Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

als ik erg mijn best had gedaan.
Het ging precies zoals Bert verwachtte, drie maanden
geen zakgeld en geen leesboeken uit de bibliotheek, en ik
kreeg een klein compliment voor mijn succes.
Het bond me aan Bert, vanaf dat moment regelden we
gezamenlijk zijn moeder, ik zorgde dat mijn cijfers wat
lager uitvielen dan de zijne en hielp hem waar mogelijk
aan succes. Niet dat hij veel hulp nodig had, maar toch
werden we er vrienden door en de samenwerking gaf ons
net het beetje vrijheid dat het leven draaglijk maakte.
Na de HBS haakte ik af en ging meteen werken als assistent-
accountant.
`Een gezonde baan met toekomst,' oordeelde vader
Fred, een aardige rustige man met een veilige baan bij
Waterstaat. `Wil je echt niet verder studeren, Hans?'
vroeg hij nog, `echt, we hebben het geld ervoor en jij hebt
de capaciteiten.' Maar ik snakte naar onafhankelijkheid en
het mocht. Een jaar later solliciteerde ik bij een accountantskantoor
in Amsterdam, zogenaamd vanwege het hoge
salaris, maar in feite om op kamers te kunnen gaan
wonen. Een royale uitdrukking voor de middenkamer
van het souterrain die ik na veel zoeken vond.
Bert zat ook in Amsterdam, hij studeerde in sneltreinvaart
economie, werd lid van het studentencorps en sprak
een onverdraaglijk taaltje als ik hem af en toe in zijn hok
bezocht.
Maar hij was gelukkig en floreerde, de zenuwachtigheid
verdween en hij werd al jong een heer van postuur
met een vlotte babbel en flair voor het organiseren van
dingen.
Terwijl ik langzamerhand bekend raakte als de assistent-
accountant die altijd te laat kwam en altijd zijn magenta-
stift vergeten was waarmee de onuitwisbare checktekens
gezet moesten worden, maakte Bert furore in een
jong vak, marktonderzoek.
Na slechts twee jaar ervaring richtte hij met een collega
een eigen bureautje op, en nodigde me uit om als
boekhouder in dienst te treden.
Zijn collega, een lange laconieke industrieel marktonderzoeker
merkte op dat er toch eigenlijk weinig te boekhouden
viel, maar Bert liep daar in grootse stijl overheen.
Dan kon ik toch allerlei andere hand- en spandiensten
verlenen, coderen regelen, veldwerk organiseren. Een
chef de bureau, dat is wat we nodig hebben, concludeerde
hij ten slotte en hij haalde ons allebei over om het te
proberen. Wat hij eigenlijk nodig had was een trouwe
hond, een vriend die hij voor elk karretje kon spannen