Untitled - Stichting Papua Erfgoed

het mitrailleurvuur te horen, 's Avonds krijg ik van Van Eechoud een telegram
dat hij van de commandant van 5th Air Force in Hollandia heeft ontvangen:
'shot away today oaktree area all superfluous canoes rafts and houses'.
De volgende dag dropt een B 25 voorraden, onder andere brood en kostelijke
hammen. Een ongekende luxe midden in het oerwoud: brood met ham! Er is
ook een brief van Van der Veur. Hij schrijft dat volgens de vliegers van de
B 25's de streek rondom het Hagersmeer met de dag meer leven vertoont. Luitenant-kolonel
Van den Berge, militair commandant van Merauke, Van
Eechoud en de piloten van de B 25's zeggen, bericht hij, dat evacuatie op het
Hagersmeer 'de dood zoeken' betekent. Een paar leden van de bemanning van
de B 25's hebben aangeboden ons te komen helpen door zich bij ons te laten
parachuteren. Een groots gebaar!
Maar ik móet doorgaan. Het is nog maar 20 kilometer!
30 juni. Vandaag zijn we allemaal verenigd in Kanobivak, drieënveertig man
die geëvacueerd moeten worden: elf leden van Oaktree, vier van Crayfish en
achtentwintig Bergpapoea's, die mijn trouwe lijfgarde vormen. De laatsten zijn
primitieve mensen uit de steentijd, door een bizar lot gedwongen een rol te
spelen in een twintigste-eeuwse oorlog uit een andere wereld. Mensen die pijl en
boog prijsgaven voor junglekarabijn en tommygun, hun peniskoker voor shorts
en shirt en de vertrouwdheid met hun eigen wereld voor de onzekerheid van een
westerse wereld in oorlog. Itimobolé, Morotoutoema (alias Batterij), Oeroebojoema,
Dominggoes, Kipas en al die anderen van mijn lijfgarde. Het maakt me
beschaamd hen zo te zien, ver weg van hun familie, weg uit het bergland. Had
ik wel ooit aan dit avontuur moeten beginnen? Zouden ze niet heel wat gelukkiger
zijn geweest als ze - zoals Metaikigi en Toetoeroega - naar hun dorpen
waren gedeserteerd, in plaats van mij te blijven volgen?
Ik voel me schuldig dit alles over hen gebracht te hebben. En op zijn minst ben
ik het aan hen verplicht ze veilig uit dit avontuur te halen. Juist hén. Omdat
ze niets met deze 'dirty war', deze vervloekte oorlog te maken hebben.
Vandaag nemen we afscheid van de 20 Dèms die Brink hier naar toe gedragen
hebben. Door het sulfanilamidepoeder waarmee de brandwonden zijn behandeld,
zijn die alweer aardig aan het genezen. Maar nu zit onze man weer helemaal
onder de uitslag. Waarschijnlijk is er te veel sulfanilamide op de brandwonden
gestrooid.
De Dèms zijn een geweldige steun voor me geweest. Zonder hun hulp zou het
in dit onbevolkte gebied allemaal veel moeilijker voor ons zijn geweest. Bedankt,
Dèms van Tambage, Sogoloe, Olegaloek, Dawesi. Hoeveel hebben jullie ons
voor zo weinig gegeven! Duizendmaal dank!
Gout is intussen ook weer redelijk opgeknapt. Hij heeft geen hoge koortsen
meer en de seinsleutel weer van me overgenomen.
De twee prauwen zijn gereed, maar kunnen in verband met de situatie alleen
nog maar gebruikt worden voor het overzetten van mensen en voorraden van
de rechter- naar de linkeroever. De twee buitenboordmotoren kunnen we wel
afschrijven. We brengen ze daarom tot zinken in de rivier.
Geregeld worden patrouilles uitgezonden om de omgeving te verkennen en na
te gaan wat de acht huizen in de bocht, het vlot met het grote pak en de nieuwe
262