Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

14
Een dag later bezocht ik Bert met Ruud in mijn kielzog.
Het werd een herhaling van de vorige avond, een hard
gesprek van een paar uur, en ten slotte zijn capitulatie.
Nu ik er wat meer ervaring mee had kon ik beter zien
hoe zwak en kapot hij eigenlijk was, ondanks de woordenstroom.
Na die tweede avond was er geen discussie meer. Bert
schikte zich in zijn lot en werd patiënt. Zijn geheugen
was nu geheel zoek, het bijwerken van zijn informatiebriefjes
had hij ook opgegeven. Hij had een standaardverhaal
dat hij telkens afdraaide: te hard werken, Maartje
weg, dat moest wel leiden tot te veel drank, maar een
week in dit hol en dan kon hij er weer tegen. `Hoe lang
zal hij moeten blijven?' vroeg ik na een paar dagen aan de
directrice, toen ik haar eindelijk had gevonden.
Juffrouw Franken was een levendige magere vrouw
van ruim boven de middelbare leeftijd. Ze keek geïnteresseerd
langs mijn neus naar de wijnvlek.
`Dat gif zit nog steeds in zijn bloed,' zei ze, `het zal weken
duren voordat hij echt helemaal nuchter is. Dan kunnen
we de therapie aanpakken, met groepsgesprekken en
zo. Vermoedelijk heeft hij ook wel wat hersenschade opgelopen,
want hij hield zich tegenover u wel groot, maar
er was eigenlijk niet veel meer over. Voornaamste is dat
hij eerst lichamelijk weer op de been komt. Met de op-
vang die u hem kunt geven, werk en woonruimte, moet
het toch wel mogelijk zijn dat hij over een maand of
twee, drie weer voorzichtig kan beginnen.'
`Zo lang!' Ik had een ontwenningskuur van hooguit
een paar weken in gedachten.
`Ja, meneer Derks. En u moet er rekening mee houden
dat het succespercentage niet hoog is. Alles hangt er van af
of hij zelf wil. Onze ervaring is dat alleen degenen die
echt compleet willen ophouden met drinken een kans
maken. En of hij dat wil en kan opbrengen, in zijn vak,
dat is natuurlijk de vraag.'
Binnen een week vertoonde Bert alle trekken van een
kostschooljongen, vol plezier over de streken die hij en
de andere patiënten elkaar en de verplegers leverden. Het
niet slikken van de dagelijkse refusalpil was een verfijnd
spel van afleidingsmanoeuvres, met leedvermaak wees hij
aan wie er gesnapt was op het in huis smokkelen van
drank en dus een paar dagen niet mee mocht met de dagelijkse
wandeling, hij vertelde over zijn pogingen om in
een koffiehuis toch een blikje bier te bemachtigen tijdens
dat uitje. Bij terugkeer werd ieders adem gecontroleerd