Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

`Karnemelk,' herhaalde hij, `met wat suiker of keukenstroop.
Liever nog honing. Ik heb het hier leren drinken
en iets lekkerders is er niet. Het lest de dorst en het is
nog gezond ook. Wekenlang kan ik ermee toe. Ik heb
een goeie baan, mooi huis, mijn vrouw kwijt maar dat
krijg je, daar moet ik me overheen zetten, dat is gebeurd,
daar helpt nu eenmaal niets meer aan. Maar dan ineens
gaat het weer mis, begrijp je?'
Ik knikte maar weer.
`Nu zo'n twee weken geleden. Mijn zusje trouwt en
ik red het een heel eind. Kopje koffie, sjuutje, tonicje,
in zo'n gelegenheid schenken ze geen karnemelk. En dan
moet er ineens geklonken worden en dan drukt een oom
een glaasje wijn in mijn hand. Witte wijn, niet eens lek-
ker. Ik ruik er even aan en ik denk, nou ja, één glaasje
witte wijn. Ik neem een slok en het is net of iemand een
knoppie indrukt. Dat is nu twee weken geleden en al
die tijd heb ik gezopen. Tijd kwijt, geld kwijt, baan
kwijt. En ik vind het niet eens lekker. Karnemelk, dat
is mijn lievelingsdrank. En als dan alles op is en ik krijg
geen krediet meer, dan komt het berouw. Ach jezus,
stommeling, denk je dan.' Hij snoof krachtig, zocht in
zijn broek naar een zakdoek, en trok een tientje naar boven.
`Verrek,' zei hij, stond pijlsnel op en beende de deur
uit, een man met een missie.
`Hugo,' riep de juffrouw hem achterna.
`Hij had nog een tientje,' zei ik.
Ze haalde berustend haar schouders op.
`Een kant-en-klare Kronkel,' zei ik tegen Bert, maar
hij was weggedommeld. Ik moest hem wakker schudden
toen we eindelijk de kamer van de maatschappelijk
werkster in mochten. Ze was helaas een jonge vrouw
met blond haar en forse borsten, zou Bert ertoe komen
om zijn zwakheid tegenover zo'n stuk te bekennen?
De toelating had heel wat voeten in de aarde. Naam,
toenaam, beroep, leeftijd, huisarts.
`En u wilt van de drank af?'
`Nou,' zei Bert, `kijk, ik heb een moeilijke periode
achter de rug en daarin dronk ik wel eens wat veel.' Hij
keek even naar me.'Wat véél te véél. Mijn vrouwtje is
nu ook van me weggelopen. Ze lijkt op u.'
Ajakkes, Bert in een weemoedige stemming. Mijn
vrouwtje, hoe krijgt een mens het uit de mond. Maar hij
was natuurlijk ver heen, god wat was hij ver heen.
's Ochtends toen ik hem wakker maakte voelde ik zelf een
hevige kater, maar ik was het toppunt van gezondheid
in vergelijking met het zwetende trillende dikke lichaam