historical and political thought in the seventeenth - RePub - Erasmus ...

108
Chapter 4. Times of success. Defending the fatherland
also gives great praise to Frederik Hendrik, the prince of Orange and captaingeneral
of the States army, who had been a source of inspiration for his troops
not only because of his ‘masculine bravery and luck’, but also because of his
modesty. 79 Boxhorn showers the prince with honours: Frederik Hendrik is ‘a
great Alexander’, 80 a Gideon, protected by angels send from above. 81 He is
like a father and the Dutch are his children. But, as Boxhorn reminds Frederik
Hendrik, ‘you are ours and should therefore surrender yourself completely to
us’. 82 Yes, the prince of Orange is a hero, but an obedient one.
Besides the lavish praise which one can expect in an oration that exalts the
merits of a victorious army commander, another striking feature is the way in
which Boxhorn depicts the capture of Breda not as an act of conquest but as an
act of liberation. Almost at the end of his oration Boxhorn directly addresses
the citizens of Breda, of whom many ‘have heard me crying in the cradle and
have taken part in the joy and sweetness of my childhood’, to congratulate
them with their ‘regained freedom’ and their liberation from slavery. He
acknowledges the great suffering and destruction the citizens of Breda had to
endure during the siege. However, ‘believe me, you have been conquered at
the right time. But without a doubt I express myself wrongly in these words,
that call you conquered and that do not understand the happiness and salvation
of this new condition of yours’. 83 That condition is one of freedom and
self-determination.
de wapenen van Vranckrijck ghescherpt teghen Hispanien, ende de ongheleghentheyt van de kleyne
macht, daer onse Vyanden in staken.’
79 Ibidem, p. 7. ‘Doch in teghendeel hebben de onse vast gheset haren moedt, ende opgheponct
hare hope, de mannelijcke dapperheyt ende het gheluck van haeren Veldoverste, afmetende uyt den
voorspoet van de verleden jaren.’ Ibidem, p. 9. ‘De ooghen van uwen vyandt ende van u volck waren op
u gheslaegen. Uwen vyandt sach een ongeachte wooninghe, in de welcke nochtans die sich liet vinden,
onder den welcken hy most buyghen; ende uwe soldaten oprichteden haren moedt door uwe nedrigheyt.’
80 Ibidem, p. 27. ‘Ghy zijt dat korte en volmaeckte begrijp van alle Krijgshelden, een groote Alexander
in der daet, ghelijcker te vooren een is gheweest van name, een stalen muer voor u volck, en eenen
schrick voor die die u haten …’
81 Ibidem, p. 17. ‘Den Hemel zy bekent ons wenschen en onse ghebeden, uytgestort op die tijdt
als wy met onse lichamen u niet helpen en konden. Den Hemel heeft wacht ghehouden om u te bewaren,
ende de Engelen sijn ghesonden om u te beschutten.’ Ibidem, p. 21. ‘Daer wierden uytghesproken
vyerighe en door den Hemel dringende ghebeden; ziel en lichaem wierden bevolen aen den Herder en
Schutter van Israel; soo dat een yeder vol van Godt, vol van den Hemel, vol van moedt en synen Prince,
onbeschroomt en vrymoedich tradt naer het perck of van sijn doodt of van sijn leven. Daer was dan het
swaerdt van Godt, ende van Gedeon; daer wierde wel gheleeft en wel ghestorven.’
82 Ibidem, p. 16. ‘Wy zijn uwe kinderen, wy zijn de uwe, ende spreecken u oversulcx aen als onse
vader. Ghy zijt den onsen, ende moet daerom gheheel u selven aen ons overgheven.’
83 Ibidem, pp. 23-24. ‘Wy alle vinden ons bedroeft over die ongheneuchten, daer in ghy gheduerende
de belegheringh hebt gesteken. Wy hebben ghesien den deerlijcken val van soo veel treffelijcke
huysen … Echter nochtans, ghelooft my, die veele van u in de wieghe hebben hooren schreyen, en veele
deelachtich zijn geweest van het spel en soeticheyt van mijne kindtsche jonckheyt … ghelooft my, ghy
zijt te bequamer tijdt overwonnen. Maer sonder twijffel ick misgrijpe my in dese woorden, die u overwonnen
noemen en verstaen niet het gheluck ende heyl van desen uwen nieuwen staet … Ick wensche