wani myślÄ prof. Tadeusza Sławka (UŚ), podejmujemy na łam

TEMAT NUMERUNatalia Zwierzchowska,absolwentkapedagogiki opiekuńczeji resocjalizacyjnej, US:Bycie studentem to tak naprawdępoznawanie świata,ludzi i samego siebie. Radzeniesobie w dorosłym życiu, z dalaod maminego garnuszka. Ciągłezmagania, ciągłe podejmowanieprób odnalezienia się w nowej rzeczywistości.Według mnie powinniśmy czuć, że studiując, jesteśmyw gronie wybranych, a nie jednymi z tysięcy osób, któredostają się na studia z wolnego naboru.Dawniej bycie studentem oznaczało prestiż, dziśstudentem może być każdy. Zaoczne, dzienne czy wieczorowe– jaka to różnica, ważne, że po ich skończeniuotrzymamy papierek, przepustkę do dorosłego i samodzielnegożycia.Dominik Stępień,student I rokukulturoznawstwa, US:Etos studenta? Wydaje mi sie,że życie jest samo w sobie etosem,a bycie studentem to po prostunałożenie na siebie obowiązku,który wybiera sie dobrowolniedla poszerzenia wiedzy, horyzontów,hobby. Ma on typowe dlasiebie stereotypy, które są nie do uniknięcia, jak to w życiu.Czyli student to osoba, która nic nie robi do początku sesji,a w czasie egzaminów robi tylko ładne oczy? Jest tak naprawdę?Każdy wie, że tak nie jest, poza tym nikomu nietrzeba tego udowadniać. Studiuje się dla siebie i wydajemi się, że to jest najważniejsze i o tym należy pamiętać,ponieważ studia tak naprawdę niczego nie gwarantują,są tylko jedną z kart przetargowych w CV, a to, co sięzyskuje, ma wyłącznie dla siebie. Pozostaje tylko kwestiatego, co się z tym potem zrobi.Mistrz i uczeńCo do tego, że szkolnictwo wyższe znajduje się w stanie kryzysowym, nie ma żadnychwątpliwości. Jego oznaki są różnorodne i coraz bardziej dramatyczne: przybierające nasile protesty studentów uczelni europejskich przeciwko systemowi bolońskiemu, pełneemocji debaty w mediach (m.in. cykl Wyższa Szkoła Wstydu w „Gazecie Wyborczej”), kłopotyuczelni prywatnych, wyrastających jak grzyby po deszczu, nie dysponujących jednak kadrąnaukową i nie spełniających kryteriów koniecznych do nadawania tytułów naukowych swoimabsolwentom.Obok tego rodzaju wydarzeń i zjawisk symptomatycznesą także dużo wolniej zachodzące procesyspołeczne i ekonomiczno-polityczne: rosnące niezadowoleniestudentów i pracowników wyższych uczelni,pogłębiający się rozdźwięk między organizacją działalnościuczelni a rzeczywistością kapitalistycznego rynku,alarmujący stan polskiej nauki, do której reanimacji niewystarczą akcje w rodzaju Zostańcie z nami tygodnika„Polityka”.Wyrazy pesymizmu i zniechęcenia dochodzą zewszystkich stron, jednak w lękach i niezadowoleniu zawszezawiera się pewna energia niezbędna do zmianystanu rzeczy. Stanowią one wskazówkę, że określonykierunek lub strategia nie są adekwatne do potrzebi oczekiwań.Zaproponowanie rozwiązań, naszkicowanie alternatywi możliwych modyfikacji wymaga jednak uprzedniejwyczerpującej diagnozy. Taką właśnie diagnostycznąrolę wydaje się pełnić tocząca się w całej niemalżeEuropie debata. Nie jest żadnym novum potraktowaniekryzysu jako okazji do rewizji nie kwestionowanych oddawna założeń, do prób zdefiniowania kluczowych kategorii,ze świadomością, że odpowiedzi te są zawsze Joanna Daniektymczasowe.W przypadku Uniwersytetu Szczecińskiego, tegorocznegomłodego jubilata, podjęcie tego rodzaju re-absolwentkafilozofii USfleksji jest tym bardziej zasadne. Jaki kształt powinienmieć nowoczesny uniwersytet, jakie powinien realizowaćcele oraz jaki mają one wpływ na możliwe, czy teżpożądane relacje społeczne w ramach uczelni...? 17