Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

`Celebes,' zei ik.
`Celebes?' herhaalde hij verbaasd, `0 Celébes. Ja precies.
0, je weet het nog allemaal. Maar dan moet je ook
nog weten wat er toen gebeurd is. Ik weet nog dat hij en
ik bovenop de brandtoren stonden...'
`Ja,' zei ik en beleefde het weer. We waren vroeg klaar
met onze avondtaak, maar pas om negen uur mocht er getafeltennist
worden, als alle andere groepen ook klaar
waren. Het resterende halfuur moest dus gevuld worden.
We besloten een eind te gaan wandelen. Welter liep achteraan.
Hij was geen atleet, maar sterk gebouwd en een
halve kop groter dan wij. Het wandelen verveelde hem.
Hij had een zware stok gevonden waarmee hij tegen de
bomen sloeg en paddestoelen wegkeilde. `Vangen, dikke!'
Bert mompelde `Nee, dank je.' 'Wat zeg je, Bulletje?'
We zwegen en liepen wat harder voor hem uit.
Bij de brandtoren ging Welter onmiddellijk de trap op.
We keken naar zijn brede achterwerk en bleven staan.
`Waar blijven jullie nou?'
`Mag dat wel?' vroeg Bert.
`Iémand moet toch kijken of er brand is,' riep hij terug.
Ik lachte, een doodenkele keer maakte hij wel een
aardige opmerking.
We beklommen de toren en hingen gedrieën over de
reling, om over het dak van het bos heen te kijken.
Welter had er al snel genoeg van.
`Hé Celebes,' zei hij tenslotte, `licht dat nou op, die
vlek van jou, 's nachts ?'
Ik kon het niet meer hebben.
`Hou op,' zei ik.
`Wat zei je, Celebes,' vroeg hij dreigend.
Het schemerde, het was eind april, heel in de verte
was boven de zwarte boomtoppen een kerktorentje te
zien. Ik haalde diep adem, bukte me, greep hem bij een
been en donderde hem met één wanhopige krachtsinspanning
over de reling. Hij riep iets, er klonk een doffe
klap en tegelijk een scherp geluid, alsof een tak knapte.
Verbijsterd stond ik stil. Wat had ik gedaan?
`Jezus,' zei ik terwijl ik de trap afholde.
Hij lag doodstil op zijn rug.
Bert stond even later naast me te hijgen.
`Wat is er gebeurd ?' riep hij.
`Ik heb hem eroverheen gegooid,' zei ik, `Jezus wat
stom.'
Ik was bang om dichterbij te komen. Misschien hield
hij zich alleen maar stil.
`We graven een kuil,' zei Bert, `we graven een kuil