Prognoza oddziaływania na środowisko - Województwo Małopolskie

tworzyły się najpierw osady lądowe dolnego triasu, a następnie osady morskie różnych strefgłębokościowych (podczas okresów regresji mórz także lądowe) triasu, jury i kredy.Skały waryscyjskiego fałdowego piętra strukturalnego i platformy permsko-mezozoicznegopiętra strukturalnego podlegały ruchom górotwórczym na przełomie jury i kredy, w kredzie górnejoraz u schyłku paleogenu. W zasadniczej części platforma została nachylona w kierunku NE podkątem kilku stopni, a w części południowej utwory mezozoiczne biorą udział w odmłodzonychstrukturach zrębowych. Na zachodzie, nieckowate obniżenie platformy, wcześniej zdenudowanej doutworów triasu i karbonu, wypełniły osady kredy. Utwory mezozoiczne tworzą zwartą pokrywę napółnocno – wschodnim obrzeżeniu Górnośląskiego Zagłębia Węglowego, zalegającą niezgodnie napodłożu. W centralnej części zapadliska górnośląskiego zalegają (trias) jedynie płatami na utworachkarbonu. Wypełniają podrzędne niecki: bytomską i wilkoszyńską.W obrazie podkenozoicznym omawianego obszaru wyodrębniają się następujące głównejednostki tektoniczne: reliktowe zapadlisko górnośląskie i waryscyjskie pasmo fałdowe (zaliczaneczasem do Sudetów Wschodnich); otaczające je od północy i wschodu monoklina śląskokrakowska,przedłużająca się na zachodzie w monoklinę przedsudecką; segment miechowskisynklinorium miechowsko-szczecińskiego z podrzędnym fałdem radomszczańskim (wydzielane teżjako równorzędne synklinorium (niecka) miechowskie oraz elewacja radomszczańska), w któreprzechodzi zanurzone skrzydło monokliny; Karpaty wewnętrzne. Zachodnie peryferia obejmująniewielkie fragmenty niecki opolskiej (powiat raciborski).Monoklina śląsko-krakowska zbudowana jest z różnych ogniw triasu i jury, rozdzielanychprzerwami sedymentacyjnymi i niezgodnościami kątowymi. Strukturalnie leży ponad północnączęścią pasma fałdowego morawsko-śląskiego, ponad północną i północno-wschodnią częściązapadliska górnośląskiego, ponad strefą uskokową Kraków-Lubliniec i ponad południowozachodnimskrajem bloku małopolskiego. Na wschodzie omawianego obszaru monoklina przechodziw nieckę miechowską. Na południu monoklina śląsko-krakowska chowa się pod Karpatami,natomiast na północnym zachodzie przechodzi w monoklinę przedsudecką. Monoklinę zaburzająliczne struktury drugorzędne, zwłaszcza w brzeżnej, południowo - zachodniej części.Denudacja brzeżnych części monokliny doprowadziła do sekwencyjnego odsłonięciakolejnych części profilu triasowo-jurajskiego od południowego zachodu ku północnemu wschodowi.Zróżnicowanie litologiczne i zmienna odporność oraz pasowo - wachlarzowe ułożenie wychodniskał budujących poszczególne ogniwa profilu pozwalają wyróżniać w obrębie monokliny śląskokrakowskiejkilka wyraźnych progów morfologicznych. Największy, górnojurajski, ciągnie się odrejonu Wielunia, przez Częstochowę po Kraków; dalej na południe utwory jury przykryte sąallochtonicznymi seriami karpackimi. Starsze utwory i progi monokliny chowają się pod nadkłademw rejonie Chrzanowa, Olkusza i Zawiercia. Powstanie monokliny związane jest z ruchamigórotwórczymi na granicy kredy i paleogenu. Główna faza niszczenia pokrywy osadowej, rozwojukrasu oraz uformowanie progów denudacyjnych przypada na paleogen i neogen.Próg środkowotriasowy. Najstarszym ogniwem są utwory pstrego piaskowca - piaskowce iiłowce, najczęściej zalegające pod pokrywą skał młodszych. Rozleglejsze są wychodnie wapieni idolomitów retu oraz wapieni i margli warstw gogolińskich, górażdżańskich, terebratulowych,karchowickich, jemielnickich i tarnowickich. Na obszarach miedzy Bytomiem, Olkuszem i Trzebiniąwystępują epigenetyczne dolomity kruszconośne (lokalnie zawierające rudy cynkowo – ołowiowe,wgłębnie udokumentowane też w rejonie Zawiercia) i syngenetyczne dolomity diploporowe. Częstyjest w nich kras, zwłaszcza w strefach nieciągłości tektonicznych. Dolomity są wykorzystywane jakokamienie drogowe i budowlane oraz jako nawóz.Próg górnotriasowy zbudowany jest z czerwonych iłowców zawierających nieliczne wkładkiwapieni (wapieni woźnickich) lub brekcji wapnistej. Lokalnie bardziej miąższe poziomy wapieni14