Sie wollen auch ein ePaper? Erhöhen Sie die Reichweite Ihrer Titel.
YUMPU macht aus Druck-PDFs automatisch weboptimierte ePaper, die Google liebt.
Mundart<br />
„Leimber Wäjjer“ en Seje en de drissicher Joarn<br />
So gearn wi mier em Wender foar de körberliche Railichkait<br />
en de Barea’schdalt gengen, so gearn gengen m’r<br />
och em Sommer d’rfoar en d’r Leimber Wäjjer. Mier wollden<br />
os awer net nuer wäsche, mier wollden Schbass ha, en<br />
d’r Sonn läjje, schwemme, schbeln, Iss ässe on schbäer da<br />
och noch no de Jonge gucke.<br />
Groasmodder, Modder, Kenner, all Onkeln on Dande<br />
gengen bi os altemo em Sommer met Sack on Pack am<br />
Wochänn zom Leimber Wäjjer en d’r Iserner Schdrose, do<br />
wo itz d’r Audo-Bald es. Em Wender sin m’r om Wäjjer<br />
Schlettscho gelaufe, on en de groase Ferije woar d’r Leimber<br />
Wäjjer os „Urlaubsdomizil“. So fel geränt wi ho härret<br />
domols net, on wännet ränt, erret och em Wasser schea,<br />
nuer bim Gewedder sin m’r da schdifde gange. A’et ferraise<br />
hät kainer gedocht; do woar och ga kai Gäld foar do.<br />
Samsdachs, wann fel Li komen, ha ech emmer gewadet<br />
bes so fenne orrer sekse a d’r Kasse schdonnen. Ech sin da<br />
onner so nem glaine Kassebrätt gebeckt duerchgeflutscht,<br />
henner dä Li hergange und ha mech da wane gefräjjt ewer<br />
di zwanzich Pänning me foar Iss. Fier Mol foar fenf Pänning<br />
Iss, on jedesmo noch e Waffel-Hörnche d’rbi, wat m’r<br />
awer bal zom Hals russ heng. Soo drij.<br />
drenke zom Keln rengeschdallt. A d’r Bachsidde schdonnen<br />
Baim, wo m’r schea em Schadde läjje konn. Of d’r<br />
groase Wes on em Sand konnen de Kenner schbeln; en<br />
Wibbe gobet, e Kesdsches Dreller on en Rondlauf. Dat zog<br />
ainem oarndlech en de Arme, och de Bain mossde m’r arich<br />
schdrecke, wann m’r do dra heng. Ech glauwe, d’rwäje ha<br />
ech och de Arme on de Bain ze lang.<br />
„Wedde met m’r duerch d’r Wäjjer schwemme, hin on<br />
zerecke“, frogde mech emo min Onkel Emil, d’r Ma fa ain<br />
dä fenf Schwäsdern fa minner Modder. „Du kast dech a de<br />
Drägern fa minnem Bare’azoch fäsdehale on schwemmst<br />
met de Bain wi’e Grotsche, orrer häsde Angst?“ Ech scherrelde<br />
d’r Kobb. Da komm!<br />
M’r konn, wann m’r woll, sech nom Schwemme dusse<br />
onnern isskale Brause schdälln. Zom grendlich wäsche<br />
geng m’r en e glai Kabueffje woet warm Wasser gob, awer<br />
da mossde m’r wat bezaln. En nem Lare gobet Kaffe on<br />
Ko‘che, Dailcher, Schnuck on Iss ze kaufe. Postkade, Zaidonge,<br />
Zigaredde, Bier on Gleckerwasser woarn och ze ha.<br />
Gleckerwasser gobet en Fläsche, di oawe en Koggel (en<br />
Glecker) zom Endrecke hadden. Dräj Sorde konn m’ ha,<br />
Kirsch, Waldmaisder on Zidrone.<br />
Grotscher sin en jedem Wäjjer d’rhaim, em Leimber<br />
woarn se och. Wann di gelaicht hadden, woar foarn em<br />
glaine Bäcke der Borem zogesät met Gullbatsche. Et wemmelde<br />
nuer so foar ludder glaine schwarze Knäbbe met<br />
webbelije Färm. Geng m’r da end Wasser, woar darre gledschich<br />
Gedä onner de Fese. Mier hadden os awer dra geweant.<br />
Bim Schwemme ha m’r net geschwatt, os Mull blef<br />
fäsde zo. Wä well schoa en Gullbatsch em Bu’ch ha?<br />
Wann de Gullbatsche greaser wuern, zo glaine Fröschelcher,<br />
da hauden se ab fam Wäjjer uss a d’r Sidde e<br />
Schdeckelche de Wes hoch, ewern Wäch, henne werrer<br />
e Schdeckelche de Wes ronner zo end Bachbädde fa d’r<br />
Leimbe ren. Dat woar d’r Wasserzofloss foar d’r Wäjjer.<br />
En däm duermelden di sech da schbäer rem on ha de Li<br />
nächdens met earem Gegwake net schlofe lose.<br />
Em glassglore, emmer kale Leimbewasser ha m’r, wann<br />
m’r en ganze Dach blewen, d’r Doffelns’salot on wat ze<br />
Der alte Leimbacher Weiher<br />
En däm Sommer woar ech em Frejoar grad dräj Joar alt.<br />
Als m’r em Wasser woarn, säde min Onkel noch: „Mossde<br />
dech no emo lossloase, egal wearem, da kemmsde<br />
mem Kobb aimo onner Wasser, doch schwubb ha ech dech<br />
gepackt on Du läjjst mem Recke of minnem Buch, kast<br />
de Fejjelcher se’ on m’r zwai schwemme zerecke. Ech<br />
schwomm wi e Grotsche on hadde en wane Schbass d’rbi.<br />
Hennerhear säden se en d‘r Familje: „Dat Glai erren rechdje<br />
Wasserratte.“<br />
Aimol, a nem haisse Dach, kom och fa minner Dande<br />
Leni d’r Ma met; doch fel lewer wär d’r Fritz d’rhaim<br />
geblewe, si hadde än awer rechdech metgezerrt. „Ech lä<br />
mech en de Sonn, ear konnt jo schwemme go“, säde hä<br />
e bessje ogehale. Am schbäe Nommedach woaret äm da<br />
ze haiss woarn, hä sog och so glenich uss, woll ofschdo<br />
on fel aifach em. „Hitzschlag“, säden de Sanitäter on en<br />
defdije Sonnebrand d’rzo. En Zittlang sog d’r Fritz uss wi<br />
en Gwälldoffel, di geschällt wearn moss, doch hennerhear<br />
genget äm werrer got, on wann hä schbäer emo erjendwat<br />
net woll on säde: „En-nä! Frou!“, da säde det Leni: „Es got!<br />
Ma!“ – Scha, darret d’r Leimber Wäjjer neme get.<br />
Gerda Greis<br />
durchblick 2/<strong>2007</strong> 7