POST SCRIPTUM - 1 2020

Niedorzeczny pomysł! Ale potem sobie
uświadomiłem, że Margaret też
tam będzie.
Tańczę z Pijaną Dziwką, a ona uśmiecha
się promiennie. Jest jedyną dziewczyną,
jaką znam, która tak się potrafi
uśmiechać. Śmieją się nawet jej oczy.
Bije od niej jakiś blask. Zauważam, że
Suzy ma całkiem ładne piersi i śliczne
nogi. Teraz to widzę. Zwykle dziewczyna
chodzi w jeansach i długich
bluzach, co dość dobrze ukrywa jej
doskonałą figurę. Kiedy tak się nad
tym zastanawiam, to myślę, że ma ładniejsze
nogi od Margaret. Nie mówiąc
o pupie. Jeszcze pamiętam te krągłości,
gdy ją wtedy otrzepywałem z piasku.
Tańczymy. Nawet się nie potknęła
ani razu. Na wszelki wypadek trzymam
ją mocno w tali. Czuję jej perfumy
i zapach lekko spoconej skóry, wyczuwam
zapach świeżo umytych włosów.
Suzy ma piękne, długie i gęste włosy.
Patrzy mi w oczy i wtedy dostaję
pierwszy cios w żołądek. Nieprawdziwy.
Tak się tylko mówi.
Do kolejnego tańca zapraszam Margaret.
Stoję przed nią, zginając się w pół,
jakby naprawdę bolał mnie brzuch,
żeby przekrzyczeć muzykę. Możliwe
nawet, że mnie boli. Ze strachu.
– Dziękuję, ale nie. Muszę chwilę odpocząć
– mówi dziewczyna.
Potem zerka na swoje koleżanki, które
wybuchają śmiechem, jakbym powiedział
coś śmiesznego. Nie tańczę najlepiej,
to pewnie dlatego. Odchodzę
do swojego stolika, przy którym siedzi
wciąż rozpromieniona Suzy.
Siadam obok niej zrezygnowany.
Widzę, jak do Margaret podchodzi
jakiś gość i ona rusza z nim na parkiet
bez chwili namysłu. Szybko odpoczęła.
Nie minęła minuta. Znam tego człowieka.
Kierownik w dziale jakości. Kilka
razy nas wzywał, bo coś mu się nie podobało.
Jakąś rysę zobaczył albo coś.
Straszna menda, ale na takim stanowisku
bycie mendą, to chyba zaleta.
Menda tańczy z moją Margaret, a Pijana
Dziwka włożyła swoją dłoń w moją,
jakbyśmy byli parą. Dobrze, że pod
stolikiem, to nikt nie widzi.
– Nie dawaj dziwce alkoholu,
bo będzie cyckami wycierać posadzkę.
Obok naszego stolika przechodzi kilku
młokosów z Montowni. Śmieją się.
Widzę, jak twarz Suzy tężeje i czuję
palce zaciskające się na mojej dłoni.
Chcę wstać, ale ona mnie powstrzymuje.
Może i dobrze, bo ich było czterech.
Nie mówiąc o tym, że cała sala, to
ich koledzy. Mnie nikt by nie pomógł.
Siadam ponownie na krześle. Byłoby
fajnie przypieprzyć gnojowi pięścią
w zęby, ale równie fajnie byłoby też
w zęby nie dostać. Jest mi przykro, bo
uświadamiam sobie, że wcale nie jestem
dużo lepszy od nich.
Wychodzimy z balu. Trzymam ją mocno
w talii, a ona wtula się we mnie.
Jest mi dziwnie przyjemnie. Niedorzecznie,
niezrozumiale przyjemnie.
Mój dziadek założył tę fabrykę. Nie
wymienię jej nazwy, bo wtedy wszystko
byście wiedzieli. O mnie i mojej
rodzinie. Dlatego wam nie powiem.
Nawet nie zdradzę nazwy miasta ani
stanu, w którym fabryka się znajduje.
Pomysłem mojego ojca było, żebym
zaczynał od prostych prac, żebym rozumiał
robotników. Bał się, że w fabryce
mnie szybko rozszyfrują, więc
ulokował mnie u Franka. On też nie
wiedział. Jakoś to ojciec załatwił przez
kogoś. Kilka dni temu przyszedł wreszcie
czas na zmiany. Zostałem dyrektorem
zarządzającym. Nie znam francuskiego,
ale znam: niemiecki, rosyjski
i mandaryński. Trochę też japoński.
Idę z Margaret pod rękę. Dziewczyna
jest radosna i ładnie pachnie. Może
trochę zbyt intensywnie spryskała się
perfumami, ale zapach jest przyjemny.
Nie tak erotyczny, jak woń skóry
Suzy, ale ładny. Przechodzimy tuż pod
oknami mojego byłego szefa.
– Przywitam się z Frankiem – mówię.
– Musisz przestać zadawać się z plebsem
– odpowiada moja Margaret, wyginając
usta z pogardą. – Jestem twoją
dziewczyną, więc przynosisz wstyd nie
tylko sobie, ale i mnie.
Wiem, że ma rację. Mijamy zakład
Franka. Kątem oka widzę go przykrytego
pióropuszem iskier ze szlifierki.
Dobrze, że mnie nie widzi. Oddycham
z ulgą.
– Boję się – Suzy płacze w moich ramionach.
– A jak się nie uda?
Wtedy dalej będziesz się zataczać,
idąc ulicą, a ludzie w dalszym ciągu
będą cię nazywać „Pijaną Dziwką”.
A ja nadal będę cię kochał. Tak myślę,
ale tego nie mówię. Siedzimy na wielkim
łóżku w naszym nowym domu.
Suzy jest naga, a ja przytulam się do jej
pleców i całuję ją w kark. Uwielbiam
zapach jej skóry i włosów. Długo nie
wiedziałem o jej chorobie. Frank mi
nie powiedział. Rozmawiałem z nim
o tym tylko raz, o ile można to nazwać
rozmową. Zasugerowałem wtedy,
że Suzy powinna mniej pić. Spojrzał
na mnie z wściekłością.
To było dziwne, bo mój były szef,
to najłagodniejszy facet, jakiego znam.
– Lubię cię, Josh – jego głos
się zmienił, był szorstki jak papier
ścierny do czyszczenia „tegesów”.
– Jesteś przyzwoitym chłopakiem:
bystrym i pracowitym. Dlatego będę
udawał, że tego nie powiedziałeś. OK?
I to była cała rozmowa na ten temat.
W końcu się jednak dowiedziałem.
Suzan nigdy w życiu nie była pijana.
Po zwykłej grypie dostała powikłań,
to znaczy zapalenia ucha środkowego,
i ma uszkodzony błędnik. Dlatego
chodzi jak pijana. Nie zawsze. Czasem
idzie całkiem normalnie, a czasami nie
potrafi utrzymać równowagi. Mam
teraz dostęp do pieniędzy ojca i załatwiłem
jej operację, która ma bardzo
duże szanse przywrócić jej zdrowie.
Tak, co najmniej, mówią lekarze.
Napawam się zapachem skóry Suzan,
przytulając ją do siebie jeszcze mocniej.
A Margaret?
– Musisz przestać zadawać się
z plebsem – powiedziała wtedy przed
zakładem Franka.
I zrozumiałem, że ma rację. Minąłem
duże, przybrudzone okna i wyciągnąłem
ramię z jej objęć.
– Do widzenia, Margaret. Odezwij się
kiedyś!
Spojrzałem w jej wielkie, zdziwione
oczy i mimowolnie zacząłem się śmiać.
Nie z niej się śmiałem.
Z nikogo. Śmiałem się z radości,
że wreszcie się od niej uwolniłem.
I pobiegłem jak na skrzydłach do domu
mojej „Pijanej Dziwki”, która właśnie
pakowała lunch dla Franka.[JP]
Jarosław Prusiński
119
POST SCRIPTUM