Untitled - Stichting Papua Erfgoed

dezelfde dag ontvang ik een telegram van Gout uit Olegaloek: '1 prauw bij te
water laten verloren gegaan'. Dat betekent dat het vrijwel zeker is dat we 10
april niet bij het Hagersmeer kunnen zijn. Vijf dagen later seint Gout: 'tweede
prauw verongelukt allen safe uitrusting gedeeltelijk verloren plus prauw'. Het
bleek dat de prauw na de eerste twintig meter volliep, maar op de snelle stroom
bleef drijven met de inzittenden tot aan hun borst in het water. De goederen
werden eraf geslingerd. Het grootste gedeelte werd met de stroom meegesleurd;
een ander deel kwam op de kant terecht.
De Dajaks van de Stirlingexpeditie hadden met hun ranke Dajakprauwen tot
dit punt weten te komen, maar zonder geboren roeiers als Dajaks is het onverantwoordelijk
hier de rivier per prauw af te zakken. Dan maar wat later aan het
Hagersmeer.
Gout stelt nog voor per vlot de rivier af te zakken, zodat we nog op tijd bij het
meer kunnen zijn. Dat lijkt me echter met de vele obstakels in de rivier en de
stroomversnellingen helemaal een riskante onderneming! Dus: de lange tocht
over land naar het meer door onbevolkt gebied zonder bevolkingspaden, waar
we met kapmes en kompas onze eigen weg zullen moeten kappen, 'below the
foothills where the trails run out and stop'.
Ik vertrek zo vlug mogelijk naar Olegaloek voor de tocht over land naar het
meer langs de rechteroever van de Boven-Rouffaer en vraag voor 11 april een
dropping te Olegaloek aan voor de over-landtocht en ter vervanging van de verloren
gegane uitrusting.
Hoog boven de beruchte Delocanyon langs, waar in 1926 de Stirlingexpeditie
bleef steken, trek ik op Paaszondag met een kleine groep naar Olegaloek, basis
van Riverstone. We overnachten onder een groot, overhangend rotsblok in het
bos. Maar het is er in ieder geval droog slapen. Buiten herhaalt zich de zondvloed!
De volgende dag horen we in de verte de Catalina boven Olegaloek rondjes
draaien voor de gevraagde dropping. Het lukt me niet nog dezelfde dag Olegaloek
te bereiken. Tegen dat het donker wordt komen we op de plaats aan waar
achttien jaar geleden Stirlings Explorateursbivak stond. Slechts een paar verroeste
patroonhulzen en verwilderde katjang pandjang (soort sperziebonen, die
niet autochtoon zijn in het Centrale Bergend) htnnmCR êtsn de eipeMe.
De volgende dag dalen we steil af naar de rotanhangbrug bij de samenvloeiing
van Delo en Nogolo. Door de zware regens is de Boven-Rouffaer één woeste,
schuimende massa geworden. Complete bomen, met wortel en al, schieten
onder ons door en duiken in de kolkende massa.
Om één uur zijn we in Olegaloek, waar Gout me verwelkomt met een boterham,
de eerste sinds meer dan anderhalf jaar. De Catalina heeft vanochtend
voor het eerst broden afgeworpen, 'australisch brood hartstikke goed', seint
Gout als bedankje. Blijkbaar werd daar goed notitie van genomen, want hierna
wierp men bij droppings ook altijd wat broden uit.
Nu het onmogelijk is gebleken van hieruit per prauw de rivier af te zakken,
zit er niets anders op dan over land naar het Hagersmeer te trekken. Het is onbewoond
gebied, zonder bevolkingspaden. We zullen dus een pad door het
dichte oerwoud moeten kappen. Dat zal veel tijd in beslag nemen. Ik schat de
249