Untitled - Stichting Papua Erfgoed

fundament kan hebben. Men kent ook geen nuanceringen meer. Het is altijd
zwart, dus verkeerd.
Toch bestond er door Anthony van Kampens boeken over Nieuw-Guinea en
zijn lezingen en dagbladreportages veel belangstelling voor Nieuw-Guinea, met
als gevolg dat een flink deel van mijn verlof in beslag werd genomen door lezingen
door het gehele land. Deze ervaring zou me goed te pas komen toen ik
een paar jaar later in verband met de kwestie-Nieuw-Guinea voor de Nederlandse
regering voorlichtingstournees in de Verenigde Staten moest houden.
Gouverneur Van Waardenburg was toevallig voor besprekingen met de regering
in Nederland. In Den Haag moest ik bij hem komen. Hij riep me ter verantwoording
in verband met een interview dat ik in Sydney aan de Sydney
Morning Herald had weggegeven. Ik had gezegd dat als Soekarno - die gedreigd
had dat voordat de haan op 1 januari kraaide Nieuw-Guinea weer bij Indonesië
zou behoren - probeerde met wapengeweld Nieuw-Guinea binnen te vallen, hij
rekenen moest op een gewapend conflict met Nederland.
Dat had ik niet mogen zeggen van de Nederlandse regering. 'Ik moet u hiervoor
van de regering ter verantwoording roepen,' aldus Van Waardenburg, 'en dat
heb ik dan hierbij gedaan.' Even daarna: 'Als ik in uw plaats was geweest, zou
ik precies hetzelfde hebben gezegd,' bekende hij glimlachend.
Nicolaas Jouwe was ook in Nederland aangekomen in verband met de Nederlands-Indonesische
ministersconferentie, die voor het eind van het jaar over de
staatkundige status van Nieuw-Guinea moest beslissen. Hij was als adviseur aan
de Nederlandse delegatie toegevoegd.
In oktober arriveerden Johan Ariks, Marcus Kaisiepo en Abdoel Arfan, de enige
islamiet in de Papoeadelegatie. Voor Abdoel Arfan, afkomstig van de Radja
Empateilanden, was het de eerste keer dat hij met Nederland kennismaakte. De
anderen waren het jaar daarvoor met de Ronde-tafelconferentie al enige maanden
hier geweest, maar voor Abdoel Arfan was alles nieuw. Hij keek zijn ogen
uit. Speciale belangstelling had hij voor dameshoeden. In Nieuw-Guinea kent
men die niet. Hij keek bij het passeren iedere dame na om haar hoed nog eens
extra te kunnen bewonderen. Ook kon hij lang stil blijven staan voor juwelierszaken,
voor zich uit prevelend: 'Adoeh, wat een grote parels, wat zou ik rijk
zijn!' Parels kende hij namelijk van de Radja Empateilanden, waar een inferieure,
kleine soort voorkomt, waarvan hij er enkele bij zich had om ze te ver—
handelen. Hij bleek meer geïnteresseerd in zijn handel dan in het politieke probleem
waarvoor hij naar Nederland was gekomen. Hij zag zelfs kans van de
NIGIEMIJ (Nieuw-Guinea Import en Export Maatschappij) een bedrag los te
krijgen, waarbij hij zijn klappertuinen in de Radja Empat als onderpand aanbood.
Knap werk!
Mij werd gevraagd tijdens hun verblijf in Nederland te willen optreden als begeleider
en tolk van de vier Papoea's. Alleen Johan Ariks en Nicolaas Jouwe
spraken Nederlands. Er vonden gesprekken plaats met de minister-president dr.
Drees, de minister voor Uniezaken en Overzeese Rijksdelen Van Maarseveen
en met kamerleden.
Natuurlijk werd de delegatie ook op paleis Soestdijk door de koningin ontvangen.
Het was de eerste maal dat ze met de landsvrouwe spraken, waarbij ik als
317