Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

Tahiti-meisje in burger, dat met zachte alt sprak over
controle-groepen en Chi-kwadraat-toetsen.
Toen ze uitgepraat was keek ze me even twijfelend
aan.
En zonder dat ik precies wist wat ik deed begon ik te
praten over onzekerheid en angst, en dat mensen het zich
zelf zo moeilijk maakten, en even later zat ik naast haar
en trok haar naar me toe en kuste haar op de luie weemoedige
mond. Ze verstarde even, maar ontspande zich
en legde een hand op mijn wang. Zo makkelijk ging dat.
Een jaar later trouwden we en toen ze vijf jaar later afstudeerde
kwam enkele maanden later ons kind, Jimmy.
Hij leek op haar, een tevreden mollige baby, daarna
een slanke Indische kleuter met grote zwarte ogen, die
heel ernstig paperclips aan elkaar kon rijgen en schateren
om dingen onbekend.
Liefde werd routine, kleine en grote ruzies normaal,
maar we vonden elkaar nog vaak genoeg om het lang te
kunnen volhouden, en de buitenwereld vol zelfverzekerde
mensen hield ons bij elkaar. Van ons tweeën waagde ik
me nog het verst naar buiten, klantencontact was nu eenmaal
essentieel bij marktonderzoek. De zekerheid dat ik
niet meer alleen was deed wonderen voor mijn zelfvertrouwen,
maar de oude schuwheid bleef toch overheersen.
Desondanks was ik een succes, kreeg het drukker en
drukker, en de jaren gingen snel voorbij met het organiseren
van spoedonderzoek, het opstellen van spoedvragenlijsten,
het schrijven van spoedrapporten.
Jimmy was zes toen Hanneke op een zondag met hem
naar haar ouders in Den Haag reed. Ik had het te druk, ik
moest zo nodig op kantoor overwerken. Toen ze om acht
uur 's avonds nog niet terug waren belde ik op, maar ze
waren nooit aangekomen.
De politie wist meer. Een kettingbotsing meneer, in de
mist. Ik wilde haar en Jimmy per se nog zien, maar Bert
hield me tegen. `Hou ze in herinnering zoals je ze kende,'
zei hij telkens weer, en hij regelde alles. De jaarlijkse rekening
van de vereniging voor facultatieve crematie herinnerde
ik me nog levendig, met alle grapjes die Hanneke
en ik daarover plachten te maken. Ze wilde bebrand, ik
liet haar bebranden en Jimmy erbij. Samen werden ze
verstrooid over koud polderland.
En ik bleef alleen achter met krijsend verdriet, schreef
nog een halfjaar marktonderzoekrapporten en nam toen
het zinloos geworden spaargeld op om zo lang mogelijk
in de Achterhoek te vegeteren.
Wandelingen in het bos, 's avonds een paar biertjes,