Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De Japanners, die de eerste maanden nog meenden dat de gehele bezetting
van de post aan de Wisselmeren geëvacueerd was, zijn er nu wel zeker van dat
een groepje zich nog ergens in het oosten moet schuilhouden. Ze proberen met
hen samenwerkende Ekari's naar Kemandora te sturen, om te weten te komen
waar wij ons precies bevinden.
Tijdens een verblijf op onze voorpost in Waniboega om met Berger de situatie
te bespreken, komen drie Ekari's uit Margrietdorp - waar een kleine Japanse
bezetting is gelegerd - het dorp binnen, samen met een paar mensen uit Toijamoeti
in de Aravallei. Het zijn Moejarikibo, Wattiwattipija en Tederepitara uit
Kèbo. Als ik ze aanroep om een praatje te maken, worden ze zeer nerveus en
willen doorlopen. Dat is heel ongewoon, omdat ik geen onbekende voor hen
ben. De Ekari's van de Wisselmeren die we op de handelsroute ontmoetten,
kwamen altijd juist graag naar ons toe. Het drietal is erg onrustig en wil liefst
zo snel mogelijk doorlopen. Het merkwaardige is ook dat ze, als ik ze vraag
wat ze in Kemandora komen doen, antwoorden: 'We verlangen er zo naar je
weer te zien,' terwijl ze normaal zouden moeten antwoorden dat ze waren gekomen
om zout of varkens te kopen. Ze vertellen ook dat in Kèbo een Japanner
is doodgepijld en dat er beslist geen Ekari's zijn die met de Japanners samenwerken.
Volstrekte verzinsels, waarvan we met absolute zekerheid weten
dat ze niet kloppen. Ze weten, zeggen ze, ook niets van het bombardement van
Enarotali van 13 september. Dat klopt helemaal niet met de verhalen van Ekari's
van Ekadidè, die wij gisteren spraken en die alles af wisten van twee vliegtuigen
die bommen op Enarotali gegooid hadden en zeiden dat er branden
waren geweest. Wel informeren de drie verdachte mannen van Kèbo naar de
Catalina van de dropping van 6 september, die toen over de Aravallei naar Bilorai
is gevlogen.
Ik vertrouw de zaak helemaal niet en laat hun draagnetten op contrabande
onderzoeken. Bij ondervraging zegt een van de mensen van Toijamoeti niets
met de Kèbo's te maken te hebben. De drie Kèbo's, beweert hij, zijn door de
Japanners in Margrietdorp gestuurd om tegen beloning van bijlen en kaurischelpen
inlichtingen over onze verblijfplaatsen en sterkte te verzamelen. Amakatoema,
een van de Kèbohoofden, die met de Japanners samenwerkt, heeft ze
er mede toe aangezet. Dat alles is voor mij voldoende de drie mannen aan te
houden en onder bewaking in een hut onder te brengen.
Ik ben ervan overtuigd dat ze spionnen van de Japanners zijn, maar wil nog
meer bewijzen hebben. De zaak zit me dwars en ik voel me die nacht erg onrustig.
Ik zoek mijn toevlucht in het gebed en vraag God me een bewijs van
hun onschuld te geven, opdat ik ze niet onschuldig zal straffen.
Berger, Kottadiny en ik houden in de hut bij toerbeurt de wacht bij het drietal.
Om drie uur 's nachts schrik ik wakker door gestommel en geschreeuw en zie
Berger, die op dat moment de wacht heeft, Tederepitara - die gepoogd heeft
met een duik door de deuropening te ontvluchten — bij zijn voet vasthouden.
'Nu weet ik zeker dat je vanmiddag gelogen hebt,' zeg ik tegen de man, 'en dat
je van de Japanners kaurischelpen en een bijl hebt gekregen om mij te zoeken.'
'Nee, nee, ik niet, maar hij!' schreeuwt de beschuldigde en wijst daarbij op
Moejarikibo, de andere Kèbo, van wie ik al vermoedde dat hij de leider van de
groep is. 'Hij heeft van de Japanners geschenken gekregen om jullie te zoeken.'
229