Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

maar ook spanning opbouwen, zodat men het
verhaal tot het eind zou blijven lezen.
`Hoe gaat het?' vroeg Maartje.
Ze stond naast me met een glas melk.
`O goed,' zei ik zonder op te zien, maar een snufje parfum
brak de concentratie. Ze droeg een doorschijnende
nachtpon.
`O Maartje,' zei ik. Ik stond op en legde mijn armen om
haar heen, mijn handen op haar stevige billen.
De slagboom in mijn kruis steeg snel, en even later lagen
we op het grote bed. Direct na afloop had ik er weer
spijt van.
`Dat zouden we niet meer doen,' zei ik, `waarom deed
je dat nou, Maartje?'
Al denkend schrok ik: `Misschien stapt Bert zo wel
binnen.'
`Nachtslot,' zei ze.
`O.' Ik relaxte en trok haar een beetje naar me toe.
Mollig was ze, en groot, alles goed geproportioneerd en
dan nog twintig procent erop.
`Dit kan niet goed voor mijn gezondheid zijn,' zei ik,
`anderhalf jaar niets en dan tweemaal op een dag.'
`Anderhalf jaar niets?' vroeg ze verbijsterd, `wat heb
je dan gedaan?'
`Nou. Wat door het bos gewandeld. Paar flesjes bier
per dag. Televisie gekeken. Gelezen. Veel medelijden met
me zelf gehad. Eenzame weduwnaar.'
Met enge wijnvlek, maar dat zei ik niet graag. Ze wist
het trouwens wel.
Ik dacht aan Hanneke, zij ook misschien, maar Hanneke
was dood en ik moest ophouden aan haar te denken.
Of aan Jimmy. Dat spoor moest ik kappen.
`Je hebt Bert toch?' zei ik plompverloren.
`Nee,' zei ze, `al een halfjaar niet meer.'
`O.'
Ik vond het vervelend, die informatie. Ik wilde niet
weten wat hun problemen waren, daar had ik niets mee
te maken. En van Maartje moest ik af, een fijne meid,
een lekkere meid, een vrouw om in te knijpen en te bijten,
maar niet zo. In gedachten regelde ik mijn vertrek
al, een hotelletje in de binnenstad zou voorlopig het beste
zijn.
`Bert belde vandaag,' zei Maartje.
`Wat?'
`Hij belde op. Dat doet hij altijd als hij langer dan een
dag wegblijft.'
'O.'