Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

klein benedenhuis. Het rook er naar parkiet, op het dressoir
stond een Mariabeeld onder een stolp met een rood
devotie-lampje ervoor.
De hele middag brachten we door met een doos foto's,
thee en roze geglazuurde koekjes, en ik staarde naar mijn
moeder als jong meisje met lang hangend haar; mijn vader
in soldatenpak op een fiets; de ernstige trouwfoto van
hen beiden in Indië, mijn moeder hoog opgetast in het
wit; een zondoorschoten kiekje van mijn moeder met een
kind in de kinderwagen (dat was ik).
Ze beloofde me afdrukken en een paar weken later
kreeg ik een pakje thuisgestuurd met een klein fotoboekje
waarin al die kiekjes geplakt waren.
Lieve tante Violet, ik bezocht haar sindsdien geregeld
en één keer zei ze aarzelend bij het afscheid: `Ik kon je
niet in huis nemen toen je uit Indië kwam, Hans. Ik was
alleenstaand en moest de hele dag werken, soms ook
nachtdienst. De heren van de adoptie raadden het ook af,
want je had een gezin nodig. Ik was zo kwaad op die
mensen, ik zei nog: en als Maria het overleefd had, dan
was ze weduwe geweest en dan had ze hem toch óók alleen
moeten opvoeden. Maar dat maakte geen indruk op
de heren. En ik dacht ook: die familie Maas kan je een
goede opleiding geven, beter dan ik zou kunnen. Ben je
nou een beetje gelukkig geworden bij die familie jongen?'
`Ja tante, echt wel,' zei ik omdat me dat het beste leek,
maar ik wist het eigenlijk niet. Jongens van zeventien zijn
niet gelukkig, dat besefte ik best en ik wist ook wel dat
ik te zwaar tilde aan mijn misvorming, zoals ik het voor
me zelf toen deftig noemde. Misvorming, dat had nog
iets tragisch, iets nobels, maar mijn vlek zat er eigenlijk
net tussenin; het was niks ernstigs, ook niets vies en ik
kon me zelf er makkelijk van overtuigen dat mensen er
na een tijdje zo aan wenden dat ze het niet eens meer
zagen.
Maar vóórdat het zover was! Ik wilde niet opvallen, ik
haatte opvallendheid, en ik merkte dagelijks dat mensen
zich mij herinnerden, terwijl ik daar geen aanleiding toe
gegeven had. Het teken had zich in hun geheugen vastgezet:
die jongen met die wijnvlek. Toen ik me veel later
in cafés waagde met vrienden hoefde ik bij mijn rondjes
ook nooit een naam op te geven en het was duidelijk
waarom: Vlekmans.
`Ja tante, echt wel,' zei ik en reisde terug naar moeder
en vader Maas. Vóór de adoptie noemde ik ze tante Beb
en oom Fred, zoals Indische kinderen iedereen tante en
oom noemen bij wie ze geregeld op visitie komen.