Untitled - Stichting Papua Erfgoed

zonder dat de gedelegeerden de schriftelijke tekst voor zich kregen, gestemd
moest worden over vijf ingediende wijzigingen in het oorspronkelijke ontwerp.
Ik was een van de laatsten die hun stem moesten uitbrengen. Bijna iedereen
bleek zijn stem, zonder dat het blijkbaar duidelijk was waarover gestemd werd,
reeds gegeven te hebben. Toen ik aan de beurt was, zei ik dat ik er niets meer
van begreep. Door de verschillende amendementen en subamendementen zonder
dat men de schriftelijke tekst voor zich had - zodat men volledig op zijn geheugen
moest afgaan - was het geheel te verwarrend en onbegrijpelijk geworden om
te weten waar precies over werd gestemd. Ik vroeg de vergadering te verdagen
en 's middags met de uitgetikte tekst voor ons over de ontwerp-resolutie te stemmen.
Mijn verzoek werd ingewilligd, 's Middags deed zich het merkwaardige
verschijnsel voor dat de afgevaardigden - nu met de diverse amendementen en
subamendementen getikt en wel voor zich - een heel ander geluid lieten horen
dan daarvoor en de stemming een geheel andere uitslag kreeg dan tijdens de
ochtendzitting. De ontwerp-resolutie, die 's ochtends al nagenoeg was aangenomen,
werd in de middagzitting verworpen.
Na de ochtendzitting kwam de Australische gedelegeerde van de Indo Pacific
Fisheries Council, die de vergadering als waarnemer had bijgewoond, naar me
toe met de woorden: 'You are the most honest man in the crowd. Ik word toch
verondersteld Engels te verstaan, maar ik moet bekennen dat ik er met al de
in de ontwerp-resolutie aangebrachte wijzigingen tenslotte helemaal niets meer
van begrijp. Zo zullen er wel meer zijn geweest, maar niemand durft ervoor uit
te komen.'
Op deze wijze speculeert men op onoplettendheid, vermoeidheid of gemakzucht
bij het stemmen teneinde zo snel mogelijk een eind aan de zaak te maken. Het
was een nuttige ervaring voor me, want een paar jaar later probeerde een secretaris-generaal
precies hetzelfde spelletje te spelen om een bepaald besluit erdoor
te drukken. Maar toen was ik op mijn qui-vive!
De tocht naar de vergadering van de Research Council in Sydney ging via de
TPNG, de Territory of Papua and New Guinea.
Na afloop ervan vertrok ik naar Nederland, voor het eerst met verlof na twaalf
en een half jaar! Normaal ging men toen na zes jaar dienst in de tropen met
buitenlands verlof. Maar de oorlog had alles veranderd. Mijn vrouw was van
Biak naar Nederland vertrokken toen ik uit Biak naar de SPC-bijeenkomst in
Sydney vloog. In Biak namen we afscheid van veel vrienden: Ambonezen, Biakkers
en Nederlanders. Biak had me veel goeds geschonken; veel kopzorg, maar
ook veel voldoening. Ik had er mijn vrouw gevonden en vrienden gemaakt. Wat
mocht ik meer wensen?
Augustus 1950. Na al die jaren terug in Nederland, waar in het stadsbeeld
de open wonden van de oorlog nog zichtbaar zijn. Het land is niet alleen zichtbaar
veranderd, maar door een wereld- en een koloniale oorlog ook qua mentaliteit.
Alles wat koloniaal is, is fout. Het beeld van het kolonialisme wordt consequent
als volkomen zwart afgeschilderd. Er wordt op lichtvaardige wijze
gesuggereerd en geïnsinueerd dat de toestanden in een koloniale wereld per definitie
verkeerd zijn, zonder dat men beseft dat kolonialisme een goed en zinvol
316