Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

Ze keek me niet aan. `Poetsen, Bertje !' zei ze, en tegen
mij: 'Dat noemen we geen moedervlek Hans. Moedervlekken,
dat zijn van die kleine bruine puntjes, zoals je bij
voorbeeld op je arm hebt. Kijk maar.'
Ze wees ze me aan. `Hoe heet dit dan, tante?' En ik
wees op mijn wang.
`Nee, daar zit hij niet, domme jongen,' lachte ze, `dat
komt door de spiegel dat je de verkeerde kant aanwijst.
Kijk,' ze tilde me op en wees de goede wang aan. `Dat
noemen we een wijnvlek, omdat het de kleur van wijn
heeft, dat is een soort grotemensen-limonade. Het is niet
zo erg mooi, maar ook niet erg lelijk. Misschien gaat het
vanzelf wel over hoor. En als het niet overgaat, geeft het
nog niks. Iedereen heeft wel wat. De een is mank, de
ander scheel, weer een ander is te dun.'
`Bertje is te dik,' zei ik wijs.
`Nee, dat is niet waar,' zei ze, `Bert is stevig, hij is
groot. Maar je bent niet te dik hoor Bertje.'
`Ung-ung,' zei Bert poetsend.
Ik voelde dat ik haar boos gemaakt had en ik wist niet
zo goed wat ik ermee aan moest.
Er viel me een zinnetje in dat zuster Theresia me nog
geleerd had voor als ik bij vriendjes mocht spelen. `Dank
u wel voor alles,' zei ik en het had onmiddellijk succes.
`Je bent een lieverd, Hans,' zei ze en aaide me over het
hoofd, `ik hoop dat je nog lang bij ons blijft.'
Korte tijd later vertrokken we naar Holland, en ik was
acht jaar toen de adoptie in orde gemaakt werd. Het werd
me tevoren heel duidelijk uitgelegd, en er kwamen ook
mevrouwen en meneren met me praten. Eén leek erg op
mijn moeder, alleen veel dikker.
Ze heette tante Violet en ze nam me mee naar een park
in de buurt om me een ijsje te geven en me te laten vertellen
over mijn moeder, wat ik korzelig deed, want haar
natte dikke zoenen hinderden me, evenals haar voortdurend
snikken.
Pas jaren later kwam ik op de gedachte dat zij mij misschien
kon helpen aan een foto van mijn moeder. Elk jaar
op mijn verjaardag stuurde ze een kaart en verzuimde
nimmer haar adres erop te vermelden, en na negen jaar
toen ik zeventien was schreef ik haar terug en kocht van
mijn zakgeld een retourtje Alkmaar.
Ze was grijs geworden en nog dikker, en ik een magere
schuwe jongen die een opzichtig grote wijnvlek meedroeg,
en zich waar mogelijk achter kranten of hoog geheven
boeken verborg.
Ze was verpleegster, nooit getrouwd, en woonde in een