Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

12
Later die middag belde ik bij Maartje aan. Ze woonden
in een nieuwe torenflat aan de rand van Utrecht. Er
stonden jonge boompjes gedwee te buigen in de wind,
er schoten zandvlagen over de weg.
Maar tien-hoog in de lucht hadden ze een exquis nestje.
Carla liet me binnen en toen ik haar zag herkende ik
haar als een wat oudere nicht van Maartje, een lange
vrouw met een aardige ironische mond en geïnteresseerde
ogen. Nieuw was haar grijze haar. Jaren geleden
waren we elkaar op verjaardagen weleens tegengekomen.
Ze ontwierp meubels voor een fabriek, of zo. Bij het kamerbrede
raam stond een rijkgedekte tafel met servetjes
en eierdopjes en vele soorten brood.
Zacht tapijt op de vloer, de zon scheen af en toe door
de wolken naar binnen, er klonk Mozart uit een ingebouwde
geluidsbron.
Ik kreeg thee in een krullig kopje uit grootmoeders
tijd, sloeg een boterham af en converseerde een halfuur
over het uitzicht, de wegverbindingen, het gebrek aan
winkels in zo'n nieuwbouwbuurt.
In de verte zag ik een meertje en herkende het. Bert en
ik zwommen er vroeger weleens, nu was eromheen een
park aangelegd.
Carla verontschuldigde zich, ze moest weer naar haar
werk.
Maartje en ik ruimden de eettafel af.
`Wat doet zij ook weer voor haar vak?' vroeg ik.
`Ze is lerares Frans.'
O. `Ontwierp ze niet tafels vroeger?'
`Tafels?'
`Nou ja, tafels en stoelen. Kom hoe heet het, meubilair.
Interieur-modiste, eh architect.'
`Nee hoor, je bent in de war met iemand anders, denk
ik.'
`Ja, dat moet dan wel.' Ik bleef erover piekeren, nog
geen veertig en ik vergat alles al. De ruimte begon me
ook te benauwen, in het zonlicht waren allerlei stofdeeltjes
zichtbaar.
`Zullen we een eindje gaan wandelen?' stelde ik voor.
Even later liepen we buiten en na enig aarzelen stak
ik mijn arm door de hare. We bereikten het meertje en
gingen op een bank zitten.
Het woei nog steeds stevig.
`Ik wilde je over Bert vertellen,' zei ik.
Ze zuchtte. `Hij is een paar dagen geleden nog langs