Untitled - Stichting Papua Erfgoed

vallen. Volgens Toralibijè zijn daar ook grote, voor prauwen geschikte bomen.
Hij is er vroeger met zijn vader geweest om kangoeroes te jagen, beweert hij.
Op 22 april vertrekken we in de richting van het Hagersmeer: Kottadiny en
Wihiawari van Oaktree en Crayfish; Kipas, Aman en Sakko van de lijfgarde;
zeventien Dèms uit Dawesi; Toralibijè van Olegaloek en ik zelf. We hebben
een ATR-zender bij ons en ik sta in verbinding met Gout in Oeitapa en via
Gout weer met Brink, telegrafist van Crayfish in Bilorai. De Dèms hebben een
paar honden bij zich voor de jacht. Jozeph en Boo zullen met drie leden van
de lijfgarde in Olegaloek blijven, dat de hoofdbasis van Riverstone is, van
waaruit de verbinding over land met het Hagersmeer wordt onderhouden. We
zijn allemaal zwaar bepakt, want we kunnen onderweg niet bijfourageren, omdat
het gebied onbewoond is. Ik moet dus ook vivres meevoeren voor de zeventien
Dèms. Met de vivres die we kunnen meenemen, kan ik de Soegoelabarala
niet halen. Ik zal dus onderweg een dropping moeten vragen.
We vorderen maar langzaam in het dichte oerbos, waarin geen bevolkingspaden
zijn, zelfs geen jachtpaden. Het zijn naar de woorden van Kipling 'the foothills
where the trails run out and stop'. Het bos is veel dichter dan in het bergland.
Vooral het onderhout is zeer dicht. Door het netwerk van lianen, rotanranken
met doorns en luchtwortels valt moeilijk heen te komen. Het kappen van een
pad met onze volle bepakking is zwaar en gaat buitengewoon langzaam. Het
pad is ook moeilijk te belopen. Op de rotsen vlak boven de Rouffaer is het
trouwens ook gevaarlijk lopen. Op een gegeven ogenblik glijd ik op de gladde
stenen uit en val in de rivier. Ik weet me gelukkig nog aan een paar takken vast
te grijpen, zodat ik alleen tot mijn middel in het water hang. De stroom van de
Boven-Rouffaer is zo sterk, dat mijn benen erdoor worden meegesleurd en ik
geen kans krijg ermee op de grond te komen. Het loopt goed af, maar mijn
Rolleicord is' helaas door de val onbruikbaar geworden.
We zwoegen, al maar kappend ons een weg banend, door het dichte onderhout.
De jungle is beklemmend stil. We zien en horen geen levend wezen. Geen
vogelgeluiden, geen kleurige loeri's, die op deze hoogte juist zoveel plegen voor
te komen. Alleen het geruis van de stroomversnellingen in de rivier of van een
waterval in een van de zijrivieren. Het is doodstil; er zijn zelfs geen muskieten
of bloedzuigers. Ook geen vliegen, die merkwaardig genoeg altijd pas kwamen
opdagen als we drie dagen op een plaats hebben gebivakkeerd. De vierde dag
komen ze dan als uit het niets. Hier is niets anders dan de stilte, onderbroken
door het kappen van het pad.
Ik heb voor 1 mei een dropping aangevraagd aan de Soegoelabarala. Maar
doordat we met het kappen van het pad zo langzaam zijn opgeschoten, heb ik
niet genoeg vivres om dat te halen, ook al aangezien ik nog voldoende moet
overhouden om de zeventien Dèms voor de terugtocht naar Olegaloek leeftocht
mee te geven. Bij de Wobesa, een zijrivier van de Rouffaer, besluit ik de dropping
af te wachten en een clearing van 50 bij 50 meter voor het afwerpen van de
voorraden open te kappen. Het is alles zeer dicht bos en er is geen open plek
te vinden. Dertien Dèms gaan naar Olegaloek terug; vijf blijven om mee te
helpen het afwerpveld open te kappen. Zij willen ook blijven om de dropping
te zien en kangoeroes te jagen, die hier blijken voor te komen. Gisteren hebben
251