Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

Toen de adoptie beklonken was zei Berts moeder: `Je
hoort nu bij ons Hans, je bent nu ons kind, dus als je wilt
vind ik het wel leuk als je mij mama noemt en oom Fred
papa. Net zoals Bert, je nieuwe broertje. Maar het hóéft
niet hoor, denk er maar rustig over na.'
Ik kon het niet. Papa zou nog wel gaan, want ik had
nooit een echte papa gehad, tenminste niet dat ik me
herinnerde. Maar van mijn mama wist ik nog hoe ze eruitzag,
en al had ze me in de steek gelaten door dood te
gaan, ik was nu oud genoeg om zeker te weten dat ze dat
niet expres gedaan had.
Na een week `tante Beb' en `oom Fred' begon ze me
langzaam te corrigeren.
`Mag ik uw potlood even lenen, oom Fred' werd beantwoord
door `Papa, mag Hans je potlood even?'
`Mag ik nog wat suiker op de pap, tante?' kwam terug
als `Zéker mag je van mama nog wat suiker op je pap, zoveel
als je maar wilt hoor.'
Het stille gevecht duurde lang, ik probeerde de woorden
tante en oom te vermijden zodat ik ook niet papa en
mama hoefde te zeggen, maar het was erg moeilijk. Op
een avond kwam ik met een scheur in mijn broek thuis en
werd beknord, en om het weer goed te maken (want ik
had spijt) zei ik bij het naar bed gaan `welterusten moeder'.
Ik was dankbaar voor haar verheugde blik. Ze omhelsde
me stevig. `Welterusten mijn jongen,' en toen we
in bed lagen kwam ze nog even zeggen `ik ben blij dat je
me eindelijk moeder wilt noemen, dat heb ik dan eindelijk
verdiend hè?'
Ik wilde haar nog uitleggen dat het een afkorting van
pleegmoeder was, dat had ik voor me zelf bedacht, maar
ik was toch al wijs genoeg om te beseffen dat ik beter
kon zwijgen.
Naast Berts `mama' bleef mijn `moeder' gehandhaafd,
desgevraagd hield ik laf vol dat ik `moeder' een mooier
woord vond.
Maar eigenlijk vond ik haar niet aardig en wilde ik
niet haar kind zijn. Moeder was een nerveuze vrouw,
mager en met kort blond haar. Ze gaf in Holland geen
les meer, zoals in Indië, omdat er hier geen baboes waren
voor het huishouden en de kinderen. Ze was de hele dag
in de weer alles voor iedereen het best te organiseren en
verwachtte van ons ook het beste.
Het minste dat Bert en ik moesten doen was het behalen
van een goed rapport, nee de twee beste rapporten
van de klas. Maar we moesten ook leren ons te gedragen,
met twee woorden spreken, netjes eten, foutloos bood-