Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

`Nou, misgegaan.'
`Kom even binnen, dan kunnen we erover praten.'
Ik volgde hem, Jenny keek even op terwijl we wegstapten.
Ik liep achter hem aan naar de directieruimte, deur
open en deur dicht. In het zitje zat Ruud Gerrits, de
derde directeur. Hij trok zijn lange lichaam overeind en
begroette me warm. Ik mocht hem graag en keek met plezier
naar zijn laconieke gebaren en naar zijn voornamelijk
uit neus bestaande hoofd, waar nog net plaats was voor
een snor en twinkelende blauwe oogjes.
Ruud deed het industrieel onderzoek, hield zich buiten
alle controverses en was de kalme bezadigdheid zelve.
Hij kwam dan ook meestal niet vaker dan één keer
per week langs, bracht de rest van de tijd op de weg door,
of bij klanten of in zijn kantoor thuis.
`Blij dat je er weer bent,' zei hij, `wat is er met Bert?'
`Heeft die Nieper geklaagd?' vroeg ik.
`Nou nee, niet echt geklaagd,' zei Theo Bruins, `maar
hij vertelde dat het een beetje misgelopen was omdat
Bert ziek werd. En één van die vrouwen was geen moeder,
maar een alleenstaande.'
`Wilde hij zijn geld terug?'
`Welnee, eigenlijk informeerde hij alleen hoe het met
Bert ging. Hij neuzelde nogal, ik kon niet alles verstaan.
Maar hij was een beetje verbaasd over gisteren.'
`Nou, Bert kreeg ademnood,' zei ik, `geen wonder als ik
zie wat hij allemaal doet. Een hartaanval zou meer op
z'n plaats geweest zijn. Ik heb die discussie overgenomen,
en dat zal ik best niet goed gedaan hebben. Maar Nieper
had maar één set blikjes, dus het kon niet uitgesteld. En
na afloop heeft Bert toch nog een prima samenvatting gegeven.
Niks aan de hand dus.'
'OK, OK. Maar waar is hij nu?'
`Afspraak met een klant misschien, weet ik veel.'
`Nee Hans,' zei Ruud, `tenminste, er staat niets in zijn
agenda. En we hadden directievergadering vandaag. Zoals
elke week op deze dag.'
`Nou, dan weet ik het niet. Sorry.' Ik ging weer op weg
naar de deur, toen Ruud zei: `Je had het erover dat Bert
zoveel doet. Maar dat is juist zo raar, weet je. Er komt
niet zoveel meer uit zijn handen.'
`Vind je het gek na al die jaren?'
`Doe nou niet zo kwaad, Hans,' zei Ruud, `we weten
best dat hij zich kapot werkt. Dat is het hem nu juist.
Misschien zit hij stuk. Dit is niet de eerste keer dat hij
plotseling weg is. De laatste keer drie dagen.'
`Misschien komt hij zo wel opdagen.' Ik had geen lust