Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

3
Om halfnegen reden we naar kantoor. Ik was niet uitgeslapen
en voelde grote tegenzin. Kon ik niet nog een
jaar rouwen? Maar het geld was op.
Bert zat als een dik knorrig beest naast me te sturen,
in de besloten ruimte van de auto kon ik zijn cognacadem
ruiken.
Cognac bij het ontbijt leek mij niet zo geslaagd, maar
Bert zwoer er al jaren bij.
Punctueel om negen uur waren we er. Tot mijn verbazing
was het kantoor al druk bemand, ik hoorde zelfs een
schrijfmachine. Voor de deur van het directiehok stond
Theo. `Goed op tijd,' zei hij en glimlachte. Bert zweeg,
liep hem voorbij en ging de directiekamer in. Ik liep achter
hem aan.
`Waar is mijn plek?' vroeg ik.
`O mijn god,' zei Bert. Op de vroege ochtend was zelfs
het kleinste probleem hem te zwaar. Hij liet zich in zijn
stoel vallen en hees zijn dikke tas op tafel.
Ik ging op de rand van zijn bureau zitten, klaar om
ochtendlijke zwaarmoedigheden uit te wisselen.
Maar Theo Bruins was ons gevolgd en voordat ik wist
wat me overkwam had ik een plaats tegenover Jenny
Korbach, en kreeg ik drie onderzoeksprojecten waaronder
een groepsdiscussie die Bert die avond zou houden.
`Wat is dat voor een meikever?' vroeg ik toen hij zich
teruggetrokken had, `het lijkt hier godverdomme wel een
kantoor.'
Jenny was een ochtendmens, ze zag er akelig fris en opgewekt
uit en was al hard bezig.
`Ik pak wel even een kop koffie voor je,' zei ze. Ik
liep met haar mee. In een verre uithoek van de kantoortuin
zat moeder Jol naast het grote koffiezetapparaat. Ik
kuste haar op de bolle wangen, tapte een bekertje koffie
en herkende de hartkloppingen na een paar slokken van
het bittere vocht.
`Zuinig aan, je krijgt pas om elf uur je tweede kop,'
zei Jenny. Mijn verwarring vermaakte haar enorm.
`Welnee,' zei moeder Jol, `als je koffie wilt kom je maar
langs hoor. Maar ik doe de ronde om elf uur.'
Hoofdschuddend liep ik terug naar mijn plaats.
`Ach,' zei Jenny, `het is nu allemaal wat preciezer geregeld.
Werd ook weleens tijd hoor. We zijn zo groot geworden,
weet je dat hier zo'n veertig man zit? Toen jij
wegging, waren het er nog maar een stuk of twintig.'
`Tijd om weer eens in te krimpen,' zei ik knorrig, `maar
dat gaat vanzelf wel. Er lopen hier vast al mensen rond