Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

schatten, touwtjes en papiertjes, een stukje rubber om op
te kauwen bij een bomaanval, een klein zwart plaatje aan
een koordje met mijn naam erop, een paar sloffen die mij
te klein geworden waren, één reservebroek, een stukje
kam, en stukje potlood, klein leren portemonneetje
met daarin de ring van mijn moeder en een fotootje
van mijn vader. De hoeken waren bruin geworden en hij
keek streng. Ik keek vaak naar dat hoofd, samen met zuster
Theresia. Het was een vierkant hoofd met stevige
ogen. `Is hij aardig?' vroeg ik haar. 'Natuurlijk is hij aardig.'
`Komt hij gauw? Zal hij het erg vinden dat mama
dood is?' `Jawel, lieve jongen, maar hij zal blij zijn dat jij
er nog bent.'
Ze had het druk in het opvangcentrum, zuster Theresia,
ze had niet zoveel tijd voor mij als in het kamp. Maar
's avonds als we gegeten hadden en gewassen waren en
voor onze matras op de knieën zaten voor ons nachtgebed,
kwam ze vaak bij me knielen. Ik luisterde naar haar
heldere stem die ons voorzei wat we moesten zeggen en
keek naar haar. Ze had onder haar kap een mooi wit gezicht
met blauwe ogen en gouden haartjes op haar bovenlip.
De school begon en ook de weeskinderen gingen er
naar toe. Ik leerde schrijven en rekenen. Er kwamen wei-
nig kinderen meer bij en er gingen ook weinig meer weg,
we waren nog maar met een stuk of tien, sommige groter
dan ik en sommige wat kleiner. Op een dag na schooltijd
wachtte zuster Theresia me op.
`Zullen we een eindje gaan wandelen, Hans?' Ik greep
haar hand en genoot. We liepen een heel stuk, overal
bloeiden bloemen, ik luisterde van dichtbij naar het ruisen
van haar witte kleed, we kwamen een lange brug over en
aan het eind stond een ijsverkoper. Ik vroeg niets, want
ik wist dat zusters geen geld hadden om iets te kopen. IJs
kreeg je soms van de ouders van vriendjes, als je na
schooltijd met hen meeliep en vertelde dat je in het weeshuis
woonde.
Maar nu stopte zuster Theresia bij de ijsman, ze stak
haar hand in de wijde plooien van haar kleed en haalde
een lepel voor den dag. Ze begon Maleis te praten, ze
gaf hem de lepel en ik kreeg een ijsje. Even verderop
gingen we zitten op het muurtje aan het eind van de brug.
Beneden gleed modderig water voorbij, in de verte zag
ik bruine kinderen stoeien in de rivier, tussen de grote
gladde stenen die uit het water staken.
Ik likte het ijsje af terwijl ik nadacht over wat ik gezien
had. Had zij een lepel gestolen? Dat mocht toch niet?
Maar ik besloot er niet naar te vragen en likte totdat