wani myślÄ prof. Tadeusza Sławka (UŚ), podejmujemy na łam

WYDARZENIAObywatel światadobrej woliJoanna Daniekabsolwentkafilozofii USO wolontariacie mówi się i pisze w Polscecoraz częściej, w zróżnicowanych kontekstach:kiełkujących struktur społeczeństwaobywatelskiego, bezcennych doświadczeńzdobywanych w perspektywie przyszłejprofesji, obowiązku etycznego czy religijnegonakazu sumienia. Etos społeczeństwaopiekuńczego, będący teoretyczną bazą ideiwolontariatu, uczyniła niedawno tematemswojego wykładu w ramach jubileuszowegocyklu „Szczecin Humanistyczny” prof.Barbara Kromolicka, dziekan WydziałuHumanistycznego US.42Wydawać by się mogło, że zjawisko wolontariatuistnieje relatywnie niedługo, któż bowiem słyszało wolontariacie w latach, powiedzmy, osiemdziesiątych?Przed przełomem ustrojowym większośćniewynagradzanych materialnie działań podejmowanabyła głównie grupowo, z odgórnego nakazu,którego realizacja egzekwowana była za pomocąnegatywnych konsekwencji wobec nieobecnych na„akcjach społecznych”. Na tym właśnie polu zaszłanajbardziej fundamentalna różnica – nowoczesnywolontariat często jest inicjowany i realizowanyprzez jednostkę (choć ma na celu korzyść grupy),i z jej wewnętrznej motywacji. Organizacje pozarządowetakże zawiązują się „oddolnie” w odpowiedzina nieefektywność instytucji państwowych wobecrozmaitych problemów. Tak przynajmniej jestw teorii, często bowiem w praktyce zdarza się, żepowstanie NGO (organizacji pozarządowej – z ang.Non-Governmental Organization) jest po prostuspełnieniem warunku koniecznego do otrzymaniakonkretnego grantu lub dotacji.Sam termin „wolontariatu”, oznaczający bezpłatne,dobrowolne, świadome działanie na rzeczinnych, wykraczające poza więzi rodzinno-koleżeńsko-przyjacielskie,rozpowszechnił się na początkulat dziewięćdziesiątych. W Warszawie powstało