Met stijgende verbazing - Hans Vervoort

vragen, en weer kregelig worden over de noodzaak om
me te verontschuldigen. Deed ik niet vreselijk mijn best?
Zorgde ik er niet voor dat ons gezinnetje ruim kon leven
in een puik huis, met vakanties waarheen ook? Had ik het
niet extra moeilijk in de omgang met wildvreemde mensen?
Mocht ik dan alsjeblieft thuis eens uitvallen zonder
me daarvoor te verontschuldigen?
Nee, natuurlijk. Zuchtend zette ik me schrap voor de
golf van spijt en verdriet die in aantocht was. De drank
redde me. Terwijl ik met één open oog de kamer stilhield
viel ik ineens in slaap.
Ik werd laat wakker, met stekende hoofdpijn en vol boeren
en winden. Het was zondag, de regen sloeg tegen de
ramen. Aspirine en een bad hielpen, en kort na twaalf
uur betrad ik de woonruimte, klaar voor een nieuwe zitting
als ziekenbroeder.
Maar het hoefde niet, Bert was vertrokken. Buiten zag
ik nog wel mijn Renault staan, maar Berts gebutste Mercedes
was weg.
Ik nam een vrije dag van de problemen, bezocht een
film, at brood met soep en keek de hele avond tv. De telefoon
ging, maar ik nam niet op.