wani myślÄ prof. Tadeusza Sławka (UŚ), podejmujemy na łam

TEMAT NUMERUMichał Jarmoc,dr MałgorzataMakiewiczfot. Krzysztof Trzciński10żeć będzie jedynie od wychowania, jakie otrzymali oniw domu. Słaba to jednak perspektywa i pociecha.Niedawno studenci prosili mnie, abym skończyłwcześniej zajęcia, ponieważ muszą iść do pracy. Podejmowaniepracy często jest chwalebne i samo w sobiepozytywne. Nie jest takie jednak, gdy dokonujesię kosztem kształcenia i uniwersyteckiej tradycji. Czymam przerwać wykład, bo studenci idą pracować doMcDonalda? Wielu, niestety, tak myśli. Otóż w pewnyminstytucie na naszym uniwersytecie na życzenie studentówzmieniano mi wielokrotnie godziny wykładów,gdyż kolidowały one z ich prywatnymi zajęciami pozauczelnią. Uniwersytet świadomy swojej tożsamościzawsze przyjmuje zasadę, że hierarchia wartości poszczególnychstudentów musi ustąpić przed hierarchiąwartości instytucji, jaką jest uniwersytet. A strażnikamitej tradycji są jej pracownicy.I drugi przykład. Studenci z mojego wydziałuumieścili na YouTube film, w którym krytykowaliw prostacki sposób jednego z pracowników, używającwulgaryzmów i niewybrednych epitetów. Wiele osóbo tym wiedziało, ale czy ktoś zareagował? Otóż – nie.Niektórzy nawet „mieli z tego niezły ubaw”. Oznaczato, że uniwersytet nie oddziałuje należycie na swoichstudentów i poddaje się prymitywnym zachowaniom.Uniwersytet, który nie dba o jakość moralną swoichpracowników oraz studentów, przestaje być dobrymuniwersytetem, a później – w ogóle przestaje być uniwersytetem.Dr Makiewicz: Osobiście pochyliłabym się nadtymi pracownikami uniwersytetu, którzy chcą dostosowaćterminarz wykładów profesora do obowiązkówstudentów wynikających z podjęcia pracy. Być możewłaśnie takie spojrzenie na organizację pracy studentajest spojrzeniem uczelni, która się rozwija i próbujeodnaleźć się w dzisiejszych czasach. Zauważmy, że nazawodowym starcie wymaga się dzisiaj nie tylko wykształceniafachowego, informatycznego, językowego,ale również dyspozycyjności, młodego wieku i…doświadczenia zawodowego. Te kryteria często są zesobą zupełnie sprzeczne. Do zdobycia przygotowaniazawodowego nawet najlepiej zorganizowane praktykistudenckie nie wystarczą.Jeżeli pan profesor Rutkowski studiował w Poznaniu,to pewnie pamięta, że żaden student w czasietargów nie chodził na wykłady. Wszyscy w tym czasiezarabiali na studia, często na potrzeby gości przybyłychdo miasta oddawali akademiki. Czy zachowaniestudentów oceniano jako egoistyczne, czy instrumentalne?Może po prostu takie były warunki danej społeczności.Starajmy się pomóc młodym, aby po ukończeniustudiów legitymowali się czymś więcej niż tylkodyplomem.E.B. Nowak: Tradycyjnie uniwersytet przez wiekinie tylko przekazywał wiedzę, ale przede wszystkimuczył studenta, reprezentanta elitarnej grupy,funkcjonowania w społeczeństwie oraz kształtowałtzw. formację intelektualną i moralną. Żyjemyobecnie w czasach ponowoczesnych, w którychdokonały się dość znaczące zmiany, między innymizanegowana została wartość tradycji. Pojawiły sięrównież inne wymagania wobec jednostki, któraodmiennie odnajduje się w społeczeństwie podlegającymprocesom globalizacji, kultury masoweji ostrej rywalizacji. Być może uniwersytet powinienw pewien sposób ewoluować w sposobie pełnieniaswej misji?Prof. Iwasiów: Chcę nawiązać do tego, co powiedziałprofesor Rutkowski. Właściwie zaczynamy od wielkichsłów, ale mówimy czasem o bardzo podstawowychregułach relacji pomiędzy studentami i profesorami,które są dzisiaj elementarnym problemem. Uprawiamtaką dziedzinę, która zaciera granice. Pan Michał Jarmocmówił wcześniej o angielskim zwyczaju czy rytualewspólnego wychodzenia do pubu. Kilkanaście lat temu,zaczynając zajęcia z krytyki feministycznej, nie tyle chodziłamze studentkami na piwo, bo tego nie robiłamnigdy (może dwa razy zrobiłam i raczej żałuję), ile próbowałamutworzyć siostrzaną wspólnotę. Dowodemna to, że to się udało, jest ostatni rozdział mojej książkiGender dla średnio zaawansowanych, w której oddałamgłos studentkom wypowiadającym się w ramach książki– mojej rozprawy naukowej. Bardzo zależało mi natym, żeby siedząc za katedrą, nie budować sztucznychprzegród.I teraz jestem w sytuacji paranoicznej, bo to ja jestemrzeczniczką tego, żeby budować sztuczne podziały,ponieważ studentki kilkanaście lat temu rozumiały, żesytuacja, w której ja mówię: jesteście moimi siostrami,jest specjalnym ugoszczeniem ich, specjalnym zaproszeniem,że jesteśmy w naprawdę jakiejś wyjątkowejwspólnocie. Dzisiaj studentki, i to nie tylko te z pierwszegoroku, czasami nie wiedzą, że ja posiadam tytuł profesorski.Chodzi o to, że autorytet uniwersytetu i autorytetwobec tego także pracownika naukowego w oczachstudentów tak podupadł, że symbolicznie rzecz ujmując,siedzimy raczej na piwie niż w sali wykładowej. To