Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

Ik trok haar pyjamahemd over haar hoofd, stroopte
haar pyjamabroek naar beneden en trok haar op het
zachte tapijt. Ik nam alleen de tijd om mijn broek uit te
trekken. Het was kort maar hevig.
`Oew,' zei Maartje terwijl we lagen uit te hijgen, `harde
knoopjes heb je aan je overhemd.'
Ik hield een zakdoek aan mijn lul, niet morsen op het
tapijt.
`Sorry,' zei ik. Schuldgevoel kwam naar boven, gij zult
niet begeren uws naasten. Of iets in die trant.
`Niks sorry. Het was goed. Jij had er behoefte aan en
ik ook.'
Ik aaide haar over het haar, dat gebaar moest ik toch
eens afleren, en kuste haar op het voorhoofd.
`Maar zullen we het niet meer doen?' vroeg ik, `het is
niet aardig tegenover Bert.' Ik was weer geheel nuchter,
de zak geledigd, de druk verdwenen.
`OK,' zei ze, `het was burenhulp. Wil meneer dan nu
zijn eitje?'
`Wees nou niet beledigd, Maartje,' smeekte ik, le begrijpt
toch dat ik er een beetje mee zit. Ik ben Berts gast.'
`Bérts gast?'
`Jullie gast.'
Ik keek haar bekommerd aan en ze keek boos terug,
twee verticale rimpels tussen haar wenkbrauwen. Ze zat
overeind en ik trok haar naar me toe en legde een hand
onder haar dikke borsten met de kleine tepels.
`Er is niets tegen,' zei ze.
`Nee Maartje.'
`Iedereen doet het.'
`Ja Maartje.'
`Jij kunt er zo zielig uitzien.'
`Ja Maartje.'
`Bert heeft nooit tijd.'
`Ja. Bert heeft nooit tijd.'
`Jij stond op springen.'
`Zeker.'
`Nou dan. Zák.' Ze stond op en begon zich boos in
haar pyjama te hijsen.
`O Maartje,' zei ik, `zal ik een eitje voor je bakken?'
`Dat kun je niet eens.'
`Een weduwnaar die geen eitje kan bakken? Wel twee.'
We aten op ons gemak, vers witbrood met roomboter,
eieren met spek en pittige koffie. Buiten scheen de zon
tussen jagende wolken. Ik hield haar hand vast, we hoefden
toch niet metéén weer op afstand?
Op de achtergrond klonk de radio. `Het is twaalf minu-