Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

Henk? Ik kon zweren dat hij Dick heette, een grote
baardige jongen met veel witte tanden. Hij deed iets bij
de spoorwegen.
`Wat deed Henk ook alweer?' vroeg ik.
`Planner bij de gemeentetram.'
`Werkte hij niet bij de spoorwegen?'
`Nee, gemeentetram.'
`O.'
Dus het was uit. Vandaar dat ze zo kribbig was de
laatste tijd en soms zo vreemd reageerde zoals laatst bij
de groepsdiscussie.
`Zullen we een keer goed gaan eten, als we bij zijn met
het werk?'
`Als je wilt. Voor mij hoeft het niet hoor.'
`Kijk, dat is nou het soort enthousiasme waar ik dol op
ben.'
Na tien dagen hadden we de achterstand ingelopen en
pakten we na werktijd de tram naar de binnenstad. De
stemming zat er van meet af aan niet in.
`Frans, Duits, Italiaans?' vroeg ik, maar we kwamen bij
de Chinees terecht omdat ik telkens terugschrok voor het
binnenlopen van een volle tent.
De Chinees had een van buiten zichtbaar leeg eethoekje
vlak bij de ingang.
Al bij het pilsje vooraf bleek dat we eigenlijk geen
conversatie hadden.
`Ga je veel uit?' vroeg ik.
`Nee, nou ja, naar vrienden of zo. En jij?'
`Nou, eigenlijk nooit, nee.'
We begonnen maar weer over het werk te praten, en
ik vroeg me af hoe oud ze nu zou zijn. Een jaar of zesentwintig
toch vermoedelijk alweer, van mijn kant bekeken
erg jong dus.
Ze had een wat stuurs hoofd met felle blauwe ogen en
een dun pezig werklichaam en als ze lachte was ze mooi.
Jammer dat het nu uit was met Henk. Ik keek met vaderlijke
bezorgdheid naar de kringen onder haar ogen, ik
had haar moeten tegenhouden zich zo af te beulen voor
de firma.
`Hallo, hoor je me nog?'
`Sorry, ik zat naar je te kijken.'
`O.' Ze trakteerde verschrikt op een lach.
`Jammer dat het uit is met Henk.'
`Ja,' zei ze, `dat zijn van die dingen.'
Ik wachtte af, ik wist nooit iets te vragen, soms kende
ik mensen al jaren zonder te weten of ze getrouwd waren.
De Chinees redde ons van de stilte, bracht grijsgele