wani myślÄ prof. Tadeusza Sławka (UŚ), podejmujemy na łam

TEMAT NUMERUMgr AleksandraLobermajer,prof. Inga Iwasiówfot. Krzysztof Trzciński14pozytywnego. Dlatego tutaj pytanie do państwawykładowców: czego uczą się państwo od swoichstudentów?Prof. Iwasiów: Mam dwóch synów, którzy skończylistudia niedawno, w związku z tym nie jestemtak w sposób „dziewiczy” ciekawa młodych ludzi.Wielu moich kolegów mówi: uczę się od młodych…A ja wiem dużo o młodych, bo miałam i mam z nimistały kontakt prywatny. Poza tym uprawiam swój zawódw ten sposób, że w ogóle wiele chcę wiedziećo świecie, w związku z tym to nie jest tak, że człowiekz samego faktu bycia młodym jest dla mnieinteresujący i może mnie nauczyć swojego świata.Uważam, że kiedy chwalimy swój zawód za możliwośćspotykania młodych osób, to jest to obłudnestwierdzenie. Uczciwie muszę powiedzieć, że od wielulat nie uczę się specjalnie niczego. I nie uważamtej sytuacji za wyjątkową, bo to oni mają się uczyćode mnie. W związku z tym uważam za wyjątkowotwórcze takie sytuacje, w których dyskusja podczaszajęć pobudza mnie do tego, żebym zaczęła szukaćodpowiedzi na jakieś pytania. Jeżeli udaje nam sięze studentami odnaleźć tematy prac magisterskich,prac doktorskich, zaliczeniowych, które nie są oczywistei nie pochodzą z podręczników, ale które sąprzez nas wspólnie wymyślone, to jest dla mnie profit,to ja się faktycznie mogę czegoś nauczyć. Czytamautorki i autorów, których inaczej bym przeoczyła,na przykład.B. Sławińska: O! To jednak coś jest.Prof. Iwasiów: Ale nie jest to sytuacja powszechna.Nie jest to normalna sytuacja dydaktyczna, raczejbardzo szczególna, kiedy stwierdzamy, że współmyślimyna jakiś temat interesujący dla obu stron. Taksię można czegoś uczyć od siebie nawzajem.Prof. Gazińska: Wydaje mi się, że mam dobrekontakty ze studentami, i że nie jest to odczucie jednostronne.Cenię sobie to, że mimo upływu lat mamdo czynienia zawsze z dwudziestolatkami. Uwielbiamobserwować, jak się zmieniają, jak zmieniająsię ich poglądy, wartości, zapatrywania. Wracając dowartościowania relacji, o których mówiła pani profesor,nie ukrywam, że pracuję z wieloma magistrantamii magistrantkami. Większość z nich wybiera łatwetematy prac magisterskich, nie wymagające większegowysiłku. Natomiast jeśli zdarzy się ktoś chętny dopodjęcia większego ryzyka, wykonania trudniejszejpracy, to jest to dla mnie wielka frajda. Taką frajdąza każdym razem jest dla mnie praca z doktorantami,ponieważ praca z każdym z nich jest inna. Jednipotrzebują promotora przyjaciela i doradcy, inni egzekutora.Dla mnie fascynujący jest zarówno procespowstawania pracy doktorskiej, jak i rozwój osobistydoktoranta.Dr Makiewicz: Przez dziesięć lat pracowałamjako nauczycielka w szkole, teraz prowadzę zajęciana uczelni, więc bez trudu mogę opowiedzieć, czegonauczyłam się od swoich uczniów. Moim zdaniem,rola wychowawcy sprzyja poznawaniu podopiecznychw różnych, również pozalekcyjnych, okolicznościach.Myślę o wycieczkach, rajdach, biwakach,obozach sportowych, kółkach zainteresowań czynp. tzw. „osiemnastkach”. Żyjąc sprawami uczniów,automatycznie poznawałam młodzieżowy styl bycia,porozumiewania się. Kiedyś przyszło mi nauczyćsię zasad sędziowania zawodów pływackich, innymrazem kanonu mody studniówkowej. Potrzeby uczniówwystawiały na próbę moją otwartość i elastyczność.Z perspektywy pełnienia funkcji opiekuńczejuczyłam się rozważania wielu ewentualności i przewidywaniaskutków własnego postępowania.Od młodych uczę się nowoczesnego patrzeniana życie, tego, że student w pewnych sytuacjachma prawo i powinien być nadawcą. Od studentówz mojego koła naukowego Młodych DydaktykówMatematyki uczę się ekonomicznego myśleniai pewnych umiejętności organizacyjnych. Czasamipoznaję różne, niekiedy bardzo osobliwe sposobyuzyskiwania zaliczenia. Uczę się również wykrywaniatak zwanych zapożyczeń internetowych… Mówi się,że żyjemy w świecie: „kopiuj – wklej”. A może my –wykładowcy – zbyt skromnie akcentujemy wartościprawdy, uczciwości, poszanowania cudzej wartościintelektualnej…Nauczyłam się tego, że student, uczeń może byćdla mnie ekspertem w różnych dziedzinach. Nie razkorzystałam ze wskazówek natury informatycznej,technicznej lub językowej moich podopiecznych.Nie wstydziłam się prosić ich o pomoc i nie wydajemi się, abym popełniała w ten sposób nietakt.Chciałam jeszcze dodać, że się nie waham prosićmoich mentorów o to, aby mi wskazali literaturę, i teżnie czuję się źle, jak mnie ktoś prosi o to samo. Przed„n” laty profesor Stefan Węgrzynowski polecił miobszerną bibliografię do przygotowania mojej pracymagisterskiej z geometrii różniczkowej. W ciągudwóch miesięcy wypożyczalnia międzybibliotecznanaszej uczelni sprowadziła dla mnie z Berlina dwabiałe kruki, o których istnieniu bez tego wskazania