Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

verwelkomde me als een langverwachte koerier. In de
afgelopen anderhalf jaar zag ik Bert niet en ik leerde tenslotte
maar wat te verzinnen over hem, omdat hij eigenlijk
het enige gespreksonderwerp was. Eén keer, na een
jaar, vroeg ze of ik nog steeds Berts projectleider was en
toen ik uitlegde dat ik na de dood van Hanneke vrijaf
genomen had schudde ze haar grijze hoofd. `Je kunt Bert
toch niet zolang in de steek laten. Nu moet hij dubbel
werk doen.' Ze accepteerde volledig dat Bert bijna nooit
kwam, hij was immers aan een grote carrière bezig, was
zelfs een paar keer op radio en televisie geweest met een
onderzoek.
`Ik ben al ruim een jaar niet geweest,' zei Bert, `jij
zit lekker. Je gaat op bezoek en jou valt ze niet lastig.
Jij hoeft niet zo te presteren. Als ik kom vraagt ze steeds
wanneer ik nou eens ga promoveren. Ze wil dat ik professor
word. En rijk. En veel kinderen, of tenminste één.
En zelfs dat kind kan ik niet opleveren.'
Hij nam nog een slok.
`Weet je nog dat jij een keer een schoolwedstrijd
zwemmen won?'
Ik knikte, een glorieus moment in een ver verleden.
`Weet je dat ze me daarna een halfjaar stiekem op
zwemtraining gedaan heeft? Elke woensdagmiddag moest
ik zogenaamd naar de oogspecialist voor oogoefeningen.
Maar ik zwom baantjes bij een officiële zwemtrainster,
Cor Smit van de vereniging de Witte Zwanen, jezus nog
aan toe. Totdat ze tenslotte tegen mijn moeder zei dat
ik te korte spieren had, of te weinig adem of iets dergelijks.'
Ik lachte.
`Altijd moest ik beter zijn,' zei Bert klaaglijk, `en zéker
beter dan jij.'
`Het spijt me,' zei ik, `ik heb er niet om gevraagd. Het
was niet mijn idee dat ik een goed speelkameraadje voor
je zou zijn.'
Hij zocht vergeefs naar een sigaar en ik rolde een shagje
voor hem en een voor mij.
Als dit een lang uitgestelde confrontatie van jeugdfrustraties
moest zijn, dan had ik er nu even weinig zin
in. Ik draaide het raampje van de auto open, zodat er wat
wind naar binnen kwam.
`Zullen we er een andere keer over praten?' vroeg ik.
`OK. Ik wil niet zeggen dat jij het makkelijk had.
Maar je zit natuurlijk achteraf wel lekker met je underdogpositie,
een beetje knorrig doen, weeskind zonder
ouders, en die zielige wijnvlek waar echt geen mens behalve
jij zelf naar kijkt. En ik ben geprogrammeerd om