Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

en we gooien hem erin. Ik zal niets zeggen.'
Een kuil. Het was een aantrekkelijk idee. Weg met
Welter, handen afkloppen en terug naar de jeugdherberg
in het warme licht. `Hebben jullie Welter gezien?' `Nee
meneer, hij ging een andere kant op.'
Maar we hadden geen schop. We keken een tijdje en
ten slotte durfde ik dichterbij te komen. Ik knoopte zijn
jas open en legde mijn hoofd op zijn borst. Elk moment
verwachtte ik zijn ijzeren houdgreep. Maar er gebeurde
niets. Dood was hij ook niet, ik hoorde zijn hart kloppen,
en een zachte ademhaling. Eigenlijk was ik er erg blij
mee.
We gingen een eindje bij hem vandaan staan en bespraken
snel de situatie.
Een ongeval moest het maar zijn, Welter viel ineens
over de reling, misschien leunde hij te ver voorover, mis-
schien probeerde hij op de reling te klimmen.
Haastig repeteerden we alles, we wisten van niks, hij
viel ineens over de reling, Welter was altijd bezig toeren
uit te halen.
We schudden elkaar plechtig de hand. Bert holde terug
naar de jeugdherberg, ik bleef achter in het snel vallende
duister en zat naast Welter.
Er kwam natuurlijk een onderzoek, maar we werden
niet hard aangepakt. Welter zelf kon zich niet herinneren
hoe hij naar beneden gevallen was en zijn baldadige
klimpartijen waren bekend. We zagen hem nooit weer,
hij lag een halfjaar in het ziekenhuis met gecompliceerde
breuken en inwendige kneuzingen, en daarna waren de
examens voorbij.
`Luister je nou?' vroeg Bert, `ik zit je te vertellen dat ik
Welter van de brandtoren gegooid heb en jij kijkt alleen
maar voor je uit.'
`Maar het is niet wáár, joh.'
`En jij was erbij, dat herinner ik me ineens. We hebben
hem hier in een kuil gestopt. 0 god, ik was hier laatst op
een avond en ik wist het weer helemaal, behalve dat jij
er ook bij was. Dat herinner ik me nu pas, zeg. Weet je
dat ik laatst een schop bij me had? Ik heb hier rondgelopen
met zo'n wichelroede-gevoel, dat ik wel zou voelen
waar ik moest graven. Maar niks, ik durfde ook niet
te graven trouwens.' Hij nam weer een slok cognac.
`Bert, moet je horen, het is gewoon niet waar.'
Ik vertelde hem mijn versie en hij slikte het als koude
havermout.
`Het klinkt aardig,' zei hij ten slotte, `maar ik geloof
er niks van. Je bent alleen bezig me van mijn schuldgevoel