Λεπτομέρειες... - Ελληνική Γαστρεντερολογική Εταιρία

5027 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣP105ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΚΟΙ ΕΝΔΟΚΡΙΝΙΚΟΙ ΟΓΚΟΙ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΠΟΛΛΑΠΛΗΣ ΕΝΔΟΚΡΙΝΩΜΑΤΏΔΟΥΣ ΝΕΟΠΛΑ-ΣΙΑΣ ΜΕΝ Ι.Ι.Γ. Καλλιακμάνης, Γ. Καλατζής 1 , Π. Καραντάνος, Γ. Καρούμπαλης 2 ,Γ. Ψάνης, Ν. Κούκουνας, Γ. Μορφόπουλος 3 , Γ. Καλτσάς 4 ,Ε. Καρκαντζός1Γαστρεντερολόγος, 2 Γαστρεντερολογική Κλινική Γ. Κρ. Αθηνών «Γ. Γεννηματάς»,3 Παθολογοανατομικό Τμήμα «Αμαλία Φλέμινγκ», 4 Τμήμα ΠαθολογικήςΦυσιολογίας «Λαϊκό Νοσοκομείο»Εισαγωγή: Το (ΜΕΝ Ι) είναι ένα σπάνιο σύνδρομο που χαρακτηρίζεται απόποικιλία ενδοκρινικών όγκων. Οι παγκρεατικοί ενδοκρινικοί όγκοι του παγκρέατος(pancreatic endocrine tumors- PET’s) στο ΜΕΝ Ι συνιστούν πολλαπλέςοζώδεις αλλοιώσεις από διαφορετικά ενδοκρινικά κύτταρα που μπορείνα διακρίνονται από μικρο- ή μακροαδενώματα έως και διηθητικά και μεταστατικάκαρκινώματα.Σκοπός: Η παρουσίαση ασθενούς με αδένωμα υπόφυσης, υπερπαραθυρεοειδισμόκαι ύπαρξη πολλαπλών μη λειτουργικών όγκων του παγκρέατος.Υλικό - μέθοδος: Ανδρας 46 ετών με μικροαδένωμα υπόφυσης γνωστόαπό 15ετίας, χειρουργηθείς για υπερπαραθυρεοειδισμό προ 10ετίας, με αρνητικόOctreoscan και CT κοιλίας, προσέρχεται για κοιλιακό άλγος που παρουσιάζειύφεση με λήψη PPI’s. Η κλινική εξέταση ανέδειξε γυναικομαστίακαι αραιή τρίχωση προσώπου. Ο ασθενής διερευνήθηκε με ορμονολογικόέλεγχο,(γαστρίνη ορού, χρωμογρανίνη Α, παραθορμόνη, γλυκαγόνη, σωματοστατίνη,PP, ACTH, και 5-ΗΙΑΑ ούρων) ενώ υποβλήθηκε σε γαστροσκόπησηκαι EUS παγκρέατος.Αποτελέσματα: Η χρωμογρανίνη, γαστρίνη και γλυκαγόνη ήταν αυξημένες. Οιβιοψίες στομάχου ανέδειξαν υπερπλασία ενδοκρινών κυττάρων διαχύτου τύπουενώ το EUS ανέδειξε 4 υποηχογενή μορφώματα (το μεγαλύτερο 15.8 mm) στοπάγκρεας καθώς και ύπαρξη λεμφαδένος στον ηπατοδωδεκαδακτυλικό σύνδεσμο.Η FNA ανέδειξε αθροίσεις κυττάρων με ροζετοειδή διαμόρφωση, έκκεντρουςπυρήνες και χρωματίνη δίκην «αλατοπίπερου». Ανοσοιστοχημικός έλεγχος:Syn (+), Chrom (+), Gastrin (-), PP (-), VIP (-), Insulin (-),Glycagon (+).Συμπεράσματα: Οι μη λειτουργικοί όγκοι είναι οι πιο συχνοί PET’s στο M.E.N I.Αν και μικρό ποσοστό από αυτούς θα μεταπέσουν σε κακοήθεια απαιτείται ηπρώιμη διάγνωση και αξιολόγηση τους καθώς μερικοί συγγραφείς προτείνουντη χειρουργική διερεύνηση τους ακόμη και σε αρνητικό απεικονιστικό έλεγχομε μόνο θετικό τον ειδικό βιοχημικό έλεγχο.P106ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΥΤΟΑΝΟΣΗΣ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΤΙΔΑΣΧρ. Παυλίδης 1 , Ι. Καλλιακμάνης 1 , Ν. Χαβιάρας 2 , Π. Σφήκας 1 ,Δ. Σταθάκης 1 , Γ. Ψάνης 1 , Δ. Λύγκος 1 , Θ. Σδόνας 1 , Π. Καραντάνος 1 ,Β. Αρσενίου 1 , Ε. Καρκαντζός 11Γαστρεντερολογική Κλινική 1ου Νοσοκομείου ΙΚΑ Αθηνών, 2 Ανοσολογικό ΤμήμαΓ.Ν.Ν «Ο Ευαγγελισμός»Εισαγωγή: Η αυτοάνοση παγκρεατίτιδα αποτελεί μία ξεχωριστή οντότητα χρόνιαςπαγκρεατίτιδας με κλινικά, εργαστηριακά, ιστολογικά και απεικονιστικά χαρακτηριστικάκαι καλή ανταπόκριση σε θεραπεία με κορτικοστεροειδή..Υλικό: Άνδρας 44 ετών προσήλθε λόγω διαρροϊκών επεισοδίων με συνοδό απώλειαβάρους, αδυναμία, καταβολή και αίσθημα βάρους στο επιγάστριο προοδευτικάεπιδεινούμενα από 20 ημέρου περίπου. Υπάρχει ιστορικό χρήσης αιθυλικήςαλκοόλης προ ετών. Καπνιστής. Δεν λαμβάνει αγωγή για χρόνια νοσήματα.Αποτελέσματα: Ο ασθενής είχε όψη πάσχοντος με σημεία καταβολής καιωχρότητα δέρματος και επιπεφυκότων. Κλινική εξέταση: ήπιο άλγος επιγαστρίουκαι αυξημένοι εντερικοί ήχοι. Στην πορεία της νόσου παρουσίασε μυαλγίεςκάτω άκρων με έντονη αδυναμία βάδισης. Εργαστηριακός έλεγχος: Ht: 36,7%,MCV:90,1, MVC:30,4, WBC: 10170, PLT: 293000, TKE: 60mm/h, CRP: 52,6mg/l, RF:36,Η/Φ λευκωμάτων: γ-σφαιρίνες 27%, IgG:1700, IgA:225, IgM:141, IgGG4: 280 (φτ:8-130), ANA: +1/320, (υπόλοιπος ανοσολογικός έλεγχος αρνητικός), GLU:121mg/dl(νηστείας), HbA1c: 6,7% AST: 44, ALT:54, GGT:201,ALP 280, TBIL:0,8, CHOL: 133,TG: 47, AMYL (ΟΡΟΥ): 69 ΧρωμογρανίνηΑ:φυσιολογική U/S ΚΟΙΛΙΑΣ, CT ΚΟΙΛΙΑΣ:Διόγκωση παγκρέατος χωρίς σαφώς οριοθετούμενη αλλοίωση μετά την χορήγησηε/φ σκιαγραφικού, διάταση ενδο-εξωηπατικών χοληφόρων.MRI-MRCP: Διόγκωση παγκρέατος, απόφραξη χοληδόχου πόρου στην υπερπαγκρεατικήμοίρα, κατά τόπους στενώσεις παγκρεατικού πόρου.EUS-FNA: Το σύνολο του παγκρεατικού παρεγχύματος ελέγχεται με διάχυτη διόγκωσηχωρίς εστιακή βλάβη. Κυτταρολογική εξέταση: λεμφοπλασματοκυτταρικήδιήθηση, με >10IgGG4/οπτικό πεδίο ιστού στην ανοσοϊστοχημεία. Ο ασθενήςετέθη σε αγωγή με πρεδνιζόνη 40mg/ημέρα με μείωση κατά 5mg/εβδομάδα,με βελτίωση της συμπτωματολογίας και των κλινικοεργαστηριακών παραμέτρωναπό τις πρώτες ημέρες.Συμπέρασμα: Το περιστατικό αποτελεί σπάνια περίπτωση αυτοάνοσης παγκρεατίτιδαςμε αύξηση του ρευματοειδούς παράγοντα, η διάγνωση της οποίας ετέθημετά από πλήρη έλεγχο, σύμφωνα με τα διεθνή κριτήρια που έχουν προταθεί καιαφού αποκλείστηκαν άλλα νοσήματα του παγκρέατος και των χοληφόρων.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):50P107Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΩΜΑΤΟΣΤΑΤΙΝΗΣ ΣΤΟΝ ΔΕΙΚΤΗ ΦΛΕΓΜΟΝΗΣCRP ΣΕ ΟΞΕΙΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΤΙΔΑΜ. Ματαλιωτάκης 1 , Θ. Λούφα 1 , Α. Φόρτης 1 , Ε. Καγμάκης 3 , Κ. Φωτίου 1 ,Α. Παπαδόπουλος 1 , Β. Αρτίκης 2 , Π. Παπαχρηστοπούλου 1 , Π. Καγμάκης 11Α’ Παθολογική Κλινική Γ.Ν. Ασκληπιείου Βούλας, 2 Β’ Παθολογική Κλινική Γ.Ν.«Η ΕΛΠΙΣ» Αθηνών, 3 Γενικό Nοσοκομείο Weiden-Bayern ΓερμανίαΣτην οξεία παγκρεατίτιδα κύριο συστατικό είναι η φλεγμονή του οργάνου,η οποία αντανακλάται στα επίπεδα CRP.Η χορήγηση αντιεκκριτικών φαρμάκων,κυρίως PPIs αλλά και σωματοστατίνης, δρουν ευεργετικά στην πορείατης νόσου. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η επίδραση της σωματοστατίνηςστον δείκτη φλεγμονής CRP.Συνολικά μελετήθηκαν 68 ασθενείς με οξεία παγκρεατίτιδα, για 5 ημέρες.Τα επίπεδα CRP ήσαν πάνω από 100.Στους 34 ασθενείς(ομάδα Α?) χορηγήθηκεμόνο παντοπραζόλη ενδοφλεβίως 40mgx3 ενώ στην ομάδα Β (34ασθενείς)ενδοφλέβια παντοπραζόλη 40mgx3 και σωματοστατίνη 3mgx2την ημέρα σε στάγδην έγχυση. Σε όλους τους ασθενείς χορηγείτο η ίδιαυποστηρικτική αγωγή(ρινογαστρική αναρρόφηση και χορήγηση υγρών).Η εξέλιξη στη νόσο παρακολουθείτο με την τροποποιημένη κλίμακα Γλασκώβηκαι Υπερηχογραφικά την 3η,6η και 12η ημέρα.Παράλληλα γινόταν μέτρηση της CRP.Τα αποτελέσματα έδειξαν: Στην ομάδα Α(μόνο παντοπραζόλη) η CRP κυμάνθηκε>100 την 3η ημέρα, πάνω από 50 την 6η ημέρα και 15 ασθενείςείχαν CRP μεταξύ 30 και 50 την 12η ημέρα. Οι υπόλοιποι είχαν φυσιολογικήCRP(κάτω από 5)την 12η ημέρα. Στην ομάδα Β(παντοπραζόλη και σωματοστατίνη)η CRP την 3η ημέρα ήταν πάνω από 100, την 6η ημέρα από 40-80και την 12η ημέρα όλοι οι ασθενείς είχαν φυσιολογική CRP.Συμπερασματικά φαίνεται ότι η χορήγηση Σωματοστατίνης στην οξεία παγκρεατίτιδαδρα ευεργετικά στην πορεία της νόσου όπως αυτή αντανακλάταιστον δείκτη φλεγμονής CRP.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):50P108ΧΡΗΣΗ ΠΛΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΙΚΩΝ ΕΝΔΟΠΡΟΣΘΕΣΕΩΝ ΓΙΑΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΝΟΣΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΧΟΛΗΦΟΡΩΝ ΟΔΩΝΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣΔ. Χριστοδούλου, Ε. Ντότης, Β. Θεόπιστος, Δ. Συγκούνας, Κ. Κατσάνος,Μ. Κοσμίδου, Ε.Β. Τσιάνος‘Α Παθολογική Κλινική & Ηπατο-Γαστρεντερολογική Μονάδα, Ιατρική Σχολή,Πανεπιστήμιο ΙωαννίνωνΕισαγωγή: Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν να εκτιμηθεί ο ρόλος της τοποθέτησηςπλαστικών ή μεταλλικών ενδοπροσθέσεων στο χοληφόρο δέντρο γιατην αντιμετώπιση των νοσημάτων χοληφόρων οδών και παγκρέατος κατά τηδιάρκεια της ERCP.Υλικό - μέθοδος: Εξετάστηκαν προοπτικά στοιχεία από 68 ασθενείς με παθήσειςχοληφόρων οδών και παγκρέατος που υποβλήθηκαν σε ERCP και τοποθέτησηενδοπρόσθεσης. Καταγράφηκαν δημογραφικά δεδομένα, βιοχημικέςκαι απεικονιστικές παράμετροι κατά τη διάρκεια τουλάχιστον 6 μηνών μετάτην τοποθέτηση της ενδοπρόσθεσης, η συνολική αποτελεσματικότητα καθώςκαι οι επιπλοκές.Αποτελέσματα: Είκοσι ασθενείς έπασχαν από καλοήθη νοσήματα (χολολιθίαση,χολαγγειίτιδα) και οι υπόλοιποι από ανεγχείρητη νεοπλασματική πάθηση(καρκίνο παγκρέατος ή χοληδόχου κύστης, χολαγγειοκαρκίνωμα, μεταστατικήπυλαία λεμφαδενοπάθεια κα). Οι ασθενείς είχαν εύρος ηλικίας από 40-95έτη και 39 ήταν άντρες. Σε 35 (51,5%) ασθενείς τοποθετήθηκαν μεταλλικές ενδοπροσθέσειςκαι σε 33 (48,5) ασθενείς πλαστικές ενδοπροσθέσεις. Σε 13 απότους 68 ασθενείς η αρχική πλαστική ενδοπρόσθεση αντικαταστάθηκε εντός 6μηνών με μεταλλική ενδοπρόσθεση λόγω απόφραξης. Από το σύνολο των 48ασθενών με μεταλλικές ενδοπροσθέσεις τελικά, οι μισές ήταν επικαλυμμένες.Σε 12 περιπτώσεις με πλαστική ενδοπρόσθεση και καλοήθη πάθηση ακολούθησεεπόμενη συνεδρία εξαγωγής λίθων (με ή χωρίς μηχανική λιθοτρυψία. Σε4 ασθενείς τοποθετήθηκαν περισσότερες από μία ενδοπροσθέσεις. Η τοποθέτησητης ενδοπρόσθεσης συνοδεύτηκε από ταχεία βελτίωση των βιοχημικώνπαραμέτρων. Η κυριότερη επιπλοκή της ERCP με τοποθέτηση ενδοπρόσθεσηςήταν οξεία παγκρεατίτιδα σε 6,8% των ασθενών, ενώ κατά τη διάρκεια της παρακολούθησηςκατέληξαν δύο ασθενείς.Συμπεράσματα: Η τοποθέτηση ενδοπροσθέσεων στο χοληφόρο δέντρο μπορείνα έχει σημαντικά θεραπευτικά οφέλη και να βελτιώσει την επιβίωση τωνασθενών με ανεγχείρητο νεόπλασμα.ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):50ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2007;20(Suppl):50