Untitled - Stichting Papua Erfgoed

daarin blokjes pyriet, glinsterend als zilver. Met een zakmesje zijn ze gemakkelijk
los te maken. Als je niet beter wist, zou je ze voor stukken zilver aanzien.
Het is echter waardeloos pyriet.
Halverwege Aradidè, een paar honderd meter beneden het Maratarazadel, maken
we bivak. Er staat hier in het vochtige regenbos een boshut met een bladerdak.
De Bergpapoea's schijnen deze plek als tussenstation voor de Aravallei te
gebruiken.
We moeten proberen vandaag, 7 maart, de Ararivier te bereiken en ik laat daarom
om half vijf reveille blazen. De Zonggonao's zeggen dat we stil moeten zijn
en niet moeten schreeuwen. Er zijn hier veel geesten. Ter afwering ervan steken
ze in hun bovenarmbanden en draagnetten de bladeren van een sterk naar
kamfer ruikende plant.
Het 2100 meter hoge zadel, het laagste punt van de waterscheiding tussen Kemandora
en het merengebied, is een opengekapte plek in het regenbos. Op deze
plaats is dwars op het bospad als afweer tegen de geesten van Kemandora en
Aradidè een rij stenen rechtop in de grond gestoken. Dan gaan we bergafwaarts
de Aravallei tegemoet.
Even later komen ons Soalekigi, die gisteren in Wandai is achtergebleven, en de
sonawi's (hoofden) van Zanepa, Zai en Debasiga achterop Laat in de middag
staan we eindelijk aan de oever van de Ara, de grootste rivier die in het Paniaimeer
afvloeit en bij de Leonard Darwintoppen ontspringt. Over de 20 meter
brede rivier loopt een wrakke brug, die we moeten overtrekken; voor de ene
helft is het een boomstam die in de rivier ligt, voor de andere wat rotankabels,
waar we met moeite overheen balanceren om de andere oever te bereiken. Hier
slaan we ons bivak op.
8 maart. Als we vandaag Toijamoeti halen, zal dat onze laatste marsdag zijn.
Vandaaruit kunnen we met prauwen of vlotten naar het Paniaimeer afzakken.
Maar eerst moeten we nog door de beruchte modder van de Magitaravlakte en
Aradidè. Deze overtreft onze ergste verwachtingen. Tot aan onze dijen zakken
we in de chocoladebruine modderpap van dit laagveengebied weg. Als we niet
opletten, staan we er voor we het weten tot onze buik in. Geen onverdeeld genoegen.
De Ara is hier voor prauwen al bevaarbaar, de stroom is gering. Een
bezwaar voor motorboten vormen echter de vele boomstammen die in de rivier
liggen en de doorgang dikwijls versperren.
Even voor Toijamoeti wacht ons al de landschapsagent Amahorsea met de
vlerkprauw uit Enarotali en vivres voor één dag. Die zijn echter niet nodig, want
na het onthaal in Kemandora hebben we nog veel voedsel. De vlerkprauw is ons
zeer welkom, want ook hier geldt als overal in Nieuw-Guinea: beter slecht gevaren
dan goed gelopen. Door de vele stammen in de rivier is het moeilijk varen,
maar met lopen schieten we door het zwaar moerassige terrein nóg moeilijker
op. De achterhoede komt pas twee uur later binnen. Met hulp van de
Zonggonao's krijgen we nog twee uitgeholde boomstamprauwen, die samengebonden
worden tot een vlot. Plaats voor iedereen is er echter lang niet. Daarom
laat ik onder leiding van politiecommandant Gimon een deel van de expeditieleden
vooruitgaan, met de opdracht na aankomst op de bestuurspost de vlerkprauw
en nog twee vlotten terug te sturen.
Ik blijf achter met twee agenten, vier Ambonese strapans en vijftien Aitinjo's
107