Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

`Dat zou ik niet weten,' zei hij verrast en nadenkend,
`dat is toch wel erg kort hè? Voor zo'n ingrijpende gebeurtenis.
Tja.'
Hij schoof heen en weer op zijn stoel en ik schonk hem
haastig bij en begon hem te pompen over het onderwerp
van vanavond, met het excuus dat ik nog even wilde
checken of de briefing goed was overgekomen.
We waren aan de koffie toen Bert kwam. Het was
kwart voor acht, ik had Jenny al lang geleden zien binnenkomen
met de cameraman, een hulp en vele potten en
pannen en de blikjes. Er waren zelfs al een paar huisvrouwen
per taxi aangevoerd.
Bert zag nog steeds bleek en zweette uitvoerig, maar
hij schoot onmiddellijk in zijn klantenbabbel. Ik kon relaxen
en Niepers veerde duidelijk op. Terwijl ze spraken
excuseerde ik me om de troepen te inspecteren. Een opener!
Ik had vergeten Jenny te zeggen dat ze een opener
moest meenemen. Maar mijn paniek was onnodig, ze
stond achter een scherm al vlijtig blikjes te legen. Er stonden
schaaltjes en de réchauds waar ik óók al niet aan gedacht
had. Op een hoek van de tafel lag een vel plakstroken
met de letters A, B en C.
`Hoe is het met de roest?' vroeg ik.
`Roest meneer? U denkt toch niet dat er roest in onze
blikjes zit. Dat is onze speciale paprika vivace-mix. Ook
zo lekker op de toast.'
Ze vond het zelf erg leuk, maar ik kwam niet verder
dan een hoofdknik.
Ik keek nauwlettend in de bakjes, maar zag niets bruins.
`Maak je niet ongerust,' zei ze, `die man heeft zwaar
overdreven. Hier en daar een klein randje roest in de
richels, maar we scheppen het er voorzichtig uit. Voor
alle zekerheid heb ik er zelf een uur geleden wat van gegeten,
en kijk mij eens.'
Ze kwam overeind, een leeg blikje in de ene hand, een
lepel in de andere, een verhit blond meisje van wat zou ze
nou zijn, vijfentwintig?
`I love you,' zei ik en stak een hand naar haar uit. Maar
ze was alweer bezig met het volgende blik.
`Morgen koop ik een croquet voor je,' beloofde ik, `van
Kwekkeboom. Behalve als je ziek bent, dan breng ik een
bos bloemen.'
Ze zei niets.
`Twéé croquetten.'
Ze veegde met een mouw over haar ogen en werkte
stug door.
Ik boog me naar haar toe. `Wat is er Jenny, voel je je