Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

`Bert is heel punctueel, dat weet je, en dat hebben we
een keer afgesproken.'
`Waar is hij nu?'
'Dat zei hij niet. Hij moest even alleen zijn, zei hij.'
Ik kwam overeind en trok zonder erg mijn onderbroek
aan over mijn lekkend geslacht.
`Heeft hij een vriendin?'
`Nee.'
`Hoe weet je dat?' vroeg ik onwillekeurig.
Ze haalde haar schouders op. Haar grote borsten wiebelden.
Ze schurkte zich omhoog tot zittende positie en
keek me met haar blauwe ogen ernstig aan.
`Weet je, hij is gewoon stuk,' zei ze, `soms komt hij
's nachts laat naar bed als hij klaar is met werken, en dan
ligt hij gewoon te huilen. Als ik wakker word en ik vraag
hem wat er is dan stopt hij en zegt dat er niets aan de
hand is, dronkemansweemoed zegt hij.'
Van de weeromstuit begon ze zelf te druppelen, grote
tranen hingen aan haar ogen en ze snoof krachtig.
`Sorry,' zei ze, `ik kan er niks aan doen. Ik kan hem
niet helpen. En ik hou zo van hem, hoe-hoe.'
Mijn god, wat lijken echte emoties toch vaak op slecht
toneel, dacht ik en vond het niet aardig van me zelf om
het te denken.
Maar ik was moe en kregelig van het hele gedoe en
verlangde naar mijn hutje op de hei. Ik ging naast haar
zitten en praatte lang op haar in, dat het allemaal kinderziekten
waren van het ouder worden, dat het allemaal
weer goed zou komen, dat ik wel eens een hard gesprek
met Bert zou hebben.
Uiteindelijk viel ze in slaap en ik ging peinzend terug
naar het werkkamertje, maakte de inleiding af, en schreef
daarna nog een klein onderzoeksvoorstel voor een pro-
dukttest, rookworst A tegen rookworst B (met basilicum).
Ik rommelde nog wat in Berts bureau, op zoek naar
incriminerende informatie, maar vond alleen wat ongedeclareerde
benzinebonnen en een oude klasse-foto, de
vierde klas van de hbs. Ik herkende er nog maar een paar.
Taggenbrock, Verhaar, Tieken, Hogenes. Vreemde gewoonte
om elkaar bij de achternaam te noemen. Bert
zat op de voorgrond, een heel dikke jongen al. Ergens
achteraan stond ik, een half hoofd (de goede helft) zichtbaar
achter Welter, de grote bullebak van de klas.
Welter. Onaangename herinneringen dreigden boven
te komen. Ik legde de foto snel weer in de la en ging naar
bed.