Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

drank. Iets met school. Het had iets met school te maken,
dat hij niet kon verwerken. Of zo iets.'
School, zowat de helft van het verleden was school.
`Je weet het niet preciezer. Was het in Indonesië, of
hier op de lagere of middelbare school?'
`Nee, hij zei alleen iets over school.'
We wachtten de hele avond, maar hij kwam niet opdagen.
Toen Maartje om elf uur luid geeuwend naar bed ging
stak ik me zelf gewoontegetrouw achter Berts bureau
om nog een uurtje te werken.
Op zoek naar een pen kwam ik de benzinebonnen weer
tegen, met daaronder de klassefoto. Eén van de bonnen
was van een benzinepompstation in Gelderland, Erkelo.
Ik kende het plaatsje wel, we hadden er een keer een
werkweek gehad met de school, in een jeugdherberg.
Niks dan bossegroen. Ik zag Welter nog voor me, met
zijn grijnzende dikke kop. `Hé Celebes.'
Ik kwam inderdaad van Celebes, maar Bert ook. 'Waarom
noemt hij mij eigenlijk zo?' vroeg ik Bert. Hij wees
met een dikke wijsvinger naar de plek naast mijn neus.
Het zweet brak me uit.
Bij de eerste de beste gelegenheid ging ik naar de wc en
keek in de spiegel. Celebes? Ik herkende het niet. Peinzend
staarde ik naar mijn zeventienjarige hoofd, een gewoon
hoofd verder, mager, met wat pukkels en grote
oren. Alleen die wijnvlek.
Maar Celebes? Dat lag eerder andersom. Andersom?
Natuurlijk, ik kende me zelf alleen in spiegelbeeld. Ik
zocht in mijn zakken naar een papiertje, tekende uit mijn
hoofd Celebes en hield het papiertje voor de spiegel, naast
mijn hoofd. Mijn hart zonk, het leek precies. Ik stond
al een tijd zo toen Welter binnenkwam en onmiddellijk
zag waar ik mee bezig was. `Klopt het?' vroeg hij en ging
fluitend staan pissen in het urinoir, `nou nog een wratje
op de goede plats en je hebt hoofdstad Makasar.' Ik
stond met ziedend verdriet naar zijn rug te kijken en probeerde
iets kwetsends te bedenken.
`Zittenblijvers,' zei ik stotterend, `alleen zzittenblijvers
kennen de kaart zo goed.'
Hij had een korte plas, gunde zich niet eens de tijd om
zijn lul weer in het gareel te steken en greep me bij de
strot. Hij was twee jaar ouder en ongehoord sterk. Half
gebukt onderging ik zijn greep, mijn nek in zijn oksel,
terwijl hij met zijn vrije hand iets zocht.
`Hou je stil of ik prik in je oog,' siste hij. Ik zag hoe
hij de dop van zijn vulpen afduwde en zijn klem verschoof
totdat mijn hoofd vastzat. `Daar zit Makassar,'