοδοι: Προχωρήσαμε σε ανασκόπηση των κλινικών δοκιμών πουδημοσιεύθηκαν στο PubMed, και αφορούσαν τη χρήση σωματοστατίνης καιαναλόγων της σε ασθενείς με οξεία παγκρεατίτιδα, από το 1989 και μετά.Αποτελέσματα: Εξετάστηκαν τρεις κλινικές παράμετροι: η θνητότητα, οι επιπλοκέςκαι η διάρκεια νοσηλείας. Σε 4 μελέτες διαπιστώθηκε μείωση της θνητότηταςστην ομάδα της σωματοστατίνης, ενώ σε 5 δε βρέθηκε διαφορά σεσύγκριση με την ομάδα ελέγχου. Σε 6 μελέτες οι επιπλοκές στην ομάδα τηςσωματοστατίνης ήταν λιγότερες, ενώ σε ισάριθμες δεν διαπιστώθηκαν σημαντικέςδιαφορές. Η διάρκεια της νοσηλείας ήταν μικρότερη στους ασθενείςπου έλαβαν σωματοστατίνη σε 5 μελέτες, ενώ δεν παρουσίασε καμίαμεταβολή σε 3 μελέτες. Από τις τρεις μετααναλύσεις που δημοσιεύθηκανμέχρι σήμερα, οι δύο καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η σωματοστατίνημειώνει τη θνητότητα στην οξεία παγκρεατίτιδα, ενώ η τρίτη δεν έδειξε κάποιοόφελος της σωματοστατίνης ως προς τη θνητότητα. Καμία από τις μελέτεςδεν καταδεικνύει όφελος ως προς τις επιπλοκές.Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα των μελετών που αφορούν τη χρήσησωματοστατίνης και των αναλόγων της στην οξεία παγκεατίτιδα είναιαντιφατικά. Γι’ αυτό ευθύνονται ο μικρός αριθμός ασθενών, η διαφορετικήβαρύτητα της οξείας παγκρεατίτιδας, ο χρόνος που μεσολάβησε από τηνέναρξη των συμπτωμάτων ως τη χορήγηση της σωματοστατίνης και η διάρκειατης χορήγησής της.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):48P100ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΚΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗΕ. Παναγούλη, Μ. Πιάγκου, Α. Τσαρακλής, Γ. ΠιάγκοςΕργαστήριο Περιγραφικής Ανατομικής Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου ΑθηνώνΟ παγκρεατικός καρκίνος αποτελεί έναν ταχέως αναπτυσσόμενο όγκο μεκακή πρόγνωση. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η συσχέτιση τουκαρκίνου αυτού με τη γενετική προδιάθεση.Υλικό και μέθοδος: Η παρούσα μελέτη προέκυψε μέσα από την ανασκόπησητης ελληνικής και της διεθνούς βιβλιογραφίας.Αποτελέσματα: Υπολογίζεται ότι το 5 με 10% των περιπτώσεων του παγκρεατικούκαρκίνου οφείλονται σε γενετική προδιάθεση. Ο παγκρεατικόςκαρκίνος έχει κατηγοριοποιηθεί σε τρεις ομάδες νοσημάτων:1. Οικογενή καρκινικά σύνδρομα: Μέσα από κλινικές και επιδημιολογικέςμελέτες έχουν ενοχοποιηθεί: ο κληρονομικός μη πολυποδισιακός καρκίνοςτου παχέος εντέρου (HNPCC), η οικογενής πολυποδίαση (FAP), τοσύνδρομο Peutz-Jeghers, οι μεταλλάξεις του γονιδίου BRCA2, το σύνδρομοLi-Fraumeni, η Ataxia Telangectasia και το οικογενές σύνδρομο πολλαπλούμελανώματος (FAMMM).2. Κληρονομική παγκρεατίτιδα: Πρόκειται για μια αυτοσωμική επικρατήνόσο. Χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα και υποτροπιάζοντα επεισόδιαπαγκρεατίτιδας από την παιδική ηλικία, τα οποία οδηγούν σε χρόνιαπαγκρεατίτιδα. Οι συνεχείς φλεγμονές προάγουν τη νεοπλασματική εξεργασία.Μάλιστα, οι ασθενείς αυτοί έχουν 70-100% πιθανότητα να αναπτύξουνπαγκρεατικό καρκίνο.3. Κληρονομικός παγκρεατικός καρκίνος: Οφείλεται σε μετάλλαξη, ηοποία δεν έχει ταυτοποιηθεί ακόμα και χαρακτηρίζεται σαν αυτοσωμικήεπικρατής κατάσταση. Οι συγγενείς πρώτου βαθμού οικογενειών πουπάσχουν από το σύνδρομο αυτό, έχουν αυξημένη πιθανότητα να νοσήσουναπό παγκρεατικό καρκίνο. Στα άτομα αυτά συνιστάται συχνή παρακολούθηση.Συμπέρασμα: Όλα τα παραπάνω σύνδρομα έχουν μεγάλη πιθανότητα ναοδηγήσουν στην ανάπτυξη παγκρεατικού καρκίνου στις περισσότερες τωνπεριπτώσεων και αφορούν κυρίως σε νέα άτομα, γεγονός το οποίο καθιστάαπαραίτητο τον προληπτικό έλεγχο.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):48ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):48