Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

6
De volgende twee weken gingen snel voorbij. De dagen
duurden een paar uur, de avonden zelden langer, maar
ik had anderhalf jaar niets gedaan en was in goede conditie,
zolang ik niet ging tobben. En daar had ik weinig
tijd voor in de rijstebrijberg van werk die Bert achtergelaten
had.
Jenny en ik werden een werkmachine. Ik had ook haar
projecten overgenomen, en ze was teruggeglipt in de rol
van assistente, leverde in snel tempo de gegevens die ik
nodig had voor het schrijfwerk.
We werkten door totdat de schoonmaakploeg de stoelen
op de bureaus begon te zetten en met een stofzuiger
de oude lucht uit het tapijt zoog, om die via de uitlaat
in de ruimte te verspreiden, een vermoeide geur van sigarettenas
en te veel telefoontjes. Dan gingen we naar huis,
met tassen vol werk.
`Krijg je geen problemen met Dick?' vroeg ik de eerste
avond toen ik haar een tas vol computersheets zag meenemen.
`Welnee,' ze lachte en stapte weg, een mager meisje
met dof vlashaar en sproeten.
Na een week viel het me op dat ze er wel erg schraal
en afgetobd uitzag.
`Eet je wel genoeg?' vroeg ik terwijl ik een sigaret van
haar pakte.
Ze keek verbaasd op. `Jawel. Hoezo?'
`Je ziet er zo slecht uit.'
`O. Dat is zeker niet bedoeld als compliment?'
`Jesses Jenny, doe niet zo prikkeldraad. Ik ben bang dat
je je over de kop werkt. Ik heb een jaar niks gedaan, maar
jij bent al zolang bezig. Wat vindt Dick ervan? Vitamines
moet je hebben, anders ga je eronderdoor.'
Jenny legde even haar ballpoint neer en keek me aan.
`Hans, in de eerste plaats heet hij niet Dick maar Henk,
en in de tweede plaats is hij er niet meer. En in de derde
plaats ben jij de laatste die moet zeuren over vitamines.
Je leeft op bami en bier, verdorie en je rookt een pakje
shag per dag.'
`Ruzie?' vroeg Theo Bruins. Hij had een nare gewoonte
om onhoorbaar dichterbij te glijden over het tapijt.
`Nou ruzie. We hebben het er net over dat het management
eigenlijk zou moeten zorgen voor peppillen in drukke
tijden.'
`Hm. Geen gek idee.' Zijn mond zei ja, maar zijn ogen
zeiden nee.
Hij gleed verder en we bogen ons weer over het werk.